Δεν το ήξερα…
Δεν ήξερα πως μισό κιλό τριχόμπαλα μπορεί να χωρέσει μέσα της ουρανούς και ωκεανούς αγάπης.
Δεν φανταζόμουνα ποτέ μου, ότι σε μια τόση δα μικρή καρδούλα χωράει όλη η υπομονή κι η αφοσίωση ετούτου εδώ του κόσμου.
Ούτε που μου περνούσε από το μυαλό, πως μπορεί και να υπάρχουνε ψυχές που δεν έχουν κανένα ίχνος κακίας μέσα τους.
Δεν πίστευα στα αλήθεια ποτέ μου, ότι υπάρχουν βλέμματα που βγάζουν σπίθες και μιλάνε πιο δυνατά απ΄ τα λόγια και ότι η χαρά, η λύπη, ο φόβος, η αγωνία, η προσμονή κι ο ενθουσιασμός, μπορούν να εκφραστούν ξεκάθαρα στο κούνημα μιας μικρής ουρίτσας.
Δεν γνώριζα ότι μπορεί ένα πλάσμα να είναι πανέξυπνο, αλλά καθόλου πονηρό και πως ένα απλό χάδι μου, έχει τόση μεγάλη σημασία κι αξία.
Ομολογώ, ποτέ δεν είχα ξαναδεί να χοροπηδάνε από χαρά όταν με αντικρίζουν και να στεναχωριούνται τόσο πολύ όταν φεύγω. Δεν είχα δει πριν σε γνωρίσω κανέναν, που να γνωρίζει πως αισθάνομαι, χωρίς να πω ούτε μια κουβέντα. Δεν ήξερα ότι η λέξη “πίστη”μπορεί να είναι τόσο απόλυτη και τόσο αδιαπραγμάτευτη.
Όλα αυτά και άλλα τόσα ακόμη, άρχισα να τα ανακαλύπτω ένα προς ένα εκείνο το πρωί που σε πρωτοείδα μικρό μου. Εκείνο το πρωί που εσύ μέσα σε ένα άβολο και παγωμένο κλουβάκι έκλαιγες, πεινασμένο, βρεγμένο και πάνω απ΄ όλα, βίαια ξεριζωμένο από την μαμά και τα αδέλφια σου. Και εγώ επιφυλακτικός, σε κοίταζα αμήχανα, χωρίς να ξέρω τι ακριβώς είσαι, τι σημαίνεις και ποια θέση θα έπαιρνες τελικά στην καρδιά μου, μέσα σε τόσο λίγο καιρό.
Σήμερα;
Σήμερα πια ξέρω ότι μ΄ αγαπάς πιο πολύ από ότι αγαπώ εγώ εμένα κι ότι είμαι ο κόσμος σου όλος.
Ξέρω, πως με νοιάζεσαι περισσότερο από όσο νοιάζομαι εγώ για τον εαυτό μου κι ανησυχείς κάθε φορά που με βλέπεις ανήσυχο.
Σήμερα έχω καταλάβει πια, πως έχω μια ψυχή δίπλα μου, που μπορώ να την εμπιστευτώ και που δεν θα με προδώσει ποτέ.
Σήμερα νιώθω τυχερός που υπάρχεις και που είσαι μέρος της ζωής μου, γιατί με έναν τρόπο μαγικό μου την κάνεις πιο όμορφη.
Έμαθα μέσα από εσένα καλόψυχο μου, πως η συνύπαρξη με ένα άλλο πλάσμα μπορεί να ηρεμήσει την ψυχή μου.
Αλλά το πιο σημαντικό από όλα που έμαθα από εσένα, είναι το πως θα πρέπει να είναι η αγάπη, άδολη, αγνή, ανιδιοτελής και απεριόριστη, χωρίς άμα και προϋποθέσεις, χωρίς ίσως και συμφέρον.
Σήμερα πια ξέρω πως εμείς οι άνθρωποι έχουμε να πάρουμε πολλά μαθήματα από εσένα και πως αυτό το γλείψιμο στη μούρη μου, είναι το πιο δυνατό κι ειλικρινές σ΄ αγαπώ του κόσμου.
Σήμερα ξέρω καλό μου, πως το να σκέφτεσαι και να δρας με την ψυχή και το συναίσθημα κι όχι με την λογική, είναι το πιο λυτρωτικό πράγμα που μπορεί να σου συμβεί.
Ξέρω, ότι έχω ένα μέλος ακόμη στην οικογένεια μου κι νιώθω πολύ χαρούμενος και ευλογημένος για αυτό.
Σήμερα λοιπόν που έχω μάθει όλα αυτά από σένα και κάθε νέα μέρα που περνάει κοντά σου και ανακαλύπτω ακόμη περισσότερα.
Σήμερα που ξέρω, μπορώ να καταλάβω επιτέλους τι σημαίνουν οι φράσεις που διάβασα κάποτε και τις θεώρησα υπερβολικές τότε, εκείνες οι δυο φράσεις που έλεγαν…
“Αν δεν υπάρχουν σκύλοι στον Παράδεισο, τότε όταν πεθάνω θέλω να πάω εκεί που έχουν πάει!”.
Γουιλ Ρονζερς.
“Μέχρι ο άνθρωπος να αγαπήσει ένα ζώο, ένα κομμάτι της ψυχής του παραμένει κοιμισμένο” .
Ανατόλ Φρανς.
Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Πηγή: loveletters.gr