Ναι. Σε λέω βλάκα.
Γιατί δεν είσαι;
Κι ότι μου λείπεις σου λέω.
Όχι έτσι γενικά κι αόριστα. Όχι έτσι με αυτή την φιλολογική έννοια που το λένε οι άνθρωποι όταν δεν έχουν κάτι να πουν και το “σ’αγαπώ” είναι είτε πολύ νωρίς είτε πολύ χρησιμοποιημένο..
Μου λείπεις γιατί σήμερα το πρωί, όταν έβλεπα τον κόσμο να καταρρέει άλλη μια φορά, ήσουν ο μόνος που ήθελα να του πω “έλα”.
Κι επειδή δεν ήσουν εσύ, δεν το είπα σε κανέναν.
Μου λείπεις γιατί είναι εκείνα τα αστεία μας που δεν μπορούσε κανείς άλλος να καταλάβει και τώρα, δεν θέλω να τα μάθω σε κανέναν.
Μου λείπεις γιατί δεν χρειαζόταν να πεις πολλά λόγια. Ήξερα. Και ήξερες. Και ήταν όλα όπως έπρεπε να είναι.
Μου λείπεις γιατί δεν είσαι εδώ να σου χαμογελάω πια και μισώ κάθε φωτογραφία.
Μου λείπεις γιατί είχες τον τρόπο σου να με ηρεμείς στις αντάρες μου και να τα παίρνεις όλα από μέσα μου.
Μου λείπεις γιατί κανείς δεν μπορεί να πάρει το φόβο από μέσα μου με ένα απλό “πάμε”.
Μου λείπεις γιατί μόνο εσύ με ήξερες σε όλα μου τα σκοτάδια. Σε όλες μου τις φουρτούνες.
Μου λείπεις γιατί μόνο εσύ δεν φοβόσουν τις στιγμές που σηκώνει άνεμο και τα παίρνει όλα.
Μου λείπει η γκρίνια σου, το πείραγμά σου και η μουσική σου.
Μου λείπει η αλήθεια σου, εκείνη που ήξερα να διαβάζω πίσω από τις λέξεις σου.
Μου λείπεις εσύ.. γιατί κανείς δεν μπορεί να γίνει “εσύ”.
Γιατί ήξερες πως είμαι εγώ. Και ήξερα πως είσαι εσύ.
Και τώρα.. τώρα απλά λείπεις. Μου.
ΥΓ. Πάμε;
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Πηγή: loveletters.gr