«Ο ΑΦΕΝΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΣΚΥΛΟΣ»
Πιστός ήταν ο φίλος μου
που τόσο μ’ αγαπούσε
αυτός ήταν ο σκύλος μου
στα μάτια με κοιτούσε.
Εγώ πολύ του φώναζα
για να με υπακούει
μ’ αγάπη αυτός με έμαθε
καλύτερα να ακούει.
Κάποια στιγμή εσήκωσα
το χέρι να χτυπήσω
«χτύπα», μου λεει, «αφεντικό,
εγώ όμως θα σε γλύψω».
Κορδώθηκα που μ’ έκανε
αφεντικό να νοιώσω
αντί για κόμπλεξ μ’ έκανε
αγάπη να του δώσω.
«Αν θέλεις για την πείνα μου
λίγη τροφή να δώσεις
αν πάλι τώρα δεν μπορείς
με χάδι θα την διώξεις.
Αφέντη για την δίψα μου
νερό να ξεδιψάσω
αν πάλι όμως δεν μπορείς
μ’ αγκάλη θα ξεχάσω.
Αν θέλεις και το δάκρυ σου
να πέσει δεν θ’ αφήσω
ακόμα και το ξύλο σου
εγώ θα το κρατήσω.
Αφέντη εγώ σ’ αγάπησα
ζωή μου δεν ορίζω
κι αν πάλι σ’ αγανάκτησα
κι αυτή σου την χαρίζω.
Χάρη μονάχα σου ζητώ
σαν βγαίνει η ΠΝΟΗ ΜΟΥ
αφέντη μου το ΧΑΔΙ ΣΟΥ
ας πάρει ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ…»
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΚΟΠΟΙΟΥΝ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΑΓΝΕΣ ΑΥΤΕΣ ΨΥΧΟΥΛΕΣ
_____________________________
του Δημητρίου Γιαννόπουλου, Κτηνιάτρου
(Κτηνιατρείο: Σολωμού 31, Περιστέρι Αττικής)
~ Αναδημοσιεύθηκε στη σελίδα μας Άνθρωπος και Σκύλος με την άδειά του και τον ευχαριστούμε πολύ!
