Δύσκολα θα συγκρατήσετε τα δάκρυα σας.. Oσοι έχουμε ζήσει μια τέτοια απώλεια καταλαβαίνουμε απόλυτα την παρακάτω ιστορία. Όσα χρόνια και αν περάσουν, ο πόνος της απώλειας του πιο πιστού μας φίλου είναι αφόρητος..
Αγαπητή μου Ζωή,
Ο μπαμπάς σου Tim επέστρεψε στο σπίτι χθες το βράδυ. Αυτή ήταν η πρώτη νύχτα μετά από πολύ μεγάλο διάστημα που πέρασα μόνος μου. Το κρεβάτι σου είναι ακόμα στο πάτωμα, δίπλα στο δικό μου. Δεν είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω το κρύο ξύλο κάτω από μένα. Στο δρόμο μου για ύπνο πρέπει να αφιερώσω λίγο χρόνο για να είμαι δίπλα στο πνεύμα σου, για να σου πω ότι ο μπαμπάς Μπομπ σε αγαπά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, το έκανα κάθε βράδυ.
Μου λείπει η θερμότητα του σώματός σου και τα χτυπήματα στο χέρι μου, που μου έδινες ενώ έτριβα την πλευρά του ρύγχους σου. Τότε, όπως σου είχα κάνει πολλές νύχτες πριν, ξαπλώσω στο κρεβάτι μου. Θυμάμαι όλες εκείνες τις νύχτες που ξυπνούσα για να πιώ νερό, μετά να επιστρέφω και να πηγαίνω στο κρεβάτι μου και να βεβαιωθώ ότι ήσουν ακόμα εκεί πριν επιστρέψω στο κρεβάτι μου, σου ψιθύριζα ότι σε αγαπώ τουλάχιστον δύο φορές έτσι ήξερες ότι είμαι κοντά σου.
Έχω βγάλει τις κουβέρτες και τις λιχουδιές από το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Ο μπαμπάς Τιμ πήρε τις δεκάδες κουβέρτες από το μπάνιο που είναι διάσπαρτα στο πάτωμα και αυτές που βρίσκονται στο σαλόνι. Ο εγκέφαλός μου παίζει πολλά κόλπα τις τελευταίες μέρες. Αν βλέπω κάτι ξαπλωμένο στο πάτωμα από τη γωνία του ματιού μου, την ηλεκτρική σκούπα, τα πολλά ρούχα, ενστικτωδώς μπαίνω σε προσεκτική λειτουργία, για να προσέχω να μην πατήσω στην ουρά σου.
Κάθε φορά που ανοίγω την πόρτα του μυαλού μου, ψάχνω αυτόματα το σηκωμένο κεφάλι σου κοιτώντας ψηλά πάνω μου και τα αυτιά σου τεντωμένα. Τα αυτιά μου ψάχνουν με ενθουσιασμό για το ενθουσιώδες κούνημα που συνοδεύεται από μια κίνηση της ουράς. Στις 9:30 το πρωί περίμενα να σε δω να περιμένεις με αγωνία στην πίσω πόρτα του κήπου. “Ήρθε η ώρα για τις περιπέτειες της Ζωής και του Μπομπ” Σου έλεγα καθώς έτρεχες προς τα μένα και περίμενες υπομονετικά δίπλα στο αυτοκίνητο μέχρι να ανοίξω την πόρτα.
Όπως περίμενα τις τελευταίες μέρες, μπορούσα να ακούσω την ηχώ των φωνών εκείνων που είχαν φύγει. “Θα με ενημέρωνες πότε είναι η ώρα, όταν ήθελες να σου βάλω φαγητό.” Και το έκανες. Σιγά σιγά έχασες την ικανότητα να επικοινωνείς με χαρά. Έστριβες το κεφάλι σας μακριά από το φαγητό, η ουρά σας θα μειωνόταν να κουνιέται αργά και η φωνή σου μειώθηκε σε χαμηλή γκρίνια. Αλλά όταν έβαζα τα δάχτυλά μου στο ρύγχος σου, πηγαίνοντας κάθε δάχτυλο πάνω-κάτω ανάμεσα στα μάτια σου, μπορούσες να σπρώξεις το κεφάλι σου εναντίον τους και να πεις ότι σε αγαπώ Μπαμπά Μπομπ.
Μετά την πρώτη ένεση κατάφερες να βρεις γρήγορα γαλήνη. Έβαλα το χέρι μου στον κορμό σου καθώς ανέβαινε πάνω-κάτω με κάθε ανάσα. Ο μπαμπάς Τιμ κάθισε ακριβώς απέναντί μου στην άλλη πλευρά του κρεβατιού σου. Λίγα δευτερόλεπτα μετά την ένεση ένιωσα το πνεύμα σου να περνά μέσα από το σώμα μου. Ανίκανος να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, έκλαψα με δάκρυα χαράς για να σε απαλλάξω από τα βάσανα. Φώναξα, δάκρυα θλίψης για την απώλεια της συντροφιάς σου. Φώναξα, δάκρυα πόνου στο μέγεθος της θλίψης που βρισκόταν μπροστά μου.
Με παρηγορεί το γεγονός ότι είσαι εδώ μαζί μου. Θα προσπαθήσω να μιμηθώ τη στωτική σου ικανότητα να δεχτείς αυτό που έρχεται στη συνέχεια. Θα σε κουβαλάω στην καρδιά μου μέχρι το τέλος της ζωής μου. Κάθε φορά που αντιμετωπίζω μια νέα πρόκληση ή ένα νέο μονοπάτι. Θα θυμάμαι την άνευ όρων αγάπη που με οδήγησε να σε φροντίσω. Έτσι ώστε να μπορείς να την έχεις επίσης. Θα εφαρμόσω στον εαυτό μου, χρησιμοποιώντας ό, τι με έχεις διδάξει. Για το τι σημαίνει να βλέπεις τη ζωή από τη σκοπιά ενός σκύλου.