Ο κυρ Αλέκος ή αλλιώς Σούρτα έχει μείνει στη μνήμη της Φιλοζωικής Οργάνωσης της Θεσ/νίκης. Το αδέσποτο σκυλάκι που ήταν πάντα στπυς δρόμους της Πλατείας Αριστοτέλους.
Ο κυρ Αλέκος ζούσε αδέσποτος όλη του τη ζωή στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Τον γνώριζαν και τον φρόντιζαν όπως μπορούσαν. Δεν μπορείς να κάνεις άλλωστε πολλά για ένα ζώο που το σπίτι του είναι ο δρόμος. Φαγητό, νερό και ίσως κάποια θεραπεία, αν χρειαστεί. Και αγάπη. Οι άνθρωποι που τον ήξεραν τον αγαπούσαν και του το έδειχναν.
Ο κυρ Αλέκος ζούσε στους Aristoeteli Bitsani-Tsimiski και στην είσοδο που ήταν το Κοσμοράδιο 95,1/Cosmoradio 95,1. Τα παιδιά από το Κοσμοράδιο τον έβαζαν μέσα. Όμως εκείνος, μετά από λίγο, ήθελε να φύγει, εξού και το παρατσούκλι Σούρτας.
Το Νοέμβριο που μας πέρασε ο σκυλάκος μεταφέρθηκε σε κτηνίατρο για προληπτικές εξετάσεις. Έγιναν, όπως αναφέρει το σωματείο Noiazomai βιοχημικές εξετάσεις, γενική αίματος, αυτάκια και καρδούλα και τετραπλό τεστ για λοιμώδη νοσήματα. Δυστυχώς είχε βρεθεί θετικός στη Λεισμανίαση. Και μαζί με τα ποδαράκια του που τον πονούσαν και τον ταλαιπωρούσαν αλλά και τη λεκάνη του έκαναν δύσκολη την επιβίωσή του έξω.
Έτσι οι εθελοντές έκαναν εκκλήσεις να βρεθεί ένα σπίτι για αυτόν. Ήταν ένα υπέροχο πλάσμα, ένα γλυκύτατο παππουδάκι. Μασκότ εκεί που τον ήξεραν όλοι και χαίρονταν να τον συναντούν.
Δύσκολο να βρει σπίτι ένα μεγάλο σε ηλικία ζώο. Ελάχιστα βρίσκουν. Το γνωρίζουμε αυτό. Δεν βρήκε παρά τις εκκλήσεις. Και αυτές τις μέρες πέθανε.
Οι άνθρωποι που τον αγάπησαν γράφουν: Στο δρόμο που ξεκίνησες να πας μη φοβηθείς. Άγγελοι θα σε βάλουν στα φτερά τους να είναι το φευγιό σου λιγότερο μοναχικό ….💔 Καλό ταξίδι κυρ Αλέκο.
Ναι, η ιστορία του κυρ Αλέκου είναι μια συνηθισμένη ιστορία. Μια ιστορία ενός αδέσποτου που πέθανε εκεί που έζησε όλη του τη ζωή, στο δρόμο δηλαδή.
Όμως κανένα πλάσμα δεν πρέπει να πεθαίνει στο δρόμο. Κανένα πλάσμα δεν πρέπει να ζει στο δρόμο. Αντιμέτωπο με τις καιρικές συνθήκες και αντιμέτωπο με τη σκληρότητα των ανθρώπων. Γιατί μπορεί ο σκυλάκος αυτός να στάθηκε τυχερός και να μην πήγε από το χέρι κάποιου, όμως ανά πάσα στιγμή κινδύνευε. Όσο και να τον αγαπούσαν και να τον φρόντιζαν, ο κίνδυνος υπήρχε.
Οι άνθρωποι των φιλοζωικών ξεπερνούν τον εαυτό τους. Κάνουν τόσα πολλά που δεν έχουν οι ίδιοι ζωή. Τη ζωή τους την έχουν αφιερώσει στα ζώα. Και είναι λίγοι. Συνήθως μια χούφτα άνθρωποι καλούνται στα αμέτρητα περιστατικά που προκύπτουν. Είναι αδύνατον να τα βγάλουν πέρα με όλα.
Τα αδέσποτα είναι ευθύνη όλων μας. Δεν φύτρωσαν μια μέρα στο δρόμο. Είναι ζώα που κάποιος παράτησε ή ζώα από γέννες επίσης παρατημένων ζώων. Δεν επέλεξαν τα ίδια τη ζωή που κάνουν. Τους την επιβάλαμε.
Το λάθος που κάνουμε πολλοί είναι ότι νομίζουμε ότι τα αδέσποτα που κάποιοι φροντίζουν δεν έχουν ανάγκη. Εδώ είναι το λάθος. Έχουν. Και μάλιστα πολύ μεγάλη. Ιδίως τα ηλικιωμένα. Χρειάζονται και αυτά μια ζεστή γωνιά να ζήσουν και να πεθάνουν ήσυχα, με αγάπη γύρω τους. Και όχι να πεθάνουν στο δρόμο. Χρειάζονται προστασία. Χρειάζονται περίθαλψη. Έλεγχο στο τι τρώνε.
Ο γλυκός και καλόψυχος κυρ Αλέκος μπορεί να στάθηκε τυχερός. Πόσα όμως στέκονται τυχερά και ζουν πολλά χρόνια στο δρόμο; Ελάχιστα.
Το έχουμε ξαναπεί. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος που αποφασίζει να υιοθετήσει ένα αδέσποτο είναι να αφιερώσει λίγα λεπτά για να το βρει. Δεν χρειάζεται περισσότερο. Απλά να κατέβει κάτω από το σπίτι του και να βγει στο δρόμο. Εκεί θα βρει θησαυρούς. Και να γυρίσει πίσω με έναν από αυτούς. Μη σκεφτεί το χρώμα, την ηλικία, το μέγεθος, και ό,τι άλλα χαζά σκεφτόμαστε για να ικανοποιήσουμε το εγώ μας. Απλά βγαίνουμε έξω από το σπίτι μας και σώζουμε μια ψυχή. Όταν μάλιστα αυτή η ψυχή είναι και μεγάλη σε ηλικία, τότε η υιοθεσία τους είναι υπέρτατη πράξη φιλοζωίας.