Η καρδιά μου χτυπά γρήγορα, αρχίζω να νιώθω κομμένη την ανάσα μου, και η ζαλάδα απειλεί να με κατακλύσει.
Πεπεισμένος ότι πρόκειται να λιποθυμήσω, κλείνω τα μάτια μου για να εμποδίσω τις τρομακτικές σκηνές που παίζουν μπροστά μου σε μια γιγάντια οθόνη στον κινηματογράφο.
Αλλά δεν έχει νόημα- μπορώ ακόμα να ακούσω τι συμβαίνει, και είναι πολύ εύκολο να φανταστώ τα φρικτά που απεικονίζονται. Βγάζω τα 3D γυαλιά μου, ελπίζοντας ότι θα βοηθήσει. Δεν το κάνει. Τα ξαναβάζω και λέω στον εαυτό μου να σταματήσει να είναι τόσο δειλός. Έλα, είναι μόνο μια ταινία, τίποτα περισσότερο από τα ειδικά εφέ!
Αυτή η προσπάθεια να κρατηθώ διαρκεί λίγα λεπτά – μέχρι που το σώμα μου μου λέει ότι πρέπει να φύγω. Πιάνω το παλτό μου πιάνομαι σε μια κουπαστή. Τα πόδια μου τα αισθάνομαι σαν ζελέ και μου παίρνει 30 λεπτά για να ανακτήσω την ψυχραιμία μου.
Τι ήταν αυτό που παρακολουθούσα; Μια βίαιη ταινία τρόμου;
Όχι, πρόκειται για μια ταινία με τον πιο ανώδυνο τίτλο – The Walk. Αφηγείται την αληθινή ιστορία του Γάλλου Philippe Petit, ο οποίος τον Αύγουστο του 1974, περπάτησε σε ένα τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στις κορυφές των Δίδυμων Πύργων του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη.
Είναι η ρεαλιστική απεικόνιση του παράνομου θεάματος- μία 45-λεπτη απόσταση σε ύψος 400 μέτρων, απεικονίζεται με μια κάμερα, με τα πεζοδρόμια του Μανχάταν φρικτά πολύ κάτω – μου έχει επιφέρει αίσθημα ακροφοβίας, ή υψοφοβίας.
Αλλά προτού να σκεφτείτε ότι είμαι φοβητσιάρης, μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου γνωρίζονται ότι δεν είμαι ο μόνος που βρήκα Το Walk δύσκολο να παρακολουθήσω.
Την περασμένη εβδομάδα, αναφέρθηκε ότι το κοινό αισθάνθηκε ναυτία. Κάποιος δημοσίευσε στο Twitter: «Άνδρες έκαναν εμετό στις αντρικές τουαλέτες μετά την ταινία The Walk. Μη δείτε την ταινία όσοι πάσχετε από ίλιγγο».
Ο παραγωγός και σκηνοθέτης της ταινίας, Ρόμπερτ Ζεμέκις, φαίνεται να είναι ευχαριστημένος. «Ο στόχος ήταν να προκαλέσει το αίσθημα του ιλίγγου», είπε. «Δουλέψαμε πολύ σκληρά για να βάλουμε αυτά τα ακροατήρια επάνω σε αυτούς πύργους και στο σύρμα.»
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας:
Λοιπόν κύριε Ζεμέκις, τα έχετε καταφέρει. Θα σύστηνα η ταινία να έχει μια προειδοποίηση για την υγεία, ίσως σε συνδυασμό με ορισμένα μέλη ασθενοφόρου σε επιφυλακή στο φουαγιέ.
