H εκκλησία είχε κοινά τα στέφανα για όλο τον κόσμο. Εν συνεχεία το κάθε νέο ζευγάρι έφτιαχνε δικά του τα στέφανα. Μέχρι και σήμερα για τα εν Ελλάδι δεδομένα μας ισχύει αυτό το έθιμο.
Τα στέφανα θεωρούνται σύμβολα βασιλικά. Με το γάμο δημιουργείται ένα νέο βασίλειο. Το σπίτι και η οικογένεια των δύο νεόνυμφων. Τι κάνουμε, όμως, τα στέφανα σε περίπτωση θανάτου του ενός εκ των δύο συζύγων ή ακόμα και στην περίπτωση διαζυγίου;
Μετά το μυστήριο του γάμου, τα στέφανα από τους νεονύμφους διατηρούνται σε ειδική θήκη. Αυτή συνήθως, διατηρείται στην κρεβατοκάμαρα.
Στο ερώτημα «τί κάνουμε τα στέφανα σε περίπτωση διαζυγίου ή θανάτου» η απάντηση που συνήθως δίδει ο απλός λαός, είναι ότι κατά τον θάνατο ενός εκ των δύο η πρόληψη θέλει το ένα από τα δύο στέφανα να μπαίνει μαζί του στον τάφο, ενώ άλλη πρόληψη λέει ότι τα στέφανα παραμένουν μέσα στην κρεβατοκάμαρα μέχρι του θανάτου και του άλλου μέλους, οπότε τότε μπαίνουν και τα δύο στέφανα στον τάφο του δευτέρου, δηλώνοντας έτσι ότι ο θάνατος σταματάει το συγκεκριμένο ανδρόγυνο.
Αυτά, ωστόσο, εντάσσονται στη σφαίρα των προλήψεων και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την ορθόδοξη ζωή.
Τα στέφανα, εφόσον επέρχεται θάνατος ή διαζύγιο, μπορούν οι άμεσοι συγγενείς να τα προσκομίζουν στον ιερό ναό.
Σύμφωνα με την επίσημη θέση της Εκκλησίας, τα ίδια αυτά τα στέφανα μπορούν να χρησιμοποιηθούν και σε άλλο γάμο ή να τοποθετούνται στο χωνευτήρι, αφού πρώτα καούν.
Άλλωστε για τον λόγο αυτό, σε παλαιότερες εποχές τα στέφανα ήταν λειτουργικά σκεύη του ναού. Γεγονός που συνεπάγονταν ότι τα στέφανα ήταν κοινά για όλους τούς πιστούς.