Μια κοπέλα που έχει συνηθίσει να είναι μόνη της θα είναι διαφορετική από κάθε κοπέλα που έχεις αγαπήσει. Αυτό είναι εγγυημένο. Θα είναι δύσκολο να την σπάσεις και οι τοίχοι της θα φτάνουν πολύ ψηλά. Γιατί για πολύ καιρό ήταν απλά αυτό: οι τοίχοι της.
Είναι μέρος του κόσμου που έχτισε αποκλειστικά μόνη της και, παρ’όλο που εν μέρη ήταν για προστασία, είναι και πηγή της ταυτότητας της. Αποτελούν τον κλειστό κόσμο που έφτιαξε, μια ζωή που εκείνη έχτισε, έναν κόσμο που δεν ανήκει σε κανέναν άλλο παρά μόνο σε εκείνη.
Και παρ’όλο που την προστατεύει, την συντηρεί και την κρατά ασφαλή, είναι απλά το μόνο που ξέρει. Έτσι, θα δυσκολευτεί να βρει χώρο για κάποιον άλλο, θα είναι πρόκληση για εκείνη. Μια κοπέλα που έχει συνηθίσει να είναι μόνη της θα πει (σε κάποια φάση) ότι δεν σε χρειάζεται.
Θα πει ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνη της και ότι δεν χρειάζεται να ανησυχείς και ότι το έχει υπό έλεγχο, τόσες φορές που θα ακούγεται σαν κολλημένο CD. Και μέχρι ενός σημείου, όλα αυτά είναι αλήθεια. Πιθανόν να τα καταφέρνει μόνη της, να μην χρειάζεται να ανησυχείς γι’αυτό και το να έχει υπό έλεγχο.
Αλλά το ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνη της, απλά και μόνο επειδή πραγματικά δεν σε χρειάζεται, δεν σημαίνει και ότι δεν σε θέλει.
Το ότι το έχει δεν σημαίνει ότι δεν θέλει να την δεις να το χειρίζεται. Το ότι μπορεί να περπατήσει μόνη της στον δρόμο δεν σημαίνει ότι δεν απολαμβάνει την παρέα σου.
Η αλήθεια είναι ότι όταν είσαι μόνος μετά από λίγο αυτό γίνεται η άνεση και η ασφάλεια του. Υπάρχει μια αξιοπιστία στο να δίνεις λόγο μόνο στον εαυτό σου, στο να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου, στο να ανησυχείς μόνο για τον εαυτό σου. Αν και κατά καιρούς μπορεί να νιώθεις μοναξιά, είναι πιο απαλή αυτή η μοναξιά. Είναι μια μοναξιά η οποία τελικά γίνεται οικεία και σχεδόν πανέμορφη.
Έτσι, όταν μπαίνει κάποιος άλλος και αναταράσσει αυτόν τον κόσμο και αυτή την μοναξιά, είναι ενοχλητικό. Είναι μια αναταραχή όχι μόνο στον κόσμο της, αλλά στην ρουτίνα της και ποιος ξέρει σε τι άλλο. Κι έτσι, για λίγο θα υπάρχει ένα διάστημα προσαρμογής. Θα υπάρχουν απρόοπτα και μερικά πάρε-δώσε. Από την μεριά της θα υπάρχει και λίγος φόβος.
Όχι μόνο επειδή διστάζει να σε αφήσει να μπεις στον κόσμο της, να ανέβεις αυτούς τους τοίχους, να σε καλέσει σε μια ζωή που προηγουμένως ήταν μόνο δική της. Αλλά θα υπάρχει και ο φόβος ότι αν σε αφήσει να μπεις, αν σε εμπιστεύεται, τότε θα σταματήσει να νιώθει άνετα μόνη της και θα αρχίσει να νιώθει άνετα μαζί σου.
Και ο εσωτερικός φόβος του να νιώσεις άνετα με κάποιον άλλο είναι “Τι κάνω αν φύγει;” Όταν αγαπάς μια κοπέλα που έχει συνηθίσει να είναι μόνη της, αγαπάς μια κοπέλα που φοβάται την πιθανότητα να χρειαστεί να ξαναμάθει να είναι μόνη. Της λες “Σε παρακαλώ, άσε με να μπω”, ενώ εκείνη σου λέει “Σε παρακαλώ, μην φύγεις.”
Υπάρχει μια άνεση στο να είσαι μόνος όταν το συνηθίσεις, αλλά το να φτάσεις στο σημείο να το συνηθίσεις είναι συχνά μια ανηφόρα, ένα απίστευτα δύσκολο ταξίδι κι εκείνη πραγματικά φοβάται την πιθανότητα να ξαναχρειαστεί να το κάνει. Γι’αυτό, όταν αγαπάς μια κοπέλα που έχει συνηθίσει να είναι μόνη της, να είσαι προετοιμασμένος να μείνεις.
Να της κρατάς το χέρι όταν λέει “Μπορώ να το κάνω” και να απαντάς “Μα μπορώ να βοηθήσω”. Να είσαι προετοιμασμένος να μάθεις για την ζωή της, τον κόσμο της και να βρεις έναν τρόπο να το σεβαστείς ενώ παράλληλα είσαι κομμάτι του.
Να είσαι έτοιμος να σκαρφαλώσεις τους τοίχους που έχει χτίσει γύρω από τον εαυτό και την καρδιά της και να είσαι προετοιμασμένος να μην ανησυχείς για το τι συμβαίνει έξω από αυτούς.
Γιατί όταν μπεις, όταν πραγματικά μπεις, δεν θα είναι έτοιμη να σε αφήσει να φύγεις…
Credit: lessonslearnedinlife.com