Το κόλπο που προκαλεί ναυτία εγείρει ένα ερώτημα: τι είδους άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει αυτό το κατόρθωμα;
Κατά την διάρκεια της διαδρομής, ο Philippe Petit ήταν 24, αν και ο ίδιος το σχεδίαζε από τότε που ήταν 17, όταν είχε δει μια φωτογραφία των Δίδυμων Πύργων σε ένα περιοδικό στην αίθουσα αναμονής ενός οδοντιάτρου. Ο Petit είχε την αυτοπεποίθηση ότι άλλοι πίστευαν ήταν αδύνατο. Αν και ήταν ταλαντούχος ζογκλέρ, καλλιτέχνης της παντομίμας, ορειβάτης, – και μάλιστα σχοινοβάτης – ο Petit γνώριζε ότι το να διασχίσει το μήκους 42 μέτρων χάσμα μεταξύ των πύργων θα απαιτούσε κάτι το ιδιαίτερο.
Αυτό το κάτι αποτελούνταν από αποφασιστικότητα και ένα μεγάλο μέρος ναρκισσισμού – ιδιότητες που στην ταινία αποκαλύπτεται ότι ο Petit, τώρα 66 χρονών, είχε σε αφθονία.
Βλέποντας τον εαυτό του ως «επαναστάτης ποιητής», ήταν μη συμβατικός. Μέχρι την ηλικία των 17, είχε εκδιωχθεί από πέντε σχολεία, και ο αυστηρός πατέρας του, ένας πιλότος της Γαλλικής Πολεμικής Αεροπορίας, τον είχε πετάξει έξω από το σπίτι.
Ενώ οι Πύργοι κατασκευάστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, ο Petit άρχισε να εντυπωσιάζει τον κόσμο με αυτό που ονομάζεται ως καλλιτεχνικά «πραξικοπήματα».
Τον Ιούνιο του 1971, ο Petit περπάτησε σε ένα σύρμα μεταξύ των πύργων του καθεδρικού ναού Νοτρ Νταμ στο Παρίσι. Λίγο αργότερα, επανέλαβε το ίδιο κόλπο περπατώντας ανάμεσα στους πυλώνες ύψους 100 μέτρων που στηρίζουν τη Γέφυρα του Σίδνεϋ.
Για να τον βοηθήσει, στρατολόγησε τις υπηρεσίες της φίλης του, Annie Alix και του παιδικού του φίλου Jean-Louis Blondeau. Τον Ιανουάριο του 1974 η ομάδα ταξίδεψε στο Μανχάταν, όπου είδε για πρώτη φορά τους Δίδυμους Πύργους.
«Τη στιγμή που βγήκα από το μετρό, ανέβηκα τα σκαλιά και τους κοίταξα , ήξερα ότι ήταν αδύνατο,» θυμάται. ‘Τότε είπα στον εαυτό μου: “Ας αρχίσουμε να εργαζόμαστε.” ‘
Για αρκετούς μήνες, ο Petit οργάνωνε το «πραξικόπημα» του με την ίδια προσοχή στη λεπτομέρεια σαν κλέφτης κοσμημάτων. Για να κάνω αναγνώριση από τις στέγες των πύργων, δήλωνε αρχιτέκτονας, δημοσιογράφος και φωτογράφος. Σημείωσε όλες τις λεπτομέρειες των κτιρίων και σχεδίασε που να εδραιώσει τα σύρματα και τα καλώδια του.
Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της ομάδας ήταν να πάρει το σύρμα από τον ένα πύργο στον άλλο. Ζυγίζοντας ένα τέταρτο του τόνου, ήταν αδύνατο να το ρίξει απέναντι.
Τελικά, ο Jean-Louis βρήκε τη λύση. Θα έπιανε το ένα άκρο σε ένα καμάκι ψαρέματος, το οποίο στη συνέχεια θα πετούσε απέναντι χρησιμοποιώντας ένα τόξο. Η πετονιά θα συνδεόταν με παχύτερα σχοινιά, τα οποία θα μπορούσαν να τραβήξουν πάνω.
