Ιερομονάχου Σάββα Αγιορείτου: Οι φωτιζόμενες λαμπάδες μας, τα κεριά, συμβολίζουν τη θεία φωτεινότητα που φέρνει μαζί της τη διάλυση του πυκνού σκοταδιού του κακού, κάνοντας το σύμπαν ευλαμπρές με την ακτινοβολία του αιωνίου φωτός του. Αυτές οι λαμπάδες αναδεικνύουν το πόσο φωτεινές πρέπει να είναι οι ψυχές μας όταν αντικρίζουμε τον Χριστό. Το φως έχει φανερωθεί και έχει λάμψει σε έναν κόσμο βυθισμένο στο σκοτάδι. Η Ανατολή από ψηλά μας επισκέφθηκε και φέρνοντας το φως σε εκείνους που βρίσκονταν στο σκοτάδι.
Αγ. Σωφρονίου Ιεροσολύμων: Ας φωτιστούμε όλοι μας, αδελφοί μου, και ας λάμψουμε από αυτό το φως. Ας συμμετάσχουμε όλοι στην φωτεινότητά του και ας γεμίσουμε με αυτό, ώστε κανείς να μη μείνει στο σκοτάδι. Αντίο στη θλίψη, μπορείς να φεύγεις! Η επίσκεψή σου ήταν αρκετή. Έχω σκοπό να ζήσω με χαρά από εδώ και στο εξής. Και αυτή η χαρά βρίσκεται στα υπέροχα μάτια αυτής της Μάνας. Αρκετά μας έχει βαρέσει η κουβέντα της λύπης και της αθλιότητας. Φτάνει, κυρία Θλίψη.
Σήκω και αποχώρησε προς τις ακραίες τοποθεσίες, στους βράχους και στα ακάλυπτα βουνά. Εκεί, χτύπα τη γροθιά σου και αφήστε τη να ματώσει. Εγώ αγαπώ και εκφράζω την πίστη μου προς το όμορφο πρόσωπο της Παναγίας μας. Κανείς δεν υπέστη μεγαλύτερο πόνο από αυτήν, και καμία καρδιά δεν ματώνει περισσότερο από την δική της.
Παρόλα αυτά, πάντα είναι έτοιμη να μας παρηγορήσει. Τρέχει να μας πιάσει από το χέρι και να μας πει: «Μην κλαίτε, παιδιά μου. Εγώ υπέστη περισσότερο πόνο από εσάς, μάτωσα, έσπασε η καρδιά μου στα δύο. Και όμως, αντέχω. Τα δάκρυα μου ήταν σαν φλόγες πυρκαγιάς και καίγανε τα μάτια μου καθώς κυλούσαν προς τα κάτω. Και όμως, αντέχω.» Και εμείς θα αντέξουμε, αγαπητή Παναγία μας, γιατί σε εκτιμούμε και σε αγαπάμε.
Τα δύο τροπάρια της Παναγίας:
Η Χάρη της Παναγίας (1ο): «Μακαρίζομεν σέ πάσαι αι γενεαί, Θεοτόκε.. Παρθένε· εν Σοί γάρ ο αχώρητος Χριστός ο Θεός Ημών χωρηθήναι ηυδόκησε. Μακάριοι εσμέν καί ημείς προστασίαν Σέ έχοντες· ημέρας γάρ καί νυκτός πρεσβεύεις υπέρ ημών καί τά σκήπτρα τής βασιλείας ταίς Σαίς ικεσίαις κρατύνονται διό ανυμνούντες βοώμεν Σοί· Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σού».
2ο «Σέ τό απόρθητον τείχος, τό τής σωτηρίας οχύρωμα, Θεοτόκε Παρθένε, ικετεύομεν. Τάς τών εναντίων βουλάς διασκέδασον, τού λαού Σου τήν λύπην εις χαράν μετάβαλε· υπέρ ειρήνης τού κόσμου πρέσβευε· ότι Σύ εί, Θεοτόκε, η ελπίς Ημών».
Βοήθεια μας!
(Από τό Βιβλίο: Τά πάθη καί η κατάθλιψη. Τί είναι καί πώς θεραπεύονται.)