Βράδυ της 19ης Ιουλίου 1984. Ένα ζευγάρι F-4 απογειώνεται από την αεροπορική βάση της Ανδραβίδας. Η εντολή που λαμβάνουν από το Κέντρο Αεροπορικού Ελέγχου είναι να αναχαιτίσουν τουρκικά μαχητικά μεταξύ Κεφαλονιάς και Ιταλίας.
Νούμερο 2 του σχηματισμού ο τότε 30χρονος σμηναγός Κώστας Ιατρίδης.
Αφού ολοκληρώνουν την αποστολή τους, συνεχίζουν έχοντας ως εκπαιδευτικό σενάριο χαμηλές αναχαιτίσεις. Λίγο μετά τις 9 το βράδυ και ενώ πετούσαν δυτικά της Κεφαλονιάς, ο κινητήρας του Φάντομ αναφλέγεται.
Ο σμηναγός Ιατρίδης, θα χρησιμοποιήσει με επιτυχία το εκτινασσόμενο κάθισμα και θα πέσει στα παγωμένα νερά του Ιονίου.
Πέρασαν 34 χρόνια και με μια συγκινητική ανάρτηση του ο επίτιμος Διοικητής της ΔΑΥ θυμάται:
Το να είσαι πιλότος σε μαχητικά Αεροσκάφη είναι ένα πολύ ωραίο «επάγγελμα» , αλλά με μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας και η επιλογή του απαιτεί περισσό θάρρος ,αντοχή, ψυχή , ,αφοσίωση στο καθήκον, επαγγελματισμό, γενναιοψυχία, αυταπάρνηση, τεράστια συναίσθηση της ευθύνης και αστείρευτα αποθέματα αυτοσυγκράτησης και ευθύνης.
Η ζωή του πιλότου όμως είναι αναμφίβολα συνδεδεμένη και με το ατύχημα. Και αυτό είναι γνωστό σε μας τους πιλότους από τη στιγμή που υπογράφουμε την αίτηση καταταγής στο σώμα. Όλοι όμως τρέφουμε την ελπίδα, ή πιστεύουμε αν θέλετε ότι δεν θα συμβεί σε μας το κακό…. Το ίδιο πίστευα και εγώ, ότι δεν θα συμβεί σε εμένα.
Και όμως μου συνέβη.
Άλλωστε ένας αριθμός από τους πιλότους που κάθε χρόνο αποφοιτά από τη Σχολή Ικάρων είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι δεν θα συνταξιοδοτηθεί και δεν θα απολαύσει για πολύ τις ομορφιές της ζωής.
Το 1984 19 Ιουλίου, ξημερώνοντας του Προφήτη Ηλία , μέσα στην ατυχία μου ,είχα την «τύχη» να εγκαταλείψω και να επιζήσω αντιμετωπίζοντας επιτυχώς μια βλάβη ( φωτιά ) που παρουσιάστηκε κατά τη διάρκεια νυχτερινής πτήσης.
Έμεινα στη θάλασσα νύχτα 6 ώρες περίπου παλεύοντας με τα κύματα λόγω των 7 μποφόρ……
Ο Προφήτης Ηλίας έκανε το θαύμα του!! Σώθηκα.
Ήταν πράγματι μια μοναδική εμπειρία που σε φέρνει κυριολεκτικά στις πύλες της άλλης ζωής.
Αισθάνεσαι ότι ξαφνικά φεύγεις από τον εφήμερο αυτό κόσμο και δεν έχεις το χρόνο, ούτε καν να λυπηθείς γι αυτό και στη συνέχεια ξαναγεννιέσαι και προσπαθείς με όλες σου τις δυνάμεις να κρατηθείς ζωντανός ,παλεύοντας με τα στοιχεία της φύσης.
Η ζωή του πιλότου αναμφίβολα είναι γεμάτη και με αναμνήσεις.
Γεγονότα δυσάρεστα, ευχάριστα, παράξενα, τυχερά, θαυματουργά. Όλα μαζί συσσωρεύονται και τον κάνουν περισσότερο ευαίσθητο, πιο φιλοσοφημένο και σίγουρα πιο δυνατό.
Είναι όμως απόλυτα σίγουρο ότι πίσω από ένα καλό πιλότο συνταξιούχο, κρύβεται μια θαυμάσια γυναικεία ύπαρξη ,που η Αεροπορία της οφείλει πολύ περισσότερα από όσα στον άνδρα της. Αυτή την αλήθεια την κατανοούν απόλυτα μόνον όσοι έχουν διατελέσει αεροπόροι.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!