Σεβαστέ μου πάτερ Ευστράτιε, έτσι άρχιζε η επιστολή της κ. Μαρίας από το Θεσπρωτικό Πρεβέζης και συνεχίζει:
«Παίρνω το θάρρος να σας γράψω και να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στον Παμμέγιστο Ταξιάρχη μας, για τη μεγάλη δωρεά Του στο ταπεινό μου πρόσωπο.
Πριν τρία χρόνια είχα έρθει στο Προσκύνημα και σας επισκέφθηκα στο Γραφείο σας, μετά τη Θ. Λειτουργία μιας Κυριακής. Είχε και άλλα πολλά άτομα.
Κάθισα κοντά σας και σας έδωσα μια επιστολή μου. Μέσα της ήταν γραμμένο το μεγάλο θαύμα της ζωής μου! Δε σας το ζήτησα ούτε και είχα και απαίτηση να δημοσιευθεί στο περιοδικό σας.
Είχα και εγώ τότες τις ανασφάλειές μου και ίσως να μη το ήθελα και πολύ στην ουσία. Κακώς βέβαια, εφ’ όσον είχα τέτοια θαυμαστά σημεία στη ζωή μου, αλλά η ψυχή του ανθρώπου ανεξερεύνητη.
Φέτος, όμως, που κλείνω πέντε χρόνια υγιούς και κυρίως ποιοτικής ζωής, δε δικαιολογούμαι πλέον να σιωπήσω και να μη μιλήσω προς δόξα του Θεού και του Αρχαγγέλου του Μιχαήλ.
Γι’ αυτό κάθισα και σας γράφω την παρούσα μου επιστολή, στην οποία αναφέρομαι στο θαυμαστό γεγονός που συνέβη στην ταπεινότητά μου.
Τον Απρίλιο του 2009, Μ. Πέμπτη, μπήκα επειγόντως στο χειρουργείο του Νοσοκομείου «Άγιος Σάββας» με καρκίνο κεφαλής παγκρέατος. Εμφανίστηκε ξαφνικά, χωρίς καμιά προηγούμενη ενόχληση.
Πριν αρχίσει η διαδικασία στο Χειρουργείο, ήταν ο γιατρός μου κ. Κορκολής και η ομάδα του που ετοιμαζόντουσαν για την εγχείρηση.
Στην άλλη γωνιά του χειρουργείου στεκόταν ένας πολύ ψηλός και χαμογελαστός νέος, με στολή στρατιωτική και με μια ιατρική μπλούζα από πάνω της. Με πλησίασε, μου χαμογέλασε πιο πλατιά και μου είπε:
– Μην ανησυχείς, θα πάμε πολύ καλά.
Η εγχείριση διήρκησε 9 ώρες. Όταν ξύπνησα από τη νάρκωση, η αναισθησιολόγος, που ήταν από τη Χίο, μου είπε:
– Ξύπνα κοπελιά. Ο Ταξιάρχη σας ήταν εδώ!!!
Δε ζήτησα εξηγήσεις ούτε έδωσα ιδιαίτερη σημασία στα λόγια της. Την επομένη ρώτησα τους γιατρούς μου: «Ποιος ήταν ο στρατιωτικός γιατρός που παρακολούθησε το χειρουργείο μου»;
– Μα δεν υπήρχε άλλος γιατρός, μου απάντησαν. Μόνο εμείς!
– Μήπως ο αναισθησιολόγος; Εγώ επέμεινα.
– Όχι. Οι δύο που είδες πριν την επέμβαση, η κ. Χονδρέλλη και ο βοηθός της, μου είπαν.
Ρώτησα τους δικούς μου ανθρώπους, της οικογένειάς μου, αλλά κανείς δεν τον είχε δει! Εγώ τότε συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί και αναφώνησα: «Ο Ταξιάρχης, ο Ταξιάρχης ήταν»· και έπεσα στα γόνατα και έκαμα τον σταυρό μου.
Η μητέρα μου με κοίταξε με ένα βλέμμα καταφατικό και είπε: «Ναι, παιδί μου. Αυτός ήταν! γιατί την ώρα του χειρουργείου ήμουν στο παρεκκλήσι του Νοσοκομείου και παρακαλούσα τον Ταξιάρχη»!
Από τη στιγμή αυτήν άλλαξε η ζωή μου! Ανάρρωσα γρήγορα, σαν από μία γρίπη. Είναι αλήθεια ότι στην αρχή είχα ακόμα τις αμφιβολίες μου.
Περνώντας όμως ο χρόνος, βεβαιώθηκα ότι αξιώθηκα της Θείας Δωρεάς, εγώ η ανάξια.
Φέτος κλείνω πέντε χρόνια ζωής, όχι μόνο σωματικής, αλλά και ζωής πνευματικής! Το καλοκαίρι θα έρθω στον Μανταμάδο, γιατί ξέχασα να σας πω ότι κατάγομαι από τον Μανταμάδο.
Αν όμως δεν είναι θέλημα Θεού, σας θερμοπαρακαλώ να απευθύνεται εκ μέρους μου τις πιο θερμές ευχαριστίες μου στο Μεγάλο μας Προστάτη· το γοργόφτερο Αρχάγγελο Μιχαήλ.
Μετά προσήκοντος σεβασμού
Μαρία Τσεκούρα – Θεσπρωτικό Πρεβέζης
oikohouse.wordpress.com
