Τα λόγια του Αγίου Γέροντα Παϊσίου, στις δύσκολες ημέρες του ανείπωτου πόνου των φονικών πυρκαγιών, έρχονται να καταδείξουν το μεγαλείο ενός ανθρώπου του Θεού…
Τα λόγια του Αγίου Γέροντα Παϊσίου, στις δύσκολες ημέρες του ανείπωτου πόνου των φονικών πυρκαγιών, έρχονται να καταδείξουν το μεγαλείο ενός ανθρώπου του Θεού…
«Μετά τη μεγάλη φωτιά του καλοκαιριού στο Άγιον Όρος, είχα πάει να δω το γέροντα. Ήταν «θυμωμένος» και φώναζε. «Σκαμπίλι από την Παναγία ήταν. Άρχισε την πρώτη μέρα της νηστείας και τελείωσε την τελευταία (με το παλιό εορτολόγιο που γιορτάζει το Όρος). Λέγανε ότι θα σβήσει πιο μπροστά, γιατί δε φυσούσε και όμως έσβησε την τελευταία μέρα κι ας είχε αέρα. Λες και την οδηγούσε ένα χέρι, πήγαινε γύρω – γύρω από ‘κει που δεν την περιμένανε και παρέκαμπτε τις ζώνες ασφαλείας. Κάηκαν τα δάση! Κάηκε το κοσμικό φρόνημα;»
*Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Πατήρ Παϊσιος μου είπε» του Αθανάσιου Ρακοβαλή
