Γέροντα, όταν είμαι στενοχωρημένη, πώς θα βρω παρηγοριά;
– Να καταφύγης στην προσευχή. Και μόνον το κεφάλι σου να
ακουμπήσης σε μια εικόνα, θα βρης παρηγοριά. Κάνε το κελλί σου σαν
εκκλησάκι με εικόνες που σε αναπαύουν, και θα δης, θα βρίσκης μέσα σε
αυτό πολλή παρηγοριά.
– Μερικές φορές, Γέροντα, κατά την ώρα της προσευχής ασπάζομαι τις εικόνες. Είναι σωστό;
– Σωστό είναι. Κανονικά έτσι πρέπει να ασπαζώμαστε τις εικόνες: Να
ξεχειλίζη η καρδιά μας από αγάπη προς τον Χριστό, την Παναγία και τους
Αγίους, και να πέφτουμε, να προσκυνούμε τις άγιες εικόνες τους.
Μια χρονιά, στις 26 Μαρτίου, που γιορτάζουμε την Σύναξη του Αρχαγγέλου
Γαβριήλ, προσευχόμουν όρθιος μπροστά στις εικόνες του Χριστού και της
Παναγίας. Για μια στιγμή βλέπω τον Χριστό και την Παναγία να κινούνται
σαν ζωντανοί! «Χριστέ μου, είπα, ευλόγησέ με». Και, καθώς έπεφτα να
προσκυνήσω, μια έντονη ευωδία γέμισε το κελλί. Με έπιασε τρέλλα! Το
χαλάκι που είχα στρωμένο κάτω, αν και ήταν γεμάτο χώμα, ακόμη και αυτό
ευωδίαζε. Έμεινα γονατιστός και ασπαζόμουν αυτό το χαλάκι. Τέτοια
ευωδία!
– Γέροντα, όταν προσεύχωμαι, βοηθάει να φέρω στον νου μου την εικόνα του Χριστού;
– Κοίταξε, όταν προσεύχεσαι μπροστά σε μια εικόνα, η εικόνα βοηθάει,
γιατί από την εικόνα περνάς στο εικονιζόμενο πρόσωπο. Όταν όμως
προσεύχεσαι νοερώς και είσαι σκυμμένη με κλειστά τα μάτια, δεν πρέπει να
φέρνης στην φαντασία σου εικόνες, γιατί μπορεί να το εκμεταλλευθή το
ταγκαλάκι και να σου τα παρουσιάση σαν οράματα, για να σε πλανήση και να
σου κάνει κακό.
Ιδίως η ευχή καλά είναι να γίνεται με καθαρό νου, χωρίς λογισμούς ή
παραστάσεις, έστω κι αν αυτές είναι εικόνες του Χριστού ή παραστάσεις
από την Αγία Γραφή, γιατί αυτό είναι επικίνδυνο, ιδιαίτερα για όσους
έχουν πολλή φαντασία και υπερηφάνεια. Μόνον όταν έρχονται ρυπαροί ή
βλάσφημοι λογισμοί, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε παραστάσεις από την
Αγία Γραφή. Η καλύτερη όμως «παράσταση» είναι η συναίσθηση της
αμαρτωλότητός μας και της αχαριστίας μας.
Πηγή