Από ετούτο εδώ το βήμα σας έχω περιγράψει πάρα πολλές ιστορίες γατών που έδειξαν αυταπάρνηση, αφοσίωση, ηρωισμό και άλλα στοιχεία που οι περισσότεροι θεωρούν ότι δεν μπορεί να συναντήσεις σε μια γάτα. Και μη νομίζετε ότι αυτές οι ιστορίες είναι εξαιρέσεις. Μάλλον αποτελούν τον κανόνα στο πόσο δοτικές, τρυφερές και αγαπησιάρες μπορεί να γίνουν οι γατούλες.
Άλλωστε έχουμε εξετάσει εξονυχιστικά την πιθανότητα παρουσίας συναισθημάτων στις γάτες και έχει γίνει ξεκάθαρο πέρα από κάθε αμφιβολία ότι οι γάτες έχουν μια πλούσια παλέτα συναισθημάτων – που ίσως να μην είναι τόσο πολύπλοκα όσο του ανθρώπου, κάτι που μονο κακό δεν είναι – όπως μπορείτε να βρείτε στο και στο αναλυτικό μου άρθρο ακριβώς ΕΔΩ.
Σήμερα θα σας διηγηθώ την ιστορία μιας γάτας στο Παράλιο Άστρος που εκτός από μεγάλη αγάπη για τους δικούς της είχε και ένα αλάθητο ένστικτο, σχεδόν μυστηριώδες, μεταφυσικό.
Πρόκειται για την ιστορία της γάτας “του κυρ-Αντώνη” μιας κάλιμπι (που παρουσιάζει ταυτόχρονα δυο χρωματικά μοτίβα της γούνας, το κάλικο και το τάμπι ή για να το κάνω πιο ξεκάθαρο, πρόκειται για μια ταρταρούγα με λευκες στάμπες και τιγρέ μοτίβα) η οποία ζούσε ευτυχισμένη με τον κυρ Αντώνη και την κυρα Γιώτα μέχρι που αυτοί πέθαναν (αμφότεροι στα 88 τους), ο ένας μετά τον άλλον με διαφορά ενός μήνα.
Πρώτα έφυγε η κυρα Γιώτα. Μετά ο κυρ Αντώνης. Οι δύο γέροντες δεν είχαν παιδιά και έτσι η γατούλα μας έμεινε μόνη της, υποθέτω σοκαρισμένη από την απώλεια που βίωσε.
Ως εδώ η ιστορία μπορεί να μην σας έκανε εντύπωση, αλλά πως θα σας φαινόταν αν σας έλεγα ότι η γατούλα αφού έχασε τους αγαπημένους της άρχισε να τους αναζητεί, μόνη της. Και πως θα σας φαινόταν αν σας έλεγα ότι κατάφερε να βρει το κοιμητήριο που αναπαυόταν οι δυο τους; Και εγκαταστάθηκε μόνιμα εκεί! Με τι τρόπο μπόρεσε να τους εντοπίσει; Φταίει το ένστικτό της; Δεν θα μπορούσα να εξηγήσω το πως τα κατάφερε, όμως από τη στιγμή που εντόπισε το μνήμα τους δεν έφυγε ποτέ πια από εκεί.
Που έμαθα εγώ για αυτή την υπέροχη γατούλα; Όταν τελέστηκε λίγο καιρό αργότερα ένα τρισάγιο στη μνήμη τους, εμφανίστηκαν στο μνήμα δύο φίλοι του ζεύγους οι οποίοι αναγνώρισαν και αγκάλιασαν συγκινημένοι την πιστή γατούλα. Μάλιστα το είπαν στον ιερέα, πατέρα Σταύρο Δελημανώλη ο οποίος δεν μπορούσε παρά να συγκινηθεί και αυτός και από τότε φρόντισε να υπάρχει πάντα για τη γατούλα φαγητό και νερό ενώ λίγο αργότερα έφτιαξε και ένα αυτοσχέδιο σπιτάκι για χάρη της. Δείτε και το σχετίκο συγκινητικό βίδεο:
Η πιστή κάλιμπι, η γάτα του κυρ Αντώνη, συνέχισε να ζει στο νεκροταφείο, αλλά όχι αποκλειστικά γύρω από το μνήμα των γονέων της. Αντιθέτως περιπολεί σε ολόκληρο το χώρο και τον επιθεωρεί για να βεβαιωθεί ότι όλα βαίνουν καλώς, ενώ δεν θα πει ποτέ όχι σε ένα χάδι από τους περαστικούς, έχοντας κερδίσει άξια τον τίτλο της .. μασκότ του κοιμητηρίου!
Και μετά από τούτη την τρυφερή ιστορία μου ήρθε στο νου ότι έχουν υπάρξει και άλλες περιπτώσεις τεράστιας αφοσίωσης γατών, σε ανθρώπους του που πέθαναν και τις αφήσαν μόνες! Ο πιο γνωστός από αυτούς είναι ο.. Ράμπο, μια γάτα στην Ινδονησία που σταμάτησε να τρώει όταν ο χουμανιστικός γονέας του πέθανε και δεν ησύχασε παρά μόνο όταν τον πήγαν στο νεκροταφείο του για να τον αποχαιρετήσει! Τι; Δεν με πιστεύετε;
Εσείς έχετε παρατηρήσει τέτοια (εντάξει όχι τόσο έντονα ίσως) σημάδια αφοσίωσης στις γάτες σας; Περιμένω τα σχόλιά σας!