H Jacqueline Roberts από την Ισπανία πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα και προσπαθεί να αναβιώσει μία τεχνική του 19ου αιώνα στην ψηφιακή εποχή. Η δουλειά της περιστρέφεται κυρίως γύρω από την ψυχολογική και συναισθηματική μετάβαση από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση.
Η τεχνική της κάνει αυτή την αλλαγή να φαίνεται πιο έντονη και οι εικόνες της φαίνονται λες και είναι βγαλμένες από εφιάλτες. Η φωτογράφηση υγρής πλάκας (γνωστή και ως διαδικασία κολλοειδών) εφευρέθηκε το 1851, σχεδόν ταυτόχρονα, από τους Frederick Scott Archer και Gustave Le Gray.
Παρόλο που η διαδικασία απαιτούσε ένα σκοτεινό δωμάτιο, συνδύαζε τις επιθυμητές ιδιότητες της διαδικασίας καλοτύπου και της δαγεροτυπίας. Η τεχνική αυτή έγινε γρήγορα πολύ δημοφιλής και χρησιμοποιήθηκε σε πορτρέτα, τοπία, αρχιτεκτονική και άλλα είδη φωτογραφίας.
‘Για μένα, η φωτογράφηση υγρής πλάκας είναι μία πολύ γοητευτική διαδικασία για πολλούς λόγους. Από την προετοιμασία, το κόψιμο του γυαλιού, πλημμυρίζοντας την πλάκα, μέχρι τελικά να έχεις στα χέρια σου μία πανέμορφη γυάλινη φωτογραφία. Είναι σαν τελετουργικό και απαιτεί πολύ τεχνική.’
Η αυτοδίδακτη καλλιτέχνιδα διαλέγει συχνά παιδιά ως υποκείμενά της αλλά για άλλους λόγους από τους περισσότερους φωτογράφους. ‘Διαφωνώ με την άποψη που θέλει τα παιδιά αθώα πλάσματα. Μου φαίνεται μία συγκαταβατική και χειραγωγική σκέψη. Αυτό που μου αρέσει είναι η ωμότητά τους, η άγνοια και η δυνατότητα να είναι ο πραγματικός τους εαυτός.’
Μάλλον το καλύτερο δείγμα της δουλειάς της είναι ένα λαμπρό βιβλίο με το όνομα Nebula.
Πώς σας φάνηκε το έργο της;
Credit: boredpanda.com