Φαινομενικά είμαι μια γυναίκα που έχει πολλά τατουάζ, piercing και το ντύσιμο μου αλλά και η μουσική που ακούω είναι λίγο extreme για μια μάνα με δυο παιδιά.
Κανείς όταν με βλέπει δε μπορεί να φανταστεί ότι έχω πίστη, ότι προσεύχομαι, ότι ελπίζω σε ένα θαύμα. Από μικρή πίστευα γιατί αυτό με βοηθούσε.
Όμως πάντα μα πάντα ζητούσα βοήθεια από την Παναγία.Πριν από 10 χρόνια ήμουν έγκυος. Λόγω δουλειάς ήμουν στην Σαντορίνη. Ο γιατρός που με παρακολουθούσε διαπίστωσε παλίνδρομη κύηση.
Κρύος ιδρώτας με έλουσε και πανικός. Ήθελε να μου πάρει το έμβρυο στο ιατρείο του χωρίς καν να ξέρουμε αν θα μπορούσαμε να βρούμε αίμα αν χρειαζόταν ή και σε περίπτωση επιπλοκής θα έπρεπε να μεταφερθώ στην Κρήτη με ελικόπτερο.
Το σκέφτηκα, το συζήτησα με τον άντρα μου και είπα πως θα κάνω κουράγιο να πάω Θεσσαλονίκη.Σε αεροπλάνο φοβόμουνα να μπω (δεν είχα ταξιδέψει ποτέ έως τότε και η κατάσταση μου μεγάλωνε τον φόβο).
Έτσι η μόνη λύση ήταν το καράβι. 2 μέρες πριν ταξιδέψω για Θεσσαλονίκη (19 ώρες ταξίδι) μόνη μου, γιατί ο άντρας μου δε μπορούσε να φύγει από την δουλειά του, είδα το πρώτο αίμα.Σταμάτησαν οι αναγούλες, σταμάτησε η υπνηλία. Κατάλαβα ότι αποβάλω.
Στον γιατρό δεν ξαναπήγα, ρίσκαρα κανονικά τη ζωή μου. Έρχεται η μέρα του ταξιδιού και προσεύχομαι στην Παναγία και της ζητάω να ταξιδέψω ασφαλής προς την Θεσσαλονίκη. Το αίμα ελάχιστο αλλά σταθερό.
Φτάνει το καράβι στην Τήνο. Προσεύχομαι και τάζω το πρώτο παιδί που θα κάνω κάποια στιγμή στην χάρη της, αρκεί να φτάσω καλά.Μετά από 2 ώρες πάω τουαλέτα. Αίμα πουθενά. Είχε σταματήσει η αιμορραγία.
Φτάνω Θεσσαλονίκη την επόμενη. Αίμα πουθενά. Με πηγαίνουν οι δικοί μου στο νοσοκομείο.Πραγματικά είχα μπει σε διαδικασία αποβολής αλλά ο οργανισμός μου ήταν σαν να μη περνούσα κάτι τέτοιο. Στον υπέρηχο φαινόταν ο σάκος αλλά κανένα ίχνος καρδούλας εννοείται.
Με βάζουν χειρουργείο και με καθαρίζουν.Την πρώτη μου κόρη την ονόμασα Δέσποινα, όπως της είχα τάξει…