Όλοι έχουμε υπάρξει νέοι. Όλοι κάνουμε λάθη λόγω επιπολαιότητας, λόγω βιασύνης.
Ένα γνώρισμα και χαρακτηριστικό του να είσαι νέος είναι ότι αναζητάς, ανακαλύπτεις, αμφισβητείς, στρέφεσαι ενάντια σε οτιδήποτε νιώθεις να σε καταπνίγει να σε καταπιέζει.
Το βαπτίζεις ΄΄σύστημα΄΄ και διαμαρτύρεσαι γιατί θεωρείς πως σου επιβάλλεται.
Έχασα τη νεότητά μου αρκετά νωρίς. Από 26 χρονών έγινε πατέρας δυο παιδιών. Από εκείνη τη στιγμή δεν είχα πλέον περιθώριο για επιπολαιότητες. Ανέλαβα ευθύνες.
Την ευθύνη του να είμαι παρών, να τα μεγαλώνω, να δουλεύω για να έχουν τα προς το ζειν.
Να τα διαπαιδαγωγώ όσο μπορώ καλύτερα. Να τους δίνω εφόδια για το μέλλον τους.
Η δουλειά μου σκληρή, μου τρώει τον περισσότερο χρόνο της ημέρας. Σχεδόν ποτέ δεν βγαίνω έξω, δεν διασκεδάζω λόγω έλλειψης χρόνου.
Το να αναλάβεις ευθύνες θέλει ψυχή, απαιτεί αυτοθυσία και αυταπάρνηση.
Το να παράγεις ένα έργο θέλει δουλειά και επιμονή. Τίποτα δεν σου χαρίζεται. Όλα πρέπει να τα κερδίσεις.
Από την αρχή μέχρι το τέλος.
Με θλίψη παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες μια επίθεση σε Ιερά Σύμβολα της Πίστεώς μας. Μια επίθεση που ουσιαστικά ξεκίνησε από νέους. Από κάποια παιδιά. Από παιδιά που πνίγονται και νιώθουν πως θέλουν να ακουστούν.
Το σέβομαι. Το κάνουν όμως με λάθος τρόπο.
Η Παναγία είναι αγάπη.
Είναι θαλπωρή.
Στις δύσκολες στιγμές σε βοηθά να ξεπεράσεις τον πυρετό της μικρής σου κόρης. Στις χαρές σου, είναι πάλι εκεί. Σε ενισχύει. Χαίρεται μαζί σου.
Δεν είναι η Ορθοδοξία και η Εκκλησία το σύστημα που πρέπει να αντιμετωπίσεις.
Πρέπει να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου. Να δοκιμάσεις την ψυχή σου.
Ανδρέας Καραγιάννης.