Η Μπρίτζετ Γουάιτ, blogger και μητέρα δυο παιδιών, ήταν στην παραλία με τα παιδιά της όταν ο γιος της την τράβηξε χωρίς να το καταλάβει, μία όχι και τόσο κολακευτική φωτογραφία.
Η ίδια περιγράφει το περιστατικό στο blog της, «Τα παραμύθια της Μπρίτζετ», χαρακτηρίζοντας τη συγκεκριμένη φωτογραφία της, ως φωτογραφία που της προκάλεσε «αυτό-απέχθεια και αηδία».
«Τριγύριζα μέσα στις εικόνες που έχω αποθηκευμένες στο τηλέφωνό μου, όταν την είδα. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να σοκαριστώ. Ποιος τράβηξε αυτή τη φρικτή φωτογραφία μου;
Η αυτό-απέχθεια και η αηδία που ένιωσα απειλούσαν να με οδηγήσουν στα δάκρυα.
Ακριβώς τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να πατήσω το πλήκτρο «διαγραφή», μπήκε το αγόρι μου στο δωμάτιο.
«Ξέρεις κάτι γι αυτή τη φωτογραφία;» το ρώτησα.
Γύρισα την οθόνη του κινητού, ώστε να μπορεί να τη δει. Χαμογέλασε πλατιά.
«Σε φωτογράφισα όταν ήμασταν στο Tahoe», μου είπε. «Ήσουν τόσο όμορφη έτσι όπως είχες ξαπλώσει στην άμμο που δεν άντεξα να μην σε φωτογραφίσω μαμά!»
«Θα πρέπει να με ρωτάς άλλη φορά πριν χρησιμοποιήσεις το τηλέφωνό μου για να τραβάς φωτογραφίες», του είπα με αυστηρό τόνο.
«Το ξέρω», μου είπε απολογητικά. «Αλλά μαμά, σοβαρά. Κοίτα πόσο όμορφη δείχνεις!».
Κοιτάζω την εικόνα ξανά και ξανά προσπαθώντας να καταλάβω τι βλέπει. Προσπαθώντας να διακρίνω την «ομορφιά».
Εκείνη τη στιγμή με πλησίασε η κόρη μου. Είδε τη φωτογραφία και μου είπε χαμογελώντας: «Αυτή θα μπορούσε να είναι καρτ ποστάλ, μαμά. Είσαι τόσο όμορφη. Μου αρέσει πολύ.»
Πήρα μια βαθιά ανάσα. Ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν να ακούσω.
Η προεπιλεγμένη λειτουργία μου είναι να βλέπω και να επικεντρώνομαι στις αδυναμίες και στις ατέλειες μου. Ξαφνικά όμως άρχισα να βλέπω κάτι διαφορετικό.
Εξακολουθούσα να βλέπω το πάχος και το λίπος στους μηρούς μου.
Ξαφνικά όμως είδα και μια μαμά που κατέρρευσε από την κούραση μετά από μια πολύωρη εξερεύνηση της λίμνης και ένα διασκεδαστικό, αλλά κοπιαστικό περίπατο με τα παιδιά της.
Εξακολουθούσα να βλέπω τα παχουλά χέρια.
Ξαφνικά όμως είδα τα χέρια μιας μαμάς που σήκωναν τα παιδιά της για να μην καούν τα ποδαράκια τους από την καυτή άμμο και τις πέτρες.
Εξακολουθούσα να βλέπω μια γυναίκα με πολύ λίπος που φοράει ένα μαύρο φόρεμα ως μαγιό, στη προσπάθεια της να κρύψει το βάρος της.
Ξαφνικά όμως είδα και μια περιπετειώδη μαμά που αγαπά τα παιδιά της πολύ έντονα.
Όπως και πολλές άλλες γυναίκες, έχω δώσει μάχη με το βάρος μου για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Δεν είναι κάτι που θα σταματήσω ποτέ να το κάνω. Δεν έχω ένα φυσικό λεπτό σώμα. Ποτέ δεν είχα.
Αυτή τη στιγμή έχω τα περισσότερα κιλά που είχα τα τελευταία 10 χρόνια. Ωστόσο…
Δεν έχω αφήσει το βάρος μου να με σταματήσει. Φοράω φανελάκια, φαρδιά φορέματα και μαγιό μπροστά σε κόσμο. Τρέχω τριγύρω παίζοντας με τα παιδιά μου αυτό το καλοκαίρι και κάποιες φορές, αισθάνομαι ότι είμαι ελκυστική.
Ναι. Καλά ακούτε.
Νιώθω όμορφη. Ω τόσο όμορφη. Νιώθω όμορφη και πνευματώδης και λαμπερή!
Λοιπόν… όχι ακριβώς. Αλλά κάτι τέτοιο.
Είναι επειδή μεγαλώνω; Είναι επειδή νοιάζομαι περισσότερο για αυτά που πραγματικά με ενδιαφέρουν από όσο νοιάζομαι για την εμφάνιση μου; Ή επειδή βλέπω τα παιδιά μου να με κοιτούν με τέτοιο, αξιολάτρευτο τρόπο;
Πραγματικά, δεν έχει σημασία.
Δεν μισώ το σώμα μου πια.
Αυτό δεν είναι μόνο δύσκολο για μένα να το πω, αλλά είναι και τρομερά δύσκολο απλά να το σκεφτώ.
Δεν παραιτούμαι από την άσκηση και από τη προσπάθεια μου να αποκτήσω ένα πιο υγιεινό σώμα. Αυτά είναι πράγματα για τα οποία θα συνεχίσω να αγωνίζομαι γιατί θέλω να ζήσω για λίγο ακόμη εδώ τριγύρω.
Αυτή τη στιγμή, όμως, θέλω απλά να αγαπήσω το σώμα μου έτσι όπως είναι. Θέλω απλά να βλέπω τον εαυτό μου έτσι ακριβώς όπως με βλέπουν τα παιδιά μου.
Σας ευχαριστώ, παιδιά!»