«Νιώθω ευλογημένη που τα παιδιά μου υπερασπίζονται την πατρίδα»
Η Ελένη Σταμάτη,έχει 2 γιούς. Και οι δυο υπηρετούν στην Πολεμική Αεροπορία. Ο πρώτος στα Mirage και ο δεύτερος στα F-16. Εκείνη, ζει στα Γιάννενα, αλλά το μυαλό της, είναι καθημερινά στις απογειώσεις που κάνουν και στις αναχαιτίσεις στο Αιγαίο. Η ίδια έχει αφοσιωθεί στην προστασία των φτωχών, των άστεγων και των δυστυχισμένων.«Νιώθω ευλογημένη, που τα παιδιά μου υπερασπίζονται την πατρίδα». Με βλέμμα φωτεινό, λόγια ήρεμα και κοφτά, η Ελένη Σταμάτη, μιλά στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, για το συναίσθημα και την δύναμη στον δικό της ουρανό, όταν εκείνοι πετούν στους αιθέρες του Αιγαίου.
Την συναντήσαμε για πρώτη φορά ως εθελόντρια, στα συσσίτια που προσφέρει η ενορία της Περιβλέπτου, στα Γιάννενα. Κάποιες άλλες φορές, την είδαμε να ζωγραφίζει εικόνες μέσα στο Ναό, ενίοτε δε να προσεύχεται. Η γνωριμία και η συνομιλία μαζί της εντυπωσιάζει, για την ψυχραιμία και την πίστη της. Η καθημερινότητα της, είναι η κοινωνική προσφορά.«Έτσι μπορώ να ζω και να αντέχω», δηλώνει και συμπληρώνει πως αντλεί δύναμη από το Θείο.
Ο μεγαλύτερος γιός της 40 χρόνων, είναι πιλότος στα μαχητικά Mirage 2000-5 και ο μικρότερος 36 ετών, στα F-16.Στις ερωτήσεις, απαντάει αυθόρμητα και λιτά. «Ανησυχώ για τα παιδιά μου. Όμως, τα έχω αφήσει στην αγκαλιά της Παναγίας και είμαι σίγουρη, ότι είναι διπλά τους».Η κ. Ελένη σεβάστηκε την απόφαση των γιων της, να γίνουν πιλότοι στην πολεμική αεροπορία.
«Πρώτα ο μεγάλος και στη συνέχεια ο μικρός», επισημαίνει και θυμάται, πως όταν το 2ο παιδί της, ανακοίνωσε την θέληση του να ακολουθήσει του βήματα του αδελφού, αναστατώθηκε και την ηρέμησε ο πρωτότοκος.«Την ευχή μου τους έδωσα!», αναφέρει.
Η επικοινωνία τους είναι καθημερινή. Όμως, δεν θέλει να τους μεταφέρει την αγωνία της, για να μην έχουν «το βάρος, ότι η μάνα ανησυχεί».«Όπως όλες οι μάνες των πιλότων» συνεχίζει, «έτσι κι εγώ μόνο ψυχολογικά μπορώ να τα υποστηρίξω. Τι μπορώ να κάνω; Εγώ προσεύχομαι να είναι η Παναγία και ο Χριστός μαζί τους.Τους έχω πει, όταν κλείνετε την καλύπτρα, να έχετε δίπλα την Παναγία και τον Χριστό. Είναι επικίνδυνα. Είμαι σίγουρη πως έχουν προστασία. Δεν έχουν κανέναν άλλο να τα υπερασπίζεται».
Η κ. Ελένη, βλέπει τον ουρανό για να συνεχίσει τον μονόλογό της. «Βλέπω τα αεροπλάνα! Πόση δύναμη και θάρρος έχουν τα παιδιά μας. Δεν μπορώ να το εξηγήσω πολλές φορές, αν και είμαι μάνα πιλότων. Δίνουν την ψυχή τους. Δίνουν τη ζωή τους. Είναι παιδιά μου, όλοι οι πιλότοι μας. Νιώθω δέος. Πετάνε μέρα και νύχτα. Σκέφτομαι, πως όλα τα παιδιά, είναι του Θεού και μας ανέθεσε να τα μεγαλώσουμε».
Στο άκουσμα κάποιας δυσάρεστης είδησης για πιλότους της Πολεμικής Αεροπορίας, η κ. Ελένη καταρρέει, επειδή καθημερινά η ευχή της είναι για όλους.«Όταν συμβαίνει κάτι, δεν είμαι καλά. Η ευχή μου είναι κάθε μέρα. Να είναι γερά!», λέει, δακρυσμένη.Η συνάντηση, τελειώνει με ένα χαμόγελο της και ένα στίχο στα χείλη της.«…Έχουν πάψει να είναι θνητοί…» όπως λέει το τραγούδι του Σκουλά.
