Όπως έχουμε ξαναπεί, οι θλιβερές ιστορίες ζώων στη χώρα μας είναι κατά πολύ περισσότερες από τις όμορφες, από αυτές που σε γεμίζουν χαρά και αισιοδοξία. Και αυτό γιατί οι κακοποιήσεις έχουν γίνει το εθνικό μας σπορ. Καθημερινά φόλες, πυροβολισμοί, βασανισμοί, τροχαία, εγκαταλείψεις. Οι εθελοντές τρέχουν και δεν φτάνουν. Τα σπίτια τους είναι ξενοδοχεία ζώων και τα αυτοκίνητά τους ασθενοφόρα. Χρήματα από την τσέπη τους, αναγνώριση καμιά. Το Κράτος; Το γνωστό ανάλγητο Κράτος που όλοι ξέρουμε καλά.
Από την άλλη ο ρατσισμός των ζώων δεν λέγεται. Άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται φιλόζωοι δεν θέλουν με τίποτα να πάρουν ένα ζώο γέρικο, άρρωστο, ανάπηρο, μαύρο, μη ράτσας. Μωρό και λευκό. Κλασική επιλογή. Το καλό είναι και πρέπει να το αναφέρουμε, για να είμαστε δίκαιοι, ότι ο κόσμος σιγά σιγά αλλάζει και πολλοί επιλέγουν ένα ζωάκι που δεν είναι λευκό και μωρό. Που δεν έχει μπλε και πράσινα μάτια. Και τα λοιπά.
Κανένα ζώο δεν είναι άσχημο. Κανένα. Το καθένα είναι μοναδικό, με τη δική του ομορφιά που το κάνει υπέροχο. Και έτοιμο να σε αγαπήσει χωρίς ανταλλάγματα. Γιατί αυτό συμβαίνει με τα ζώα. Σε αγαπούν χωρίς κανένα αντάλλαγμα.
Αλλά επειδή είπαμε ότι υπάρχουν και οι καλές και αισιόδοξες ιστορίες, που μας κάνουν να ελπίζουμε ότι κάτι καλύτερο θα γίνει στο μέλλον, θα θέλαμε να σας πούμε για μια που αφορά ένα τέτοιο ζώο, που σπάνια θα το προτιμούσε κάποιος.
Την ιστορία την αναφέρουν τα Adespotoulia Xanthis, μια ομάδα αφιερωμένη 100 τοις 100 στις ψυχές που βασανίζονται και υποφέρουν από την ανθρώπινη αναλγησία.
Είναι η ιστορία του Τζο, ενός ηλικιωμένου-πάνω από 10 ετών- σκυλάκου που ανέλαβε η ομάδα πριν από έναν περίπου μήνα. Ο Τζο είναι τυφλός, ελάχιστα κιλάκια και είχε σκουλήκι της καρδιάς για το οποίο έλαβε την κατάλληλη θεραπεία. Η αρχική κατάστασή του και η εμφάνισή του φαίνεται στις πιο κάτω φωτογραφίες.
Τα Adespotoulia Xanthis τον ανέλαβαν όπως και αμέτρητα άλλα ζώα σε ανάγκη. Όπως μάλιστα αναφέρουν οι ίδιοι χαρακτηριστικά, η μέρα εκείνη μάλλον ήταν η πιο ευτυχισμένη του μέχρι τότε.
Ο Τζο φροντίστηκε όπως έπρεπε από τους εθελοντές, έλαβε την κατάλληλη αγωγή και φροντίδα αλλά και πολλή αγάπη.
Η επόμενη κίνηση των ανθρώπων που τον φρόντισαν από την πρώτη στιγμή ήταν να του βρουν ένα σπίτι. Να ζήσει όπως του πρέπει, όσα χρόνια του απέμειναν. Η δυσκολία βέβαια μεγάλη. Ποιος παίρνει ένα τέτοιο ζώο; Γνωρίζουμε την απάντηση. Εκτός αν γίνει κάποιο θαύμα.
Και έγινε. Ο Τζο στάθηκε πολύ τυχερός.
Η ανακοίνωση πριν από λίγες μέρες της ομάδας ότι ο σκυλάκος υιοθετήθηκε μας έφερε χαρά. Η νέα του μαμά θέλησε να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία, που τόσο την είχε ανάγκη. Οδήγησε 565 χιλιόμετρα να πάει να τον πάρει, να τον αγκαλιάσει και να τον πάρει σπίτι της. Τον ονόμασε Bertie και αμέσως του πήρε το πρώτο του παιχνίδι. Θα έχει πλέον μια αγκαλιά και θα κοιμάται μέσα σε σπίτι ασφαλής.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πράξη φιλοζωίας να πάρεις ένα ταλαιπωρημένο και σε ανάγκη ζωάκι. Ένα ζωάκι που δεν γνώρισε ποτέ αγάπη.