Αφορμή για να γράψουμε τα παρακάτω είναι μια ανάρτηση του Φιλοζωικού Σωματείου “Αίσωπος” “Αίσωπος” Φιλοζωικό Σωματείο Καβάλας για έναν σκυλάκο της πόλης που πέθανε. Για τον Μπόγκο.
Ο Μπόγκο ζούσε αδέσποτος όλη του τη ζωή στους δρόμους της Καβάλας. Τον γνώριζαν και τον φρόντιζαν όπως μπορούσαν. Δεν μπορείς να κάνεις άλλωστε πολλά για ένα ζώο που το σπίτι του είναι ο δρόμος. Φαγητό, νερό και ίσως κάποια θεραπεία, αν χρειαστεί. Αυτά. Μπορείς να το προστατεύσεις από τους αμέτρητους κινδύνους που έχει η αδέσποτη ζωή; Είναι αδύνατον.
Ο σκύλος ήταν μεγάλος σε ηλικία, από τα μεγαλύτερα αδέσποτα εκεί. Τον φρόντιζε σε καθημερινή βάση ένας άνθρωπος, ο κ. Αντώνης, που τον αγαπούσε. Ο σκύλος έκανε παρέα στον κόσμο που πηγαινοερχόταν στις δουλειές του.
Σύμφωνα με τους εθελοντές του Αίσωπου ο Μπόγκο είχε χαθεί τις τελευταίες μέρες και τον έψαχναν. Δεν ήταν στα γνωστά λημέρια του. Όμως επέστρεψε. Όχι για πολύ. Απλά για να πεθάνει. Στα μέρη που ήξερε και αγάπησε. Πολλοί κάνουν λόγω ότι η αιτία θανάτου του ήταν η μεγάλη ποσότητα από κόκκαλα που έφαγε.
Ναι, η ιστορία του Μπόγκο είναι μια συνηθισμένη ιστορία. Μια ιστορία ενός αδέσποτου που πέθανε εκεί που έζησε όλη του τη ζωή, στο δρόμο δηλαδή.
Όμως κανένα πλάσμα δεν πρέπει να πεθαίνει στο δρόμο. Κανένα πλάσμα δεν πρέπει να ζει στο δρόμο. Αντιμέτωπο με τις καιρικές συνθήκες και με τη σκληρότητα των ανθρώπων. Γιατί μπορεί ο σκυλάκος αυτός να στάθηκε τυχερός και να μην πήγε από χέρι κάποιου απάνθρωπου, όμως δεν γίνεται έτσι. Τα αδέσποτα άλλωστε, όπως λένε, έχουν δυο με τρία χρόνια ζωής, κατά μέσο όρο.
Οι άνθρωποι των φιλοζωικών ξεπερνούν τον εαυτό τους. Κάνουν τόσα πολλά που δεν έχουν οι ίδιοι ζωή. Τη ζωή τους την έχουν αφιερώσει στα ζώα. Και είναι λίγοι. Συνήθως μια χούφτα άνθρωποι καλούνται στα αμέτρητα περιστατικά που προκύπτουν. Είναι αδύνατον να τα βγάλουν πέρα με όλα.
Τα αδέσποτα είναι ευθύνη όλων μας. Δεν φύτρωσαν μια μέρα στο δρόμο. Είναι ζώα που κάποιος παράτησε ή ζώα από γέννες επίσης παρατημένων ζώων. Δεν επέλεξαν τα ίδια τη ζωή που κάνουν. Τους την επιβάλαμε.
Το λάθος που κάνουμε πολλοί είναι ότι νομίζουμε ότι τα αδέσποτα που κάποιοι φροντίζουν δεν έχουν ανάγκη. Εδώ είναι το λάθος. Έχουν. Και μάλιστα πολύ μεγάλη. Χρειάζονται και αυτά μια ζεστή γωνιά να ζήσουν και να πεθάνουν ήσυχα, με αγάπη γύρω τους. Και όχι να πεθάνουν μόνα τους στο δρόμο. Χρειάζονται προστασία. Χρειάζονται περίθαλψη. Έλεγχος στο τι τρώνε.
Ο Μπόγκο λοιπόν μπορεί να ήταν τυχερός που έζησε πολλά χρόνια αλλά βασικά ήταν άτυχος. Αν είχε υιοθετηθεί, θα είχε πεθάνει σε έναν καναπέ. Πάνω σε ένα χαλί. Στην αγκαλιά κάποιου. Αν κάποιος είχε ανοίξει το σπίτι του για αυτόν και του έδινε μια δεύτερη ευκαιρία, δεν θα ήταν τα πράγματα αλλιώς για αυτόν; Όλοι γνωρίζουμε την απάντηση.
Το έχουμε ξαναπεί. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος που αποφασίζει να υιοθετήσει ένα αδέσποτο είναι να αφιερώσει λίγα λεπτά για να το βρει. Δεν χρειάζεται περισσότερο. Απλά να κατέβει κάτω από το σπίτι του και να βγει στο δρόμο. Εκεί θα βρει θησαυρούς. Και να γυρίσει πίσω με έναν από αυτούς. Μη σκεφτεί το χρώμα, την ηλικία, το μέγεθος, και ό,τι άλλα χαζά σκεφτόμαστε για να ικανοποιήσουμε το εγώ μας. Απλά βγαίνουμε έξω από το σπίτι μας και σώζουμε μια ψυχή.
Μυρτώ Τζώρτζου, [email protected]
