Την έχουν αποκαλέσει «μητέρα» των Τεμπών. Με την πυγμή της έχει συγκλονίσει το πανελλήνιον. Έχει καταστεί το σύμβολο του αγώνος για την απόδοση δικαιοσύνης.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Μαρία Καρυστιανού δεν θα ήθελε σήμερα να βρίσκεται σε αυτήν την θέση. Ωστόσο έχει καταφέρει κάτι που λίγοι θα μπορούσαν. Έχει μετατρέψει την ανείπωτη θλίψη της και την δικαιολογημένη οργή της σε ασυγκράτητη ορμή για δικαίωση. Μια ορμή, που κατάφερε να συμπαρασύρει την ελληνική κοινωνία, συγκεντρώνοντας πάνω από 1.3 εκατομμύριο υπογραφές στο ψήφισμά της για την ενεργοποίηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Η γυναίκα, η μητέρα της αδικοχαμένης Μάρθης, κ. Καρυστιανού, αποτελεί μια σύγχρονη ηρωίδα, που με την αποφασιστικότητά της μπορεί να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει εκατοντάδες Έλληνες. Και η φετινή Ημέρα της Γυναίκας δικαιωματικώς της ανήκει.
«Είμαι μια μητέρα από την Ελλάδα. Απευθύνομαι σε όλες τις μητέρες και τους γονείς του κόσμου. Πιθανότατα αρκετοί γνωρίζετε για τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, αυτό που συνέβη όμως σε εμάς είναι μια αληθινή τραγωδία όπου δυστυχώς δεν είμαστε θεατές μιας παράστασης, αλλά τη ζoύμε πραγματικά» είχε αναφέρει στην συγκλονιστική ομιλία της ενώπιον του Ευρωκοινοβουλίου στις 14 Φεβρουαρίου.
Και συνέχισε λέγοντας φωναχτά όσα πολλοί από εμάς έχουμε αναλογισθεί τόσες πολλές φορές: «Μιλάω πολιτικά. Ως ενεργός πολίτης, που φωνάζει για το αυτονόητο. Μας ενδιαφέρει να τιμωρηθούν οι ένοχοι που σκότωσαν με την διαφθορά και την απραξία τους τα παιδιά μας. Μας ενδιαφέρει να αποδοθεί δικαιοσύνη και δικαίωση. Μας ενδιαφέρει να ζούμε σε ένα Κράτος Δικαίου, με τις ίδιες υποχρεώσεις και τα ίδια δικαιώματα απέναντι στους νόμους. Μας ενδιαφέρει η κατάργηση της πολιτικής ασυλίας για εγκλήματα κατά της ζωής. Γιατί το ακαταδίωκτο είναι το συγχωροχάρτι της διαφθοράς, της ασυδοσίας και του ευτελισμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μας ενδιαφέρει η αδέσμευτη λειτουργία τη Δικαιοσύνης. Γιατί αλλιώς γίνεται συνένοχη και ένοχη για εγκλήματα κατά της ζωής και της αξιοπρέπειας. Και χωρίς αυτήν η κοινωνία είναι καταδικασμένη. Μας ενδιαφέρει η ελευθερία του Τύπου γιατί είναι θεμελιώδες δικαίωμά μας να γνωρίζουμε την αλήθεια, ώστε να βγαίνουν όλα στο φως εκεί που το ένοχο θα ντρέπεται και θα ξέρει ότι θα τιμωρηθεί. Αλλιώς βασιλεύει μαζί με την διαφθορά, την ασυδοσία και την αποδόμηση».
«Θέλω να έρθετε για πολύ λίγο στη θέση μας. Να χάσετε το πιο αγαπημένο σας πρόσωπο από ιατρικό λάθος, από αδιαφορία, και ο εν λόγω γιατρός αντί να παραπέμπεται στη Δικαιοσύνη να παραπέμπεται στον Ιατρικό Σύλλογο. Πως θα σας φαινόταν αυτό; Δίκαιο; Φυσιολογικό;» είχε αναφέρει πολύ εύστοχα ενώπιον της Εξεταστικής Επιτροπής, εκφράζοντας για μια ακόμη φορά την αγωνία του απλού πολίτου, που παλεύει πλείστες φορές με την γραφειοκρατία για να βρει το δίκιο του. Που γίνεται «μπαλλάκι» μεταξύ των κρατικών υπηρεσιών, που έρχεται συχνά αντιμέτωπος με την κρατική ολιγωρία και αναλγησία. Που νοιώθει ότι η «φωνή» του δεν ακούγεται.
Στο ερώτημα που της απευθύναμε σε πρόσφατη συνέντευξη που παρεχώρησε στην Φανή Χαρίση της «Εστίας της Κυριακής» για το τι θα έλεγε στον Πρωθυπουργό αν τον συναντούσε σήμερα, η κυρία Καρυστιανού χάνει τα λόγια της. Η σιωπή της διαρκεί αρκετά λεπτά.
«Μου έγινε αυτή η ερώτηση και στην εξεταστική, δεν ξέρω γιατί ζορίζομαι τόσο πολύ να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Είναι τόσο έντονα αυτά που νοιώθω που δεν ξέρω ποιες λέξεις πρέπει να πρωτοβγούν. Δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη, είναι τόσο μεγάλη κατάντια που βλέπω μπροστά μου. Παντού. Έτσι που κατάντησαν την χώρα μου! Να ζητιανεύουμε για δικαιοσύνη, να φωνάζουμε για τα αυτονόητα, και να έχουμε αυτή την αλαζονική συμπεριφορά, να μας λένε ψέματα και να μην τους ενδιαφέρει τίποτα! Πρώτη φορά, πραγματικά, βλέπω ανθρώπους να μην τους ενδιαφέρει τίποτα.»
Αδιαφορία, αλαζονεία, αγώνας για τα αυτονόητα. Καταστάσεις που έχει βιώσει ο απλός πολίτης σε διάφορες εκφάνσεις της καθημερινότητός του. Και εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς αν πράγματι έτσι κατήντησε η κοιτίς της δημοκρατίας. Και αν έτσι κατήντησε, μήπως ήλθε η ώρα για την μεγάλη επανεκκίνηση; Ξεκινώντας από πρωτοβουλίες σαν της κ. Καρυστιανού; Για να αποδειχθεί περίτρανα ότι μια γυναίκα μπορεί να χαράξει καινούργια αρχή. Όπως ακριβώς λένε οι στίχοι του κ. Νικολόπουλου που έχει τραγουδήσει με την στεντόρεια φωνή της η Ελένη Βιτάλη.