Οι σκύλοι είναι οι απόλυτoι άγγελοι που έχουν έρθει στη Γη για να μας δείξουν ότι υπάρχει πραγματικά αυτό που λέγεται καλοσύνη σε αυτόν τον όμορφο κόσμο. Με όλους αυτούς τους πολέμους και το μίσος γύρω μας, αυτοί είναι οι αγαπημένοι μας φίλοι που βρίσκονται πάντα γύρω μας έτοιμοι να μας φιλήσουν και να μας δείξουν την αγάπη τους κάθε φορά που αισθανόμαστε άσχημα.
Ο σκύλος δεν κρίνει βασιζόμενος στο χρήμα, στο αυτοκίνητο ή στα ρούχα που έχει κανείς. Αυτός αγαπά απεριόριστα,χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Το μόνο κακό είναι ότι αυτοί είναι ένα μικρό κομμάτι από την δική μας ζωή,αφού πεθαίνουν τόσο νωρίτερα από εμάς, αλλά για αυτούς εμείς είμαστε όλη τους η ζωή.
Όταν τελικά βρεθούμε στον ουρανό,θα γνωρίζουμε ότι ήρθαμε στο σωστό μέρος γιατί πριν συναντηθούμε ξανά με τους συγγενείς και φίλους, οι αγαπημένοι μας σκύλοι θα μας προϋπαντήσουν πρώτοι.
Το παρακάτω ποίημα το έγραψε, για τον χαμό του αγαπημένου της σκύλου, η καταπληκτική συγγραφέας Beth Norman Harris και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Chicago Tribune. Όλοι μας ξέρουμε τον πόνο που νιώθει κανείς σε αυτές τις περιπτώσεις αλλά φαίνεται πως η συγγραφέας έχει καταφέρει να ‘ αιχμαλωτίσει ’ αυτό το συναίσθημα της απώλειας μέσα στο ποίημά της με τίτλο: Η προσευχή του σκύλου.
Αφιερώστε λίγο χρόνο να διαβάσετε το ποίημα παρακάτω με τις εικόνες, και αν καταφέρετε να μην σας έρθουν δάκρυα, τότε είστε πολύ πιο δυνατοί από εμάς. Μπορείτε ακόμη και να το μοιραστείτε με φίλους σας που έχασαν το αγαπημένο τους σκύλο, για να απαλύνετε τον πόνο τους.
‘Δείξε μου αγάπη, αγαπημένε μου αφέντη, γιατί καμιά καρδιά σε όλον τον κόσμο δεν εκτιμά περισσότερο την αγάπη σου από την καρδιά μου που σε αγαπά.’
‘Μην τσακίζεις το μυαλό μου με το ξύλο, γιατί αν και θα σου γλύφω το χέρι ανάμεσα στα χτυπήματα, η υπομονή και η κατανόησή σου θα με κάνουν να μάθω πιο γρήγορα αυτά που θέλεις από εμένα.’
‘Μίλα μου συχνά, γιατί η φωνή σου είναι η πιο γλυκιά μουσική του κόσμου, όπως γνωρίζεις από το ασταμάτητο ζωηρό κούνημα της ουράς μου, όταν τα τεντωμένα μου αυτιά ακούν τα βήματά σου στην πόρτα.’
‘ Όταν κάνει κρύο ή βρέχει, σε παρακαλώ πάρε με μέσα …γιατί είμαι ένα εξημερωμένο ζώο τώρα, ασυνήθιστο στα άγρια καιρικά φαινόμενα…και δεν σου ζητώ παρά να έχω το προνόμιο να κάθομαι κοντά στα πόδια σου, δίπλα στο τζάκι…αν και, αν δεν είχες σπίτι, θα προτιμούσα να σε ακολουθώ στον πάγο και στο χιόνι, παρά να κάθομαι στο πιο μαλακό μαξιλάρι ή στο πιο ζεστό σπίτι του κόσμου… γιατί είσαι ο δικός μου θεός και είμαι ο αφοσιωμένος σου πιστός.’
‘Να μου έχεις πάντα φρέσκο νερό, γιατί αν και δεν μπορώ να το πω, υποφέρω όταν διψώ. Τάισε με καθαρή τροφή για να είμαι πάντα υγιής ώστε να παίζω, να τρέχω, να εκτελώ τις επιθυμίες σου, να περπατώ δίπλα σου και να είμαι έτοιμος, πρόθυμος και ικανός να σε προστατέψω με την ζωή μου, αν η ζωή σου βρεθεί σε κίνδυνο.’
‘Και, αγαπημένε μου αφέντη, αν ο Κύριος θεωρήσει αναγκαίο να μου στερήσει την υγεία μου ή την όρασή μου, μην με διώξεις από κοντά σου. Κράτα με στην αγκαλιά σου απαλά και τα ικανά χέρια σου θα μου χαρίσουν το εύσπλαχνο δώρο της αιώνιας ανάπαυσης…και θα σε αφήσω γνωρίζοντας στη τελευταία ανάσα μου, ότι η μοίρα μου ήταν πάντα ασφαλής στα χέρια σου.’