Τούτες τις μέρες στέγνωσα. Μαράθηκε η διάθεσή μου. Ξεράθηκε η ψυχή μου. Μαύρισαν τα μάτια μου. Στέρεψε η πίστη μου. Κλονίστηκε η καρδιά μου. Βούλωσε το στόμα μου. Έπαψαν τα λόγια μου. Δεν γένναγα ούτε κήρυγμα, ούτε λόγο ούτε τίποτα… Μούγκα. Άνοιγα το στόμα μου, και πάλι το ‘κλεινα. Δεν είχα σάλιο να μιλήσω. Ήθελα μόνο κάπου να φτύσω. Να βγάλω το δηλητήριο από μέσα μου. Τα ‘βαλα με το Θεό. Τον ρωτούσα πώς μπορεί και ¨κοιμάται¨ αυτές τις μέρες, και τι όνειρα βλέπει, αν έχει εφιάλτες κι Αυτός, όπως εμείς.
Κλασσικά, απάντηση δεν πήρα. Το ‘χω μάθει χρόνια τώρα το σύστημά Του. Σιωπή. Και πάλι σιωπή. Είναι που ‘χω και τον Εσταυρωμένο στο δωμάτιό μου, και όταν Του μιλάω με παράπονο, στο τέλος καταλήγω να παραμιλάω δικαιολογώντας Τον κάπως έτσι: ¨τι να πεις κι Εσύ έτσι που ‘σαι πάνω στο Σταυρό!… Ένα χάλι Σε καταντήσαμε κι Εσένα. Τι φταις, πονάς κι Εσύ μαζί μας. ¨
Και σήμερα, άρχισα να σκέφτομαι πως πρέπει να προχωρήσω. Να σταθώ πάλι στα πόδια μου. Να πω στην ψυχή μου, ¨προχώρα¨. Να καταλάβω ότι η κατάρρευση δεν είναι βοήθεια σε κανέναν. Και πως το πένθος κι ο θρήνος, λυτρώνουν, ανακουφίζουν, μα δεν είναι για πάντα, για μια ζωή.
Γιατί αν το κρατήσεις για πάντα τούτο το μαύρο πανί που τύλιξες το είναι σου, θα αρρωστήσεις.
Κι είπα να χαμογελάσω σ’ ένα παιδάκι που είδα στην πλατεία το πρωί με τη μάνα του, να το ταΐζει. Έστω, ρε παιδί μου, ένα μικρό χαμόγελο, κι ας είναι και σφιγμένο. Και πήρα κι ένα παγωτό, να δροσίσω έστω τα χείλη, ένα ξεγέλασμα πεντάλεπτου! Κοίταξα τον ουρανό στο Χαλάνδρι, γεμάτο σύννεφα. Αύριο είναι και η κηδεία του παπα Σπύρου, που με καλούσε κάθε χρόνο για ομιλία στον άγιο Νικόλαο. Πάει κι αυτός. Τον έβγαλαν κι αυτόν νεκρό απ’ τη θάλασσα, στη Ραφήνα. Πήγα πάλι να μαυρίσω. Έφαγα άλλη μια κουταλιά παγωτό. Στη μνήμη του.
Πρέπει να ζήσουμε. Να προχωρήσουμε. Να αλλάξουμε ό, τι αλλάζει. Να δεχτούμε ό, τι έγινε. Να παλέψουμε. Για το καλύτερο που μας αξίζει.