«Γι’ αυτό έγινε ο κόσμος, μάτια μου, γι’ αυτό, για να σε συναντήσω…» Το ραδιόφωνο παίζει σε επανάληψη τη διασκευή του Λιδάκη με τη φωνή του Πασχαλίδη κι εσύ να νιώθεις κάθε λέξη και κάθε στίχο να ‘ναι ολόδικά σου. Νιώθεις πολλά κι αυτό είναι κάτι περισσότερο από αδιαμφισβήτητο. Κι όλο αυτό το κυφτό, το μυστήριο με μοναδική δικαιολογία την προστασία σου, την ισχυροποίηση της άμυνάς σου, όλο αυτό κοντεύει να σε πνίξει επικίνδυνα.
Διάλεξες συνειδητά να κλειδωθείς στη σιωπή σου, έριξες ο ίδιος τον εαυτό σου σ’ ένα κλουβί κι όλα γύρω απ’ αυτό σε απομακρύνουν από εσένα. Η αρχική σου πρόθεση να σε προστατέψεις έχει καταρριφθεί από την πρώτη στιγμή που αποφάσισες να τεθείς κόντρα στην αλήθεια σου, σε όλα εκείνα, τα απροσδιόριστα και τα πολλά που νιώθεις.
Δεν ντρέπεσαι που τα νιώθεις μα για κάποιους λόγους φοβάσαι, διστάζεις. Θες πιο πολύ από ποτέ να προσφέρεις το χέρι σου, να αγκαλιάσεις δυνατά, να αφήσεις τον αυθορμητισμό σου να μιλήσει κι αυτός με τη σειρά του να λύσει το πάθος σου. Επιλέγεις όμως την αποστασιοποίηση, την απότομη συμπεριφορά, οτιδήποτε κτίζει τείχη γερά, οτιδήποτε σε απομακρύνει από την αλήθεια σου, από εσένα τον ίδιο.
Μα σκέφτηκες έστω για λίγο πόσο στ’ αλήθεια τυχερός είσαι που νιώθεις ξανά; Που στο μαυρόασπρο που επιβάλλεται απλόχερα γύρω σου εσύ απαντάς με χρώμα αλήθειας, έντασης κι ονείρων; Έχεις ποτέ συνειδητοποιήσει πόσο άξιος είσαι που, ενώ σου έσκισαν την αγάπη από πάνω σου, εσύ βρήκες κομμάτια ανασύστασης ξανά κι είναι όλα έτοιμα για να δοθούν; Ξεχνάς εύκολα φαίνεται πως τα βρήκες με ‘σένα τόσο καλά, πως έγινες τόσο συμβατός δότης με τον εαυτό σου που πιστεύεις έντονα πως μπορείς να χειριστείς τα πάντα! Δε φοβάσαι να απογοητευτείς, να πληγωθείς ξανά κι αν είναι κάτι που σε έμαθε η ζωή σου, είναι πως μέσα σε μια νύκτα όλα αλλάζουν, πως δεδομένη δεν είναι καμιά κατάσταση. Δεδομένη είναι μόνο η πίστη στην ακλόνητη κι τεράστια προσωπική σου δύναμη.
Κι όμως σωπαίνεις. Έχεις πνιγεί στις σκέψεις σου, στις υποθέσεις σου, στα αδιέξοδα σενάρια, στα δάκρυα που πια φαίνονται η μοναδική λύση που θα σε βοηθήσει να ξεσπάσεις. Δε μιλάς καν στα κοντινά σου πρόσωπα. Έχεις χάσει την αυτοσυγκέντρωσή σου, έχεις αγγίξει πολύ κοντά τα όρια της εμμονής, έχεις πιάσει το μυαλό σου να ασθενεί, να φλερτάρει με μια μη υγιή κατάσταση ως αποτέλεσμα της αβεβαιότητας που μόνο εσύ επέλεξες. Δε μίλησες με σκοπό να σε σώσεις και τόσο καιρό μετά κοντεύεις να σε χάσεις. Καταθέτεις τεράστιες προσπάθειες να μη φανερώσεις την αλήθεια σου αγνοώντας συνεχώς πόση ζημιά σου προκαλείς. Αναλώνεσαι στις άμυνες και χάνεις όλες σου τις στιγμές.
Δε μιλάς γιατί υποσυνείδητα η απόρριψη ακόμη σε τρομάζει. Μα μες το θολωμένο σου μυαλό δεν υπάρχει καν περιθώριο για τα αυτονόητα, για την πιθανότητα εκείνη που, αν η σιωπή σου λυθεί, να γίνουν όλα όπως τα θες. Κι αν εκείνος ο άνθρωπος νιώθει τα ίδια κι αν είναι εγκλωβισμένος στις ίδιες αμφιβολίες; Κρίμα! Κρίμα δυο άνθρωποι να μανιάζουν από επιθυμίες κι οι φόβοι, οι υποθέσεις να τους κρατούν για πάντα χωριστά.
Κι αν η απάντηση είναι όχι, το κεφάλι σου έχεις μάθει καλά να το διατηρείς ψηλά πάντα, ό,τι κι αν σου συμβαίνει, ό,τι εξέλιξη κι αν απλώνεται μπροστά σου. Οι εμπειρίες σου, τα βιώματα, τα χαστούκια κι οι μαχαιριές σου κυρίως σε έχουν κάνει σχεδόν σιδερένιο κι ας μη θες να το θυμάσαι πάντα. Με τόσα που κουβαλάς στις καλοκτυπημένες πλάτες σου άλλωστε, γνωρίζεις πιο καλά από τον καθένα πως μπορείς να βρεις λύση για όλα, τον ιδανικό τρόπο για την κάθε περίσταση. Κι αφού συμφωνείς πως δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να σε προσβάλεις με τις αποφάσεις σου, να σε μειώσεις με τη συμπεριφορά σου, τότε τι σε κρατά από το να λύσεις τα δεσμά σου; Ο κόμπος στο στομάχι σου, στο λαιμό σου, η ασφυξία σου που όλο και στενεύει. Όλα αυτά δεν τα θες, μα κυρίως δεν είναι για ‘σένα.
Να μιλάς. Να μιλάς ώστε να δίνεις και σε κάποιον άλλον την ευκαιρία να γνωρίσει το πόσο πολύτιμος είσαι, πόσο ξεχωριστός έχεις γίνει μέσα από τα κύματά σου. Κι επιτέλους, εμπιστεύσου τα κριτήριά σου και πίστεψε στην αξία τους. Ίσως εκείνα τα μάτια που σε αποπλανούν καιρό τώρα, ίσως εκείνο το χαμόγελο που σε λιώνει, ίσως όλα αυτά να ψάχνουν κομμάτια από ‘σένα για να ολοκληρωθούν. Μάζεψε τη γοητεία σου, την αλήθεια σου, την υπερηφάνεια σου και μίλα. Με γνώμονα τα όρια που σου έχεις θέσεις, ξεκίνα να δείχνεις. Κι αν λες πως σε σέβεσαι και πως σε αγαπάς, λοιπόν, απόδειξέ το!
Πηγή: pillowfights.gr