Υπερ-κασετίνα
Είχε συρτάρια και συρταράκια, κρυφές θήκες, διαφανές πλαστικό στο οποίο βάζαμε το πρόγραμμα του σχολείου (ή την προπαίδεια – ανάλογα με τη σχέση μας με τα μαθηματικά) και χωρούσε χιλιάδες μολύβια και στιλό. Συχνά, διακοσμούταν από προσωπογραφία της Κάντυ Κάντυ.
Στρώματα γυμναστικής
Τα μπλε στρώματα γυμναστικής στοιβαγμένα στις (κατά κανόνα) βρώμικες γωνιές του “γυμναστηρίου” του σχολείου (μιας άδειας, ρυπαρής αίθουσας που κάναμε Γυμναστική όταν έβρεχε) είναι απ’ τα πλέον χαρακτηριστικά αντικείμενα της παιδικής μας ηλικίας.
Βραχιολάκια που τυλίγονταν στα χέρια
Αν πηγαίνατε σχολείο στα 80’s, τότε σίγουρα θυμάστε αυτό το βραχιόλι-μάστιγα! Το ξετύλιγες και στη συνέχεια το χτυπούσες πάνω στο χέρι του άμοιρου συμμαθητή και παιδικού σου φίλου κι αυτό τυλιγόταν γύρω απ´ τον καρπό του. Μιλάμε για τρελές πλάκες…
Φλογέρα
Άλλοι είχαμε φλογέρα, άλλοι είχαν μελόντικα κι άλλοι απλά τραγουδούσαν στη χορωδία. Ορισμένοι από εμάς, μέχρι και σήμερα, μπορούμε υπερήφανα να παίξουμε ως βιρτουόζοι των πνευστών το “Ακορντεόν” ή το “Ω! Έλατο“.
Ευχούληδες στην κορυφή των μολυβιών
Τα πιθηκοειδή μαυριδερά αγνώστων λοιπών στοιχείων πλασματάκια με τα πολύχρωμα μαλλιά και το σκουλαρίκι στον αφαλό, στόλιζαν την κορυφή των μολυβιών κάθε μαθητή ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας.
Μηχανικό μολύβι-ένεση
Oι καραμέλες tic tac ήταν τα χάπια μας και τα μηχανικά μολύβια η ένεση, που ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου να χτυπήσουμε.
Συνοδεύστε το φωτογραφικό αφιέρωμα, σιγοτραγουδώντας τους νοσταλγικούς στίχους του τραγουδιού της Άννας Βίσση:
Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα
[via]
