Ο Furia είναι ένας 7χρονος Γερμανικός Ποιμενικός που αγαπούσε πολύ τον κηδεμόνα του. Ζούσαν μαζί σε ένα σπίτι στην επαρχία Άστι, στο Πιεμόντε, αλλά όταν πέθανε ο άντρας, ο Φούρια έμεινε μόνος. Κανείς από την οικογένεια και κανένας γείτονας δεν τον υιοθέτησε και έτσι ο τετράποδος σκύλος κατέληξε στο καταφύγιο Refrancore D’Asti. Αλλά εδώ, όσο και αν οι εθελοντές της εγκατάστασης τον φρόντιζαν και τον αγαπούσαν, ο Φούρια δεν κατάφερε ποτέ να προσαρμοστεί στη νέα ζωή του.
Ήταν τόσο απελπισμένος για το θάνατο του κηδεμόνα του που άρχισε να δαγκώνει την ουρά του μέχρι που την έκοψε.
Από τότε άρχισε να προκαλεί αρκετές πληγές στο σώμα του, ειδικά στην ουρά του. Δαγκώνει τον εαυτό του τόσο καταναγκαστικά που τα τραύματά του δεν μπορούσαν πλέον να επουλωθούν, αναγκάζοντας τους κτηνιάτρους να τον ακρωτηριάσουν.
Μετά την εφαρμογή του προστατευτικού περιλαίμιου, ο Furia ήταν καλύτερα. Αλλά δεν μπορούσε πλέον να ζήσει στο καταφύγιο. Χρειαζόταν πολύ μια οικογένεια για να τον φροντίσει, να σβήσει τη θλίψη του.
Οι εθελοντές του καταφυγίου και του Εξωτερικού κτηνιατρείου της Ντανιέλα Ντεμαριά , όπου ο Φούρια έλαβε την απαραίτητη φροντίδα για να ξεπεράσει τον κακό χρόνο, άρχισαν να αναζητούν ένα σπίτι για αυτόν: «Θα χρειαζόμουν, αν ήταν δυνατόν, έναν κήπο στον οποίο θα περπατούσα, αλλά πάνω απ ‘όλα μια οικογένεια που θα με αγαπά και θα τους αγαπώ . Όταν θεραπευτώ, μη με αφήσετε να επιστρέψω στο καταφύγιο γιατί θα απελπιστώ » , γράφτηκε στην έκκλησή τους.
Ο Φούρια βρήκε σπίτι
Μετά από μερικές εβδομάδες απόλυτης σιωπής, ο Φούρια βρήκε τελικά ένα σπίτι. Η ανακοίνωση εμφανίστηκε στη σελίδα στο facebook της κλινικής της Daniela Demaria, ο διαχειριστής της οποίας ήθελε να ευχαριστήσει όλους τους ανθρώπους που επικοινώνησαν μαζί του και του προσέφεραν την υποστήριξή τους:
«Θέλω να ευχαριστήσω πολύ τον υιοθετητή, καθώς και εκείνους που με στήριξαν κατά τη διάρκεια των πολύωρων ημερών στο νοσοκομείο με τον γούνινο φίλο μου, δύσκολες, απαιτητικές και απογοητευτικές μέρες καθώς αντιμετώπισα το ανησυχητικό ερώτημα» θα βοηθήσουν όλα αυτά ή θα είναι το καταφύγιο το πεπρωμένο του και θα υποφέρει για τη μοναδική του οικογένεια; ».
Ευχαριστώ πολύ.”
Ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ πήγε επίσης σε όλους όσους κοινοποίησαν τις δημοσιεύσεις του, γεγονός που επέτρεψε να μάθουν για τη δύσκολη κατάσταση που βίωσε ο Furia.
«Το να μην είσαι μόνος σήμαινε να μην εγκαταλείψεις την επιμονή στην έρευνα και, τελικά, να θριαμβεύσεις.
Γιατί ποιοι είμαστε, ότι αξίζουμε, αν στρέψουμε το κεφάλι μας αλλού μπροστά σε μικρές ή μεγάλες τραγωδίες που έχουμε τη δύναμη να μετατρέψουμε σε αίσιο τέλος; ».