Όταν ένα κατοικίδιο ζώο πεθαίνει, βιώνουμε μια θλίψη παρόμοια με αυτή που αισθανόμαστε για την απώλεια ενός μέλους της οικογένειάς σας: το κενό που σχηματίζεται στις καρδιές μας είναι τεράστιο και δεν είναι εύκολο να καλυφθεί. Τελικά, ποιος από εμάς θα μπορούσε ποτέ να ορίσει τον εαυτό του ως «ψυχολογικά έτοιμο» να δεχτεί τον θάνατο του τετράποδου φίλου του;
Αν και έχουν πολύ διαφορετικό προσδόκιμο ζωής από το δικό μας (περίπου 15 χρόνια), έχουμε την τάση να σκεφτόμαστε να γεράσουμε μαζί τους. Ωστόσο, αυτό είναι αδύνατο. Και φυσικά όσο περισσότερο ζήσατε με ένα ζώο, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να ξεπεράσετε τον θάνατό του.
Μερικές φορές μπορεί να συμβεί να νιώσετε επίσης κάποια ντροπή όταν υποφέρετε τόσο καιρό από το θάνατο ενός κατοικίδιου . Αλλά αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό, δεδομένου ότι αυτά τα υπέροχα πλάσματα γίνονται μέρος της οικογένειάς μας από κάθε άποψη.
Η ανάμνηση των ευτυχισμένων στιγμών θα συνεχίσει να ζει στις καρδιές μας
Αντί να πιστεύουμε ότι θα μείνουν για πάντα μαζί μας, θα πρέπει να δίνουμε αξία στον χρόνο που περνούν μαζί μας, αφιερώνοντάς τους έναν συγκεκριμένο χώρο της ζωής μας. Αυτό δεν θα κάνει τον θάνατό τους λιγότερο οδυνηρό, αλλά θα μας βοηθήσει να θυμηθούμε τις καλές εποχές που έζησαν μαζί με μεγαλύτερη ένταση.
Ακόμα και μετά την εξαφάνισή τους θα συνεχίσουν με αυτόν τον τρόπο να παραμένουν μέρος μας, στις αναμνήσεις και τις έμμεσες διδασκαλίες που έχουμε αντλήσει από τις εμπειρίες που ζήσαμε μαζί. Ο χρόνος που περνάμε μαζί τους πρέπει να θεωρηθεί ως δώρο και όχι ως κάτι που μας ανήκε και που δεν υπάρχει πια.
Πολλοί άνθρωποι βιώνουν τη σχέση τους με το κατοικίδιο ζώο τους σαν να ήταν οι μόνοι που τη φροντίζουν. Στην πραγματικότητα, με την άνευ όρων αγάπη και ενσυναίσθηση, είναι πολύ συχνά αυτός που μας φροντίζει. Και θα συνεχίσει να το κάνει αν θυμόμαστε το αίσθημα ασφάλειας και χαράς που μας έδωσαν για όλη την ώρα που έμειναν μαζί μας.