Αν και πλέον, σε κάθε σπίτι που σέβεται τον εαυτό του, κάθε οικογένεια έχει τουλάχιστον δυο ή τρία προφίλ στο Facebook, συνηθίζουμε να κατηγορούμε την τεχνολογία για πολλά. Το να έχεις ένα προφίλ σε κάποιον ιστότοπο είναι κάτι που πρέπει να αποκτήσεις μεγαλώνοντας. Όπως, ακριβώς, κατακτάς δεξιότητες κι αναπτύσσεσαι σαν άτομο, όπως περιμένεις με λαχτάρα να ενηλικιωθείς ή να πάρεις δίπλωμα οδήγησης.
Αν πάλι εξοκείλεις και δεν ακολουθήσεις τη ροή των πραγμάτων, γίνεις δηλαδή ένας ενήλικας που σέβεται τον εαυτό του, αλλά δεν έχεις δικό σου προφίλ, τότε αντιμετωπίζεσαι με απαξίωση. Τι κι αν είσαι χορτοφάγος, τι κι αν έχεις επιλέξει να ζήσεις σε μια καλύβα στο δάσος, τίποτα από αυτά δε συγκρίνεται με την άρνησή σου, την ανεξήγητη, να δηλώσεις πολίτης του κόσμου και να αποτελέσεις κομμάτι και σύμμαχος του διαδικτύου.
Η έκπληξη κι ο αποτροπιασμός που προκαλείς στους άλλους, δεν αφορά τόσο στην επιλογή σου, αλλά πιο πολύ στην πρόθεσή σου, να στερήσεις απ’ τους άλλους ώρες κουτσομπολιού κι ανίχνευσης δεδομένων. Για τους χρήστες του Facebook η φράση: «Να μωρέ, εδώ χαζεύω.», σημαίνει, πως έχω πάρει σβάρνα τη λίστα των φίλων μου και ξοδεύω λεπτά απ’ τον ελεύθερο χρόνο μου, ενημερώνοντας τη βάση δεδομένων μου. Κοινώς και με απλά λόγια, κουτσομπολεύω.
«Είναι τόσο μεγάλος ρουφιάνος το Facebook» κι όχι μόνο. Χωρίς να το αντιληφθούμε, χωρίς καν να πιεστούμε για κάτι, οικειοθελώς, αναφέρουμε με κάθε λεπτομέρεια πού είμαστε, με ποιον και τι ακριβώς κάνουμε εκεί. Μάλιστα, όχι μόνο κοινοποιούμε γεγονότα της ζωή μας, αλλά με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένουμε κι από τους διαδικτυακούς μας φίλους να κάνουνε το ίδιο.
Ωστόσο, ο ιστότοπος αυτός, έχει κι ένα βασικό προτέρημα, δίνοντάς μας τη δυνατότητα όχι μόνο να καλύπτουμε την περιέργειά μας, αλλά και να μην το δείχνουμε. Μπορείς να χαζέψεις με τις ώρες το προφίλ του άλλου, να δεις, αν το θέλεις, ένα εκατομμύριο φορές τις φωτογραφίες του, να το επισκεφτείς όσες φορές θελήσεις, χωρίς αυτός, ποτέ να το μάθει.
Διότι πόσοι από εμάς δεν έχουμε μια λίστα ανθρώπων, στους οποίους μπορεί να μη μιλάμε, να μην τους πατάμε ούτε like σε όσα κοινοποιούν, όμως τα μαθαίνουμε πρώτοι, γιατί ανανεώνουμε τη σελίδα τους πιο συχνά απ’ ό,τι το δικό μας προφίλ; Σίγουρα, αυτή τη στιγμή, ο καθένας από εμάς σκέφτεται τουλάχιστον ένα πρόσωπο, του οποίου τη σελίδα επισκέπτεται καθημερινά, πιθανόν και σε ανησυχητικό βαθμό, οπότε τρέμει στην ιδέα μήπως κάποτε εκτεθεί.
Είτε, λοιπόν κουτσομπολεύοντας σόγια και παλιές φιλίες, είτε ως «stoker» σε πρώην και σε νυν, το Facebook απλόχερα μας έχει δώσει τη δυνατότητα να ενημερωνόμαστε για τη ζωή των άλλων, ακόμα κι αν εμείς δεν είμαστε μέσα σε αυτή. Φανταστείτε μόνο πόσες παρεξηγήσεις, πόσες αναπτερώσεις ηθικού και σε ποιο βαθμό θα μας εξέθετε μια ειδοποίηση με τη φωτογραφία μας να μοστράρει κι από κάτω την ταπεινωτική λεζάντα: «Ο χρήστης μόλις επισκέφθηκε το προφίλ σας».
ΥΓ. Αν κάτι τέτοιο συμβεί ποτέ ας προετοιμαστούμε για ένα βαρετό Facebook, όπου ό,τι μαθαίνεις για τον άλλον, θα προέρχεται μόνο απ’ την «Αρχική σελίδα».
Συντάκτης: Ματίνα Στυλίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πηγή: pillowfights.gr