Αγαπώ παθολογικά τα Ημισκούμπρια ήδη από την ηλικία των 8 ετών, όταν και έπεσε στα χέρια μου μια κασέτα τους. Έκλαιγα από τα γέλια με το “Βουκολικό” που μου θύμιζε τον παππού και τη γιαγιά δίχως φυσικά να μπορώ να καταλάβω το νόημα των στίχων. Ακόμα και σήμερα όλο και κάτι μου ξεφεύγει από το αλλοπρόσαλλο ρεπερτόριό τους.
Είδα προχθές την τοποθέτηση του ενός τρίτου του συγκροτήματος, του Μιθριδάτη και κρυφογέλασα γιατί τα παιδικά μου είδωλα δε με διέψευσαν. Προσοχή! Δεν έχει καμία σημασία για μένα η ουσία των λεγομένων του, δηλαδή έχει, αλλά δεν εξετάζω αυτό. Για μένα είναι πολύ σημαντικός ο τρόπος με τον οποίο αυτή εκφράστηκε.
Τα Ημισκούμπρια έχουν γίνει σύμβολο του χαβαλέ. Όχι άδικα. Όποιος καταλαβαίνει μόνο αυτό όμως, δεν έχει καταλάβει καλά. Μέσα από τραγούδια τους έχουν καυτηριάσει πολλές φορές τα κακώς κείμενα της Ελλάδας και των Ελλήνων.
Από την άλλη πλευρά έχουμε τον Σάκη Ρουβά. Ξεκίνησε ως τηλε-σούργελο και ονείρωξη των αναγνωστριών της “Σούπερ Κατερίνα” με πνευματικό μπαμπά τον συμπαθέστατο δήμαρχο Μαραθώνα, Ηλία Ψινάκη. Λίγα χρόνια μετά, τον είδαμε να γκομενίζει δημοσίως, να κόβει το μαλλί, να “σοβαρεύεται”, να απολύει τον μέντορά του και να χτίζει ένα διαφορετικό προφίλ. Τα τελευταία χρόνια παρουσίασε τηλεοπτικά προγράμματα, έπαιξε σε ταινίες, ενώ εμφανίστηκε και στην Επίδαυρο αποσπώντας μάλιστα και βραβείο για την ερμηνεία του.
Και ξαφνικά έγινε σοβαρός. “Ξεπλύθηκε”, όπως κυνικά ομολόγησε ένας από τους συμπρωταγωνιστές του. Και ο σοβαρός μας κουνάει το δάχτυλο. Μάλιστα μας πληροφορεί ότι είναι ένας από εμάς και υπέφερε το ίδιο με εμάς. Κάπου εκεί το γραφικόμετρο βάρεσε κόκκινα.
Το ξαναλέω. Δεν έχει καμία σημασία τι προτείνει ο ένας και τι ο άλλος. Ακόμα κι αν ήταν αντίστροφη η προτροπή τους, το γεγονός δεν αλλάζει. Ο “σοβαρός” έγινε ο περίγελος του διαδικτύου με το “και καλά” οργισμένο ύφος κι ο “χαβαλές που δε μας έχει συνηθίσει σε πολιτικές τοποθετήσεις” μίλησε αρκετά λογικά και χωρίς υστερίες.
Είμαι από αυτούς που επιθυμούν να βλέπουν τους καλλιτέχνες που αγαπούν να παίρνουν σαφή θέση απέναντι στα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω τους, ακόμα κι αν αυτή η θέση δε συμβαδίζει με τη δική μου. Θεωρώ υποχρέωση του καλλιτέχνη να τοποθετείται. Όμως ρε Σάκη, δεν είμαστε ίδιοι. Ούτε υποφέραμε το ίδιο. Μην ακούω μ@λ@κίες. Και τώρα που είσαι σοβαρός μάθε μπαλίτσα από έναν που δεν είναι. Και θα το πω άλλη μία φορά. Δεν εξετάζω την άποψη κανενός εκ των δύο. Αλλά ρε Σάκη μη μου κουνάς το δάχτυλο.
Νίκος Μπόβολος
[via]