Σήμερα, θα ήθελα να σας μιλήσω για μια Ηρωίδα.
Είναι ο άνθρωπος που θαυμάζω για τη δύναμή της, το κουράγιο της, το μεγαλείο της ψυχής της…
Με τη στάση της στη ζωή και στα προβλήματά της έγινε για μένα το πιο μεγάλο μάθημα.
Διαθέτει τέτοιο ψυχικό απόθεμα, τέτοια δύναμη, τόση καλοσύνη και μεγαλοψυχία που δε μπορεί να συλλάβει ο κοινός ανθρώπινος νους.
Η ζωή δεν της χαρίστηκε.
Της έδωσε ανυπέρβλητες για πολλούς από μας δυσκολίες…
Της φόρτωσε στις πλάτες πολύ βαρύ Σταυρό.
Αγόγγυστα τον σηκώνει ανεβαίνοντας για πολλά χρόνια το Γολγοθά της με πίστη και πάντα χαμογελαστή…
Γεννήθηκε Μαχήτρια θαρρείς.
Δεν την άκουσα ποτέ ν’ αγκομαχήσει, ούτε να δυσανασχετήσει..
Δεν την άκουσα ποτέ να γκρινιάξει. Ούτε να παραπονεθεί.
Ούτε καν ν’ αναρωτηθεί “γιατί σ’ αυτήν”;
Ξέρει μόνο ν’ αγαπάει με όλη τη σημασία της λέξεως!
Και να ευχαριστεί το Θεό για τα δώρα Του!
Είναι ένας βράχος ακλόνητος που σκέφτεται πάντα πώς θα στηρίξει τους άλλους γύρω της…
Επίγειος άγγελος, ξέρει να δίνει μόνο Αγάπη!
Η καρδιά της είναι τόσο Μεγάλη και γεμάτη ευαισθησίες που χωράει μέσα της κάθε ανυπεράσπιστο πλάσμα..
Η ζωή δε της χαρίστηκε, Δε της έδωσε αυτά που της άξιζαν.
Κάθε χαρά έπρεπε πρώτα να την πληρώσει, πριν της δοθεί..
Όταν σκεφτώ τι πέρασε και πόσο ακριβά πλήρωσε κάθε χαρά, τρομάζω και θυμώνω με όλους εμάς που δεν εκτιμούμε όλα αυτά που έχουμε!
Όλα τα δώρα που μας δόθηκαν και ποτέ δε το είδαμε έτσι!
Γιατί ποτέ δε σκεφτήκαμε, πως δεν είναι αυτονόητο ότι η ζωή μας χρωστάει όσες χαρές μας δίνει…
Συμβαίνει σε κάποιους να δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο, ξανά…και ξανά…και ξανά…
Τόσο που θες να της ουρλιάξεις «ε! φτάνει πια!»
Ξέρεις, δεν είναι καθόλου αυτονόητο πως το παιδί που θα γεννήσεις θα σε φωνάξει κάποια στιγμή «μαμά» και θα λιώσεις από συγκίνηση…
Δεν είναι δεδομένο ότι θα τρέξει να σ’ αγκαλιάσει όταν σε δει κουρασμένη κι αποκαμωμένη…
Μπορεί να μην το πας ποτέ στο σχολείο.
Να μην έχεις την τιμή να το δεις φαντάρο και να συγκινηθείς.
Να μη ζήσεις τη χαρά να το δεις να φτιάχνει τη ζωή του και να είναι ευτυχισμένο…
Να μη δεις κανένα όνειρο -απ’ αυτά που όλοι οι γονείς κάνουμε για τα παιδιά μας- να εκπληρώνεται…
Το σκέφτηκες ποτέ;
Όχι, φαντάζομαι, όπως ούτε οι περισσότεροι, που νιώσαμε τη χαρά της πρώτης λέξης, της πρώτης αγκαλιάς, του πρώτου βήματος, του πρώτου « Άριστα» , τη συγκίνηση της πρώτης παρέλασης, του πρώτου γκολ, της ορκωμοσίας ως φαντάρου, ως τελειόφοιτου επιστήμονα κι άλλες πολλές χαρές που τις θεωρούμε δεδομένες, αλλά δεν είναι, πίστεψέ με!
Ξέρεις, δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι αύριο θα ξυπνήσεις υγιής.
Ή ότι όσοι αγαπάς θα είναι «εκεί» υγιείς και δίπλα σου.
Άραγε αν μια αρρώστια σου χτυπούσε αύριο την πόρτα, πως θ’ αντιδρούσες;
Αν αύριο το παιδί σου, δε μιλούσε, δεν περπατούσε, δε γκρίνιαζε, γιατί δε θα μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά, πως αλήθεια θα ένιωθες;
Θα το αγαπούσες σίγουρα, αλλά θα μπορούσες να το δεις ως «Δώρο Θεού» και να τον ευχαριστήσεις;
Μήπως θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για όλες τις μικρές χαρές που απολαμβάνουμε όσο η ζωή μας χαμογελάει;
Μήπως είναι πολύ Μεγάλες τελικά;
Ξέρεις, πολλές φορές ζήλεψα την υπομονή. τη δύναμή της και την αισιόδοξη στάση της στη ζωή.
Υποκλίθηκα στο μεγαλείο ψυχής της, στη γενναιοψυχία της, στην καλοσύνη της, στην ανθρωπιά της κι ένιωσα τόσο μικρή κι ανάξια για τη δυσφορία μου για ανούσια κι ασήμαντα προβλήματα, προβληματισμούς να πω καλύτερα…
Τελικά ο Θεός δίνει μπόρες σ’ αυτούς που αντέχουν να χορεύουν στη καταιγίδα!
Το κείμενο είναι μια «αφιέρωση καρδιάς» στην αγαπημένη μου Ελένη. «Μην τα παρατήσεις ποτέ! Κι αν κουράζεσαι κάποια στιγμή και λυγάς, ανθρώπινο είναι…Ας λυγίζεις αρκεί να μη σπας! Πιστεύω σε σένα και τη δύναμή σου! Θα νικήσεις! Σε χρειαζόμαστε! »
Της Χριστίνας Ζαμπούνη.