Ένας κανόνας που οφείλουμε να θυμόμαστε τις φορές που τα παιδιά μας βγάζουν έξω από τα ρούχα μας (κάποιους γονείς συχνότερα από άλλους) είναι ότι κανένα παιδί δεν είναι «κακό» -κακές μπορούν να χαρακτηριστούν μόνο οι πράξεις του.
Οι πράξεις αυτές, όμως, σχεδόν πάντα κάτι θέλουν να μας πουν. Ακόμα κι αν το παιδί δείχνει διάθεση χειριστική ή υπερβολικά σκληρή, δεν έχει συνειδητά σκοπό να πληγώσει τους γονείς του. Τι κρύβει, όμως, το παιδί με τις συμπεριφορές αυτές;
Οι υποστηρικτές του λεγόμενου «positive parenting», της θετικής διαπαιδαγώγησης, δηλαδή, που καλεί τους γονείς να βλέπουν πάντα την κάθε συμπεριφορά του παιδιού καλοπροαίρετα -και να την αντιμετωπίζουν έτσι, όσο δύσκολο κι αν τους είναι- εξηγούν, για παράδειγμα, ότι τα ξεσπάσματα των παιδιών συνήθως σημαίνουν απλά «είμαι κουρασμένος» ή «νιώθω παραμελημένη». Δείτε πώς εξηγούν κάποιες επιμέρους «κακές» συμπεριφορές:
Όταν το παιδί γκρινιάζει: Συνήθως νιώθει ανίσχυρο και αδύναμο να διαχειριστεί μια κατάσταση. Συχνά έχει απλά ανάγκη από μία αφορμή για να κλάψει.
Όταν το παιδί είναι αυταρχικό και χειριστικό: Ίσως θέλει να σας πει ότι δεν ανταποκρίνεστε όπως θα ήθελε στις ανάγκες του.
Όταν το παιδί κοροϊδεύει ή ανταγωνίζεται τα αδέρφια του: Συχνά χρειάζεται να νιώσει ότι του δίνετε μεγαλύτερη αξία ή μπορεί απλά να έχει ανάγκη να σας νιώσει πιο κοντά του.
Όταν το παιδί δεν σας ακούει: Πιθανώς δεν νιώθει ότι οι επιθυμίες του ικανοποιούνται.
Όταν το παιδί επαναστατεί: Συνήθως έχει ανάγκη να νιώσει περισσότερο ισχυρό, ικανό και αυτόνομο.
Όταν το παιδί δεν σας σέβεται: Θέλει σίγουρα να σας δείξει ότι δεν νιώθει αρκετά δεμένο μαζί σας.
Οι οπαδοί του positive parenting επιμένουν, επίσης, ότι είναι σημαντικό να θυμόμαστε ως γονείς ότι εμείς είμαστε οι δάσκαλοι και η ζεστή αγκαλιά που θα ανακουφίσει τα παιδιά μας. Να προσπαθούμε πάντα να καταλαβαίνουμε και να αγαπάμε κάθε αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού μας, το οποίο μαζί με τις νέες επιτυχίες θα φέρει και νέες δυσκολίες.
Οφείλουμε να θαυμάζουμε το πόσο δημιουργικά είναι τα παιδιά μας, το πόσο ατίθασα και αυθόρμητα φαίρονται. Είναι σημαντικό να μην πνίγουμε το ελεύθερο πνεύμα τους και να ενισχύουμε τη φαντασία τους. Να αφήνουμε, δηλαδή, τα μικρά, τρυφερά μας πλασματάκια να είναι ο εαυτός τους. Να γίνουμε εμείς τα φτερά που χρειάζονται για να πετάξουν!
Πηγή: mama365.gr