Μια αγελάδα γαλακτοπαραγωγής έκανε την σκληρή επιλογή να κρύψει ένα από τα μοσχάρια της όταν γέννησε δίδυμα. Η αγελάδα, η οποία είχε ήδη γεννήσει πέντε φορές, ήξερε ότι έπρεπε να κρύψει ένα από τα μωρά της για να μην της το πάρουν όπως της είχαν πάρει ήδη όλα τα προηγούμενα.
Η νοημοσύνη και το μητρικό ένστικτο που είχε αυτή η αγελάδα είναι συγκινητική και αποκαρδιωτική. Διαβάστε την ιστορία της όπως την διηγείται η κτηνίατρος Χόλυ Σίβερ. Μια πραγματική ιστορία που αποδυκνείει ότι τα ζώα αγαπούν, νοιάζονται και αισθάνονται όπως και οι άνθρωποι.
«Θα ήθελα να σας διηγηθώ μια ιστορία που είναι πολύ αληθινή αλλά και εξαιρετικά συγκινητική.
Όταν αποφοίτησα από την Κτηνιατρική Σχολή του Cornell, πήγα για πρακτική σε μια πολυάσχολη περιοχή του Cortland County. Εκεί έγινα εξαιρετικά δημοφιλής στους επαγγελματίες λόγω των ήπιων χειρισμών μου με τα ζώα.
Ένας από τους πελάτες μου με κάλεσε μια μέρα για να μου εξιστορήσει ένα αινιγματικό μυστήριο:
Μια αγελάδα του είχε γεννήσει πρόσφατα για πέμπτη φορά, φυσικά έξω στους βοσκότοπους. Εκείνο το βράδυ η αγελάδα έφερε το νεογέννητο μωρό της στον αχυρώνα και άρχισε να το θηλάζει. Επειδή όμως η αγελάδα ήταν γαλακτοπαραγωγής, ο ιδιοκτήτης της έπρεπε να απομακρύνει το μικρό της για να συνεχίσει να συλλέγει και να πουλάει το γάλα της.
Αν και χωρίς μωρό όμως, η αγελάδα συνέχιζε κάθε μέρα να έρχεται από τους βοσκότοπους με τους μαστούς της άδειους από γάλα. Αυτό συνεχίστηκε για αρκετές μέρες με αποτέλεσμα ο ιδιοκτήτης της να έχει απελπιστεί.
Ως νέα μητέρα, η αγελάδα θα έπρεπε κανονικά να παράγει σχεδόν 12,5 γαλόνια γάλα ημερησίως. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι φαίνονταν υγιέστατη, οι μαστοί της παρέμεναν χωρίς καθόλου γάλα.
Το πρωί μετά το πρώτο άρμεγμα έβγαινε για να βοσκήσει έξω στο λιβάδι και το βράδυ επέστρεφε στον στάβλο για το δεύτερο άρμεγμα της ημέρας. Αλλά καμία μέρα δεν επέστρεψε με πρησμένους μαστούς γεμάτους γάλα όπως θα έπρεπε ως αγελάδα που πρόσφατα γέννησε.
Πήγα δυο φορές για να την εξετάσω προσπαθώντας να λύσω το μυστήριο, αλλά μάταια. Δεν μπόρεσα να βρω λύση στο παζλ.
Την ενδέκατη ημέρα μετά τον τοκετό, ο αγρότης μου τηλεφώνησε ξανά. Ήταν ανακουφισμένος γιατί είχε βρει τη λύση στο μυστήριο.
Είχε ακολουθήσει την αγελάδα έξω στο λιβάδι μετά το πρωινό άρμεγμα και ανακάλυψε τι συνέβαινε: Η αγελάδα είχε κάνει τελικά δίδυμα. Είχε όμως πάει το ένα από τα δυο στον στάβλο το βράδυ της γέννησης. Το άλλο μικρό της το κράτησε κρυμμένο μέσα στο δάσος, στην άλλη άκρη του λιβαδιού. Έτσι κάθε μέρα πήγαινε στο μικρό της, το τάιζε, το φρόντιζε και το μεγάλωνε μακριά από τον ιδιοκτήτη της για να μην της το πάρει.
Αν και έκανα έκκληση στον κτηνοτρόφο να την αφήσει να κρατήσει το μοσχάρι της, αυτός δεν με άκουσε και τελικά της το πήρε.
Σκεφτείτε το για μια στιγμή: Αυτή η αγελάδα πρώτον είχε μνήμη. Μπόρεσε να θυμηθεί ότι της είχαν πάρει όλα τα προηγούμενα μικρά της, γεγονός που είναι σπαρακτικό για μια οποιαδήποτε νέα μητέρα.
Δεύτερον, μπόρεσε να σκεφτεί και στη συνέχεια να εκτελέσει ένα σχέδιο. Έφερε το ένα μοσχαράκι της στον κτηνοτρόφο για να μην υποψιαστεί οτιδήποτε αλλά κράτησε το άλλο κρυμμένο στο δάσος, όπως κάνουν τα ελάφια.
Τρίτον – κάτι που εγώ η ίδια δεν ξέρω αν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω – αντί να μείνει συνεχώς μαζί με το μικρό της προκαλώντας τις υποψίες του κτηνοτρόφου, επέστρεφε το βράδυ στον στάβλο και πήγαινε στο μικρό της κατά τη διάρκεια της ημέρας. Δεν μπορώ να σας πω, πως γνώριζε πως να το κάνει αυτό. Φαίνεται ότι μια απελπισμένη μητέρα μπορεί να κάνει πολλά για το παιδί της.
Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι το εξής: Υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο πίσω από αυτά τα όμορφα, τεράστια μάτια, από όσα βλέπουμε εμείς οι άνθρωποι.
Ως μητέρα που ήμουν σε θέση να θηλάσω και τα τέσσερα παιδιά μου και δεν έπρεπε να υποστώ την αγωνία να μου πάρουν το ένα από αυτά, μπορώ να αισθανθώ τον πόνο της.
Χόλι Σίβερ, Κτηνίατρος»
