“Αγαπημένο μου κοpιτσάκι, τώρα που μεγάλωσα σε παρακαλώ να είσαι υπομονετική μαζί μου, μα περισσότερα απ’ όλα σε παρακαλώ να προσπαθήσεις να καταλάβεις τι περνάω.
Αν τις φορές που μιλάμε επαναλαμβάνω το ίδιο πράγμα πολλές φορές, μη με διακόψεις λέγοντάς μου “Ναι μου το είπες πριν ένα λεπτό αυτό“… Απλά άκουσέ με, σε παρακαλώ. Θυμήσου τις φορές που όταν ήσουν μικρή σου διάβαζα την ίδια ιστορία ξανά και ξανά κάθε βράδυ μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Όταν δε θέλω να κάνω μπάνιο, μη θυμώνεις και μη με κάνεις να νιώθω άσχημα. Θυμάσαι τότε που έπρεπε να σε κυνηγάω και να σκαρφίζομαι ένα σωρό δικαιολογίες για να σε πείσω πλυθείς;
Όταν βλέπεις ότι δεν “τα παίρνω” γρήγορα όσον αφορά την τεχνολογία, δώσε μου λίγο χρόνο μέχρι να το καταλάβω και μη με κοιτάς με αυτό το βλέμμα… Θυμήσου γλυκιά μου, ότι εγώ κάθισα υπομονετικά δίπλα σου για να σου μάθω όλα τα απαραίτητα, όπως το πως να τρως σωστά, να ντύνεσαι, να χτενίζεις τα μαλλιά σου… Τώρα που γέρασα σε παρακαλώ να είσαι υπομονετική, αλλά κυρίως να προσπαθήσεις να μπεις στη θέση μου.
Αν σε κάποιες περιπτώσεις ξεχάσω τι λέγαμε πριν ένα λεπτό, δώσε μου το χρόνο να θυμηθώ και αν δε μπορώ, μη νευριάζεις και μη γίνεσαι αλαζόνας. Να θυμάσαι ότι το πιο σημαντικό πράγμα για εμένα, είναι να βρίσκομαι δίπλα σου.
Τώρα που τα γέρικα, κουρασμένα πόδια μου δεν έχουν την παλιά τους ευκινησία, δώσε μου το χέρι σου όπως σου έδινα εγώ το δικό μου στα πρώτα σου βήματα.
Μη λυπάσαι που γέρασα… Απλά να είσαι δίπλα μου και να με καταλαβαίνεις καθώς πορεύομαι προς τη δύση της ζωής μου γεμάτη αγάπη.
Με ένα μεγάλο χαμόγελο και μια τεράστια αγκαλιά, θέλω απλά να ξέρεις ότι είσαι η μονάκριβή μου κόρη και σε αγαπάω όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.”