Ο Όσιος Στυλιανός ήταν γιος πλουσίων γονέων (ο οποίος μάλλον γεννήθηκε στην Παφλαγονία, δίχως τούτο να είναι απολύτως βέβαιο, επειδή εκεί φυλασσόταν και ιερό λείψανο του), διδάχτηκε νωρίς από εκείνους να είναι εγκρατής και να θεωρεί το χρήμα μέσο για την ανακούφιση και περίθαλψη των φτωχών και των αρρώστων.
Αφού ανετράφη με αυτόν τον τρόπο, και οι γονείς του πέθαναν, διαμοίρασε όλη του την κληρονομιά και πήγε σαν ασκητής στην έρημο. Εκεί γνωρίστηκε με άλλους ασκητές, με τους οποίους ζούσε μαζί, με αδελφική αγάπη, χριστιανική συγκατάβαση και επιείκεια. Δεν λύπησε ποτέ κανέναν, μεγάλη του χαρά μάλιστα, ήταν να επαναφέρει τη γαλήνη στις ταραγμένες ψυχές.
Η φήμη της θαυμαστής ασκητικής του ζωής έφτασε ως τις πόλεις, και πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι έσπευδαν να τον συναντήσουν προκειμένου να ζητήσουν από εκείνον τις πνευματικές του οδηγίες.
Ο όσιος Στυλιανός, παρά την ερημική ζωή του, έτρεφε στοργή και συμπάθεια προς τα παιδιά, τα οποία τόσο πολύ αγαπούσε και ο Κύριος. Εάν, ανέφερε ο ίδιος, η ταπεινοφροσύνη αποτελεί θεμέλιο των αρετών, η παιδική ηλικία από τη φύση της είναι περισσότερο ενάρετη, απ’ ό,τι οι μεγαλύτεροι των φιλοσόφων.
Πολυάριθμες φορές οι γονείς έφεραν προς εκείνον τα παιδιά τους, και τότε η αγαλλίαση του οσίου ήταν ιδιαίτερα μεγάλη. Ο Θεός βραβεύοντας το Ιερό αυτό αίσθημα του, προίκισε τον όσιο με το χάρισμα να θεραπεύει τα άρρωστα παιδιά και να καθίστα εύτεκνους άτεκνες γυναίκες.
Ο Όσιος Στυλιανός κοιμήθηκε πλήρης ήμερων αλλά και αρετών.