Τελικά, στις 6 Αυγούστου, 1974, η ομάδα ξεκίνησε το «πραξικόπημα» τους. Ο Jean-Louis και ένας νεαρός Αμερικανός που ονομάζεται Alan Welner εισήλθαν στο βόρειο πύργο μεταμφιεζόμενοι ως αρχιτέκτονες, ενώ ο Petit, ένας άλλος Αμερικανός που ονομάζεται David Forman, και ο Γάλλος Ζαν-Φρανσουά Heckel, ως εργάτες μπήκαν στο νότιο πύργο.
Του πήρε όλη τη νύχτα για να μαζέψει το σύρμα – κρυμμένο σε μια ξύλινη θήκη και το ανεβάσανε σε ανελκυστήρα – το τοποθετήσανε στη θέση του. Η ομάδα στο νότιο πύργο παρά λίγο να πιαστεί από έναν φρουρό ασφαλείας και έπρεπε να κρυφτούν κάτω από μουσαμά σε ύψος 396 μέτρων.
Τέλος, στις 6 το πρωί, ο Petit ήταν έτοιμος να πατήσει στο κενό – δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας. Το μόνο που είχε να στηριχτεί από τους θυελλώδεις ανέμους ήταν ένας πάσσαλος οκτώ μέτρων.
«Έπρεπε να αποφασίσω αν θα μετατοπίσω το βάρος μου από το ένα πόδι στο κτίριο, στο πόδι πάνω στο σύρμα», είπε. «Θα ήταν ίσως το τέλος της ζωής μου εκείνο το βήμα σε αυτό το σύρμα, αλλά κάτι με καλούσε που δεν μπορούσα να αντισταθώ.»
Σύντομα, ένα τεράστιο πλήθος – συμπεριλαμβανομένων των αστυνομικών – συγκεντρώθηκαν καθώς ο Petit διέσχισε το σύρμα οκτώ φορές. Ακόμη και ξάπλωσε πάνω του. Βρήκα αυτές τις σκηνές τις πιο ιλιγγιώδεις να παρακολουθήσω.
Αλλά η στιγμή που σχεδόν με έκανε να λιποθυμήσω ήταν όταν ο Petit – που τον έπαιζε ο ηθοποιός Joseph Gordon-Levitt – έκανε το πρώτο βήμα πάνω στο σύρμα. Η κάμερα σαρώνει πάνω από το κεφάλι του και κοιτάζει προς τα κάτω, καθώς περπατάει.
Η εικόνα που φτιάχτηκε με τη βοήθεια υπολογιστή είναι απόλυτα πειστική – αισθάνεστε πραγματικά σαν να είστε εκεί, 110 ορόφους πάνω από το Μανχάταν, και μόλις δευτερόλεπτα μακριά από ένα στραβοπάτημα, ένα φύσημα του ανέμου. . .και λήθη.
Προσπάθησα να δω την πρώτη διέλευση, αλλά έπρεπε να φύγω. Η αστυνομία άφησε τον Petit να διασκεδάσει, στη συνέχεια απείλησε να χρησιμοποιήσει ένα ελικόπτερο για να τον ρίξει από το σύρμα. Επέστρεψε ξανά στο νότιο πύργο και συνελήφθη. Χρεώθηκε με καταπάτηση και άτακτη συμπεριφορά, αλλά οι αρχές αναφέρουν ότι η μήνυση θα αποσυρθεί αν έκανε μια επίδειξη για τα παιδιά της Νέας Υόρκης. Συμφώνησε.
Καθώς έφευγε από το αστυνομικό τμήμα, ο Petit αγκαλιάστηκε από μια γυναίκα που ονομάζεται Jackie, η οποία του είπε ότι ήθελε να είναι «η πρώτη πολίτης που θα με συγχαρεί προσωπικά». Και έτσι, ενώ ο ίδιος θα έπρεπε να γιορτάζουμε τον θρίαμβό του με την Annie, κοιμήθηκε με την Jackie.
Αλλά ίσως η συμβατική ηθική δεν μπορεί να ισχύει για έναν άνθρωπο ο οποίος πέτυχε κάτι υπεράνθρωπο εκείνη την ημέρα.