Δέος και συγκίνηση στον γάμο του Άγγελου και της Χριστίνας, όταν η νύφη κοντοστάθηκε να χαιρετήσει τον πατέρα της που την κοιτούσε από ψηλά.
Συγκίνησε τους πάντες η νύφη
Ο πόνος της απώλειας είναι αφόρητος, μένει για πάντα μέσα μας. Όμως, η ζωή προχωρά και εμείς συνεχίζουμε να δημιουργούμε αναμνήσεις γύρω από αυτόν τον πόνο και τον απαλύνουμε. Έτσι λοιπόν και για τη Χριστίνα, βλέπουμε πως ξεκινάει το πιο όμορφο κεφάλαιο της ζωής της, ανακαλώντας στην μνήμη της την εικόνα του πατέρα της και σταματάει για λίγο ο χρόνος.
Λίγα λεπτά πριν οι δικοί της «την παραδώσουν» στον γαμπρό που την αναμένει στα σκαλιά της εκκλησίας για τον γάμο τους, η νύφη σταματά για πολύ λίγο στο προαύλιο του ναού και γυρνά το βλέμμα της στον ουρανό, στέλνοντας ένα φιλί- χαιρετισμό στον αγαπημένο της πατέρα που είναι «απών», αλλά η ίδια τον νοιώθει στο πλευρό της.
Σαν ελαφρύ άγγιγμα στο μπράτσο της, σαν αεράκι που το νοιώθεις πάνω σου, ο πατέρας της την κρατά τρυφερά αγκαζέ, στην «ωραιότερη μέρα της ζωής της», εκείνος είναι εκεί, δίπλα της, μαζί της, της δίνει την ευχή του κι εκείνη στη σκέψη του μόλις που συγκρατεί τα δάκρυα της, σε μια φωτογραφία που συγκίνησε πολύ-ο τόπος, τα ονόματα, δεν έχουν σημασία, το μόνο που μετρά είναι η τόσο ανθρώπινη στιγμή…