Μέσα σ’ ένα οικόπεδο λίγο έξω από την Καλαμάτα όπου είχα πάει διακοπές τον Αύγουστο του 2013 βρήκα τον Τζίμη μου. Δεν ήταν παραπάνω από ενός μηνών πλασματάκι.
Εκεί δεν ξέρω πώς θα επιβίωνε και για πόσο. Έτσι αποφάσισα να τον πάρω μαζί μου και γύρισα στην Αθήνα με παρέα. Όσο μεγάλωνε γινόταν πιο όμορφος και πιο ζωηρός! Ήταν πλέον αγαπημένο μέλος της οικογένειας μου.
Γράφει η κα Άντζελα Ράπτη για τον Τζιμάκο της
Στις 26 Δεκεμβρίου του 2015 ήμουν στο αυτοκίνητό μου με τον αδελφό μου και τον Τζίμη όταν ένα άλλο όχημα παραβίασε το κόκκινο φανάρι κι έπεσε επάνω μας με μεγάλη ταχύτητα. Ευτυχώς σωθήκαμε και οι τρεις από θαύμα, αλλά ο Τζίμης χτύπησε πολύ άσχημα στην σπονδυλική του στήλη με αποτέλεσμα να παραλύσουν τα πίσω του πόδια.
Του έγινε αμέσως σπονδυλοδεσία με ένα δύσκολο και πολύωρο χειρουργείο. Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν επώδυνες. Είχα βρεθεί ξαφνικά σε μια πολύ άσχημη κατάσταση που προσπαθούσα με μεγάλη στεναχώρια να δω καθαρά και να κάνω το καλύτερο για τον Τζίμη.
Δύο μέρες μόνο κράτησαν οι αφόρητοι πόνοι που είχε ο Τζιμάκος μου μετά το χειρουργείο. Ηρεμούσε μόνο όταν ξάπλωνα δίπλα του και τον άγγιζα…Από την τρίτη μέρα και μετά ήταν ακριβώς ο ίδιος με πριν! Το ίδιο ζωηρός, χαρούμενος και κοινωνικός!
Με βοήθησε πάρα πολύ αυτό στο να προχωρήσω και να σκεφτώ αισιόδοξα γιατί πραγματικά τα ζώα δεν κλαίνε την μοίρα τους . Αντιθέτως προσαρμόζονται αμέσως στην καινούργια τους κατάσταση και προχωράνε μπροστά!
Μετά από λίγο καιρό ξεκινήσαμε φυσιοθεραπείες και περίμενα με αγωνία την ώρα που θα φορούσε το αμαξίδιο για να ξαναπάμε βόλτα, το οποίο δέχτηκε με πολύ χαρά από την πρώτη στιγμή.
Τώρα μετά από 2 χρόνια ο Τζίμης είναι όπως πάντα χαρούμενος, κάνει καθημερινά τις ασκήσεις του, οι οποίες τον έχουν βοηθήσει πολύ και με το αμαξάκι του μπορούμε να πηγαίνουμε παντού.
Αυτό που έχω μάθει πολύ καλά είναι ότι τα ανάπηρα ζώα δεν πρέπει να τα λυπόμαστε καθόλου! Έχουν τρομερή δύναμη και όρεξη για ζωή!
Γι’ αυτό η ευθανασία δεν είναι λύση σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Θα έλεγα πιο πολύ βολεύει εμάς τους ανθρώπους. Τα ζώα αν έχουν δίπλα τους αυτόν που αγαπούν μπορούν να συνεχίσουν κανονικά την ζωή τους ακόμη κι έτσι.
Λατρεύω τον Τζίμη και πραγματικά υπάρχουν στιγμές πλέον που ξεχνάω ότι έχει μείνει παράλυτος.
Πηγή: istoriesadespoton.gr