Αν σε δω αυτές τις μέρες της νηστείας να νηστεύεις, θα χαρώ πολύ. Και μάλιστα αν το κάνεις με ταπείνωση κι αγάπη. Αγάπη προς το Θεό, την Παναγία, και τους ανθρώπους.
Κι αν όμως σε δω στο σούπερ μάρκετ να ψωνίζεις ζαμπόν, να ξέρεις δεν θα σκανδαλιστώ. Θα σκεφτώ ότι το αγοράζεις για να κάνεις τοστ του παιδιού σου που είναι μικρό και αντιδρά. Κι αν αγοράσεις τυρί, θα καταλάβω ότι έχεις αυστηρή εντολή γιατρού να τρως γαλακτοκομικά. Κι αν πάρεις μοσχάρι, θα πω, μάλλον σου λείπει σίδηρος κι έχεις αναιμία. Κι αν δω το καρότσι σου γεμάτο μπύρες, θα πω, χαίρονται οι άνθρωποι και περνάνε καλά. Κι αν περνώντας απ’ τη γειτονιά σου μυρίσω να ψήνεις μπριζόλες, θα σκεφτώ ότι εσύ μπορεί να τρως κρέας, μα δεν κατακρίνεις άλλους – όπως κάνω συχνά εγώ- που είναι το χειρότερο.
Και γενικά, όλες αυτές τις μέρες, θα προσπαθώ να βάζω φως και καλοσύνη, εκεί που το άρρωστο μυαλό μου θέλει να βάλει δηλητήριο, κακία και κατάκριση.
Και το μεγάλο ερώτημα που θα κάνω στην ψυχή μου, ξανά και ξανά είναι ένα: γιατί ασχολείσαι με τη ζωή των άλλων, κι όχι με τη δική σου, ρε φίλε;!!!
Κι αν πίνεις μπύρα, άκου αυτό
