Σ’ αυτούς τους αρκετούς που συχνά μου γράφουν ότι απελπίζονται απ’ τις πολλές τους αμαρτίες, απαντώ: κακώς! Κακώς η απελπισία σου!
Όσο για την αμαρτία σου, να πω φιλικά δυο λόγια: μερικές φορές δεν είναι ακριβώς αμαρτία αυτό που εσύ νομίζεις τόσο ενοχικά αμαρτία, φορτώνοντάς το απλά με απίστευτο βάρος ενοχής, χωρίς ερμηνευτική διάθεση, να βρεις δηλαδή το ¨γιατί¨ της κάθε πράξης, το κίνητρο, την προαίρεση, το λόγο, τη στιγμή, τις συνθήκες κλπ.
Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες, γιατί θα πρέπει να γράφω πολλά. Τα πράματα, πάντως, δεν είναι ¨άσπρο- μαύρο¨. Ο Χριστός ονόμασε την καλοσύνη των Φαρισαίων σκέτη υποκρισία, και τους είπε ¨όφεις¨! Ενώ, άλλους αμαρτωλούς, τους ονόμασε παιδιά Του καλά και βασανισμένα, και είδε κάτι λαμπερό και γνήσιο μέσα στον όποιο βούρκο τους.
Και, δεύτερον, πίσω απ’ την όποια αμαρτία σου, κρύβεται μια αδυναμία σου να αγαπήσεις σωστά τους άλλους και τον εαυτό σου, να του δώσεις λίγη αξία, χαρά, δύναμη, τόνωση κλπ. Και γι’ αυτό γίνεται το μπέρδεμα, και η όποια αμαρτία. Σκέφτομαι και κάτι άλλο: Υπάρχει ο Χριστός, ναι. Μα ¨εν μυστηρίω¨. Κι επειδή λείπει από κοντά μας ως Φωνή και ξεκάθαρη άποψη, δηλαδή δεν το βλέπουμε να μας μιλά όπως τότε που περπατούσε στη γη, γι’ αυτό όλοι λέμε διάφορα για την κάθε περίπτωση – περιστατικό. Εσύ λες τα δικά σου, ο άλλος τα δικά του, εγώ τα δικά μου. Διότι, μη μου πεις ότι υπάρχει κοινή αντίληψη και θέση για όλα αυτά. Ακόμα και μέσα στην Εκκλησία, ακόμα και ανάμεσα σε πιστούς, ιερείς, πατέρες, μητέρες κλπ, δεν νομίζω να βλέπεις ομοφωνία.
Μιλάς με 3 άτομα, ακούς 3 διαφορετικές απόψεις. Μπερδεύεσαι. Υπάρχει ένα κριτήριο όμως για όλα αυτά: η ζωή και η αλήθεια της!! Η χαρά! Το προχώρημα. Η αλήθεια, ως άνθηση καρδιάς. Να πιστεύεις με τέτοιο τρόπο, που να είσαι καλά, ρε παιδί μου. Να μη γίνεσαι βλαμμένο. (Βλαμμένος : ο έχων βλάβη) Να ξυπνάς και να μη νιώθεις πιόνι κανενός ανθρώπου, βιβλίου, παρέας, κλίκας, ομάδας, συλλόγου κλπ. Να μη αισθάνεσαι ότι υιοθέτησες ¨ιδέες¨ που σε κάνουν τόσο φτωχό απ’ τους χυμούς της ζωής. Να μη μοιάζεις σα να διαβάζεις πολύχρωμους τσελεμεντέδες και στο τέλος μένεις πάλι νηστικός, κι η πείνα σου γίνεται βάσανο αβάσταχτο. Να κυκλοφορείς στην κοινωνία μας, και να μη νιώθεις ότι ευνουχίζεις την ψυχή σου, το νου σου, την καρδιά σου, το κορμί σου, το είναι σου στην τελική. Κριτήριο να είναι η πραγματικότητα της ζωής. Της ζωής σου. Κι όχι μια διαμορφωμένη από άλλους φαντασίωση, που οδηγεί συχνά σε μπέρδεμα, σύγχυση, ψύχωση, και μετά στα φάρμακα. Και δεν εννοώ ασπιρίνες…
Συμπέρασμα: αντί να απελπίζεσαι για τις όποιες αμαρτίες σου, ζήσε! Στρέψε εκεί την προσοχή σου: στη ζωή!! Ζήσε τη ζωή σου, άκου την καρδιά σου, νιώσε την αλήθεια του είναι σου. Και κάνε φίλο σου το Χριστό. Χριστοί όμως, κυκλοφορούν πολλοί. (Είναι κάτι σαν το Νουνού η υπόθεση αυτή.) Εσύ όμως διάλεξε τον Ένα!! Αυτόν που δίνει πνοή και χαρά και τα πάντα, και δεν μυρίζει πτωμαΐνη. Διότι, Ανέστη!! Όταν Τον γνωρίζεις, καταλαβαίνεις ότι Τον βρήκες, κι απ’ αυτό: Ξεχειλίζεις ζωή. Χαίρεσαι. Γελάς. Κλαις. Ανασταίνεσαι. Δεν αμαρτάνεις, αφού έχεις βρει πλέον το στόχο: τον Κήπο της καρδιάς Του. Τον Ιησού της καρδιάς σου.
π.Ανδρέας Κονάνος
agiameteora.net