Ήταν ένας έξυπνος και ένας βλάκας. Όπως προχωρούσαν στο δρόμο:
– “Δεν παίζουμε ένα παιχνίδι να περάσει η ώρα όπως περπατάμε;”, λέει ο έξυπνος στον βλάκα.
– “Παίζουμε”, λέει ο βλάκας.
– “Ωραία”, απαντά ο έξυπνος και συνεχίζει. “Θα σου κάνω ερωτήσεις και όσες δεν ξέρεις να απαντάς θα μου δίνεις ένα δεκάρικο για να σου λέω την απάντηση. Μετά θα μου κάνεις εσύ ερωτήσεις και αν δεν ξέρω την απάντηση θα σου δίνω ένα χιλιάρικο, εντάξει;”
– “Εντάξει”, απαντά ο βλάκας.
– “Τι είναι αυτό που κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια”, ρωτά ο έξυπνος.
– “Δεν ξέρω, πάρε ένα δεκάρικο. Τι είναι;”
– “Η γάτα.”
– “Αααα”, λέει ο βλάκας
– “Τι είναι αυτό που κάνει γαβ γαβ έξω στο δρόμο;” ρωτά πάλι ο έξυπνος.
– “Δεν ξέρω, πάρε ένα δεκάρικο. Τι είναι;”
– “Ο σκύλος, απαντά ο έξυπνος. Αντε τώρα κάνε μου εσύ ερωτήσεις.”
– “Τι είναι αυτό που κάνει τσιου τσιου μπάμ;” ρωτά ο βλάκας.
Ο έξυπνος τα βρήκε σκούρα. Προχωρούσαν προχωρούσαν, σκεφτόταν ξανασκεφτόταν, ίδρωσε στο τέλος, τι να κάνει βγάζει ένα χιλιάρικο και το δίνει στον βλάκα.
– “Τι είναι ρε αυτό και δεν το ξέρω;”
– “Ούτε εγώ ξέρω πάρε ένα δεκάρικο!”