Προσφέρουμε τις ταπεινές αυτές σκέψεις, ως αίνο, δοξολογία και ευχαριστία, στην Παναγία Μητέρα όλου του κόσμου, με την ευχή και την προσδοκία να ατενίζουμε το πρόσωπο της Θεομήτορος και να σφυρηλατείται στην καρδιά μας η ελπίδα και η υπέρβαση του φόβου του θανάτου.
Εναποθέτοντας την ελπίδα μας στον ποταμό τον γλυκερό του ελέους της Υπεραγίας Θεομήτορος, ας αγωνισθούμε να καρποφορήσουμε καρ-πούς άξιους της σωτηρίας, κάτω από τη δική της χαριτόβρυτη προστασία.
Είναι αυτό που κάθε απόβραδο εκμυστηρευόμαστε μπροστά στην εικόνα της: «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπη σου».
Η Παναγία είναι το πνευματικό στόλισμα της Ορθοδοξίας και της Εκκλησίας μας.
Σε κάθε μέρος της Οικουμένης είναι χτισμένες αμέτρητες Εκκλησιές και Μοναστήρια μέσα στα βουνά, στους κάμπους και στα νησιά, μοσχοβολημένα από την παρθενική και πνευματική ευωδία της.
Μέσα στο καθένα από αυτά βρίσκεται το παλαιό και σεβάσμιο εικόνισμά της με το χρυσοκέρινο πρόσωπό της που το κάλλος του δεν είναι καλλος σαρκικό, αλλά πνευματικό, γιατί εκεί που υπάρχει ο πόνος και η αγιότητα, υπάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό.