Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο σε όλες τις αδερφές.
Ναι, είμαι από αυτές τις μεγάλες αδερφές, που έλεγα στη μικρότερη αδερφή μου: «Έλα να τηλεφωνήσουμε στη μαμά και να της πούμε ότι δε νιώθεις καλά, για να μη πάμε σχολείο, ή που αρνιόμουν με πείσμα να πλύνω τα πιάτα λέγοντας: «Μου χρωστάς 6 χρόνια για όλο αυτό το διάστημα που έπλενα πιάτα, μέχρι να γεννηθείς εσύ.»
Ή το άλλο κλασικό: «Ζήτα από τον μπαμπά να αγοράσει γλειφιτζούρι. Αν το ζητήσω εγώ δε θα το αγοράσει, γιατί είμαι πια μεγάλη», «Αν δε θες να βγάλεις βόλτα τον σκύλο, σημαίνει ότι είναι δικός μου και δε σου επιτρέπω να τον χαϊδεύεις.»
Θυμάμαι μια φορά που ξέχασα να πάρω τη μικρή μου αδερφή από το σχολείο. Έκανα ανέμελη βόλτα με φίλους και συναντάω τη μαμά από τη δουλειά. Και τότε μου έρχεται κατακούτελα ότι ξέχασα την μικρή. Το τι έγινε μετά, δεν περιγράφεται…
Φυσικά, δεν έλειπε και το μεταξύ μας ξύλο, τα δαγκώματα και τα μαλλιοτραβήγματα. Ακόