Μακάριοι οι γονείς
που δεν βαράνε τα παιδιά τους, μα τα εμπνέουνε με το ταπεινό παράδειγμά τους.
Είναι τραγικό να χτυπάς το παιδί σου. Δείχνει πόσο ξόφλησες ως προς την αξία και δύναμη της ψυχής και της πειθούς σου. Δεν μπορείς να πείσεις, γι’ αυτό πιέζεις. Δεν μπορείς να εμπνεύσεις, και επιδεικνύεις μπράτσα, και δύναμη χεριών.
Είναι κάτι γονείς που ‘χουν χέρια σα τανάλιες, βαριά και σκληρά. Ψυχή όμως, ψόφια. Και βαράνε τα παιδιά τους μ’ αυτό το χέρι. Και προκαλούν τραύματα, και στο κορμί και παντού. Να ξέρουν ότι έτσι χάνουν το παιδί τους για πάντα. Αν όχι σήμερα που είναι μικρό και τους έχει ανάγκη, σίγουρα αύριο που θα μεγαλώσει λίγο, με την πρώτη ευκαιρία θα φύγει από κοντά τους.
Ψυχικά βέβαια, ήδη φεύγει από σήμερα κιόλας.
Και γίνεσαι, συ, ο γονιός, σα ξένος, με το σπλάχνο σου.
Δεν αρκεί να λες ότι το αγαπάς. Είναι ανάγκη να μάθεις και τρόπους ανθρωπιάς!! Δεν είσαι πλέον πρωτόγονος, κανίβαλος, ούτε ζεις στα βουνά, ή σε σπηλιές…
Μάθε τη δύναμη του λόγου. Και μίλα όμορφα.
