Συναντιούνται δυο φίλοι. Ο ένας συνοδεύεται από τη γυναίκα του:
– Τι κάνεις ρε, καιρό έχω να σε δω…πήγες σε κανένα γιατρό για τις διαλείψεις σου;
– Ναι, μαζί με τη γυναίκα μου, πήγα σε ένα γιατρό ο οποίος με βοήθησε πάρα πολύ και μου έμαθε να θυμάμαι τα πάντα με συνειρμούς.
– Σοβαρά; Πώς τον λένε;
– Κάτσε να δεις… θα το θυμηθώ… Εμείς οι Έλληνες δεν είχαμε λάβει μέρος σε έναν πόλεμο παλιά;
– Σε πολλούς. Ποιον εννοείς;
– Για θύμισέ μου…
– Στο β’ παγκόσμιο;
– Όχι, όχι, πιο παλιά.
– Στον α’;
– Όχι, ήτανε πολύ παλιά.
– Ε, μα τι εννοείς; Στην αρχαία Ελλάδα;
– Ναι, μάλλον.
– Στους Περσικούς;
– Όχι… ακόμα παλιότερα.
– Ε, πού, στον Τρωικό;;;
– Μπράβο!! Εκεί δεν ήτανε μια κοπέλα πολύ όμορφη…πώς τη λέγανε…
– Η Ωραία Ελένη;
– Μπράβο, αυτή! (και γυρίζοντας δίπλα του) Ρε Ελένη, πώς τον λέγανε το γιατρό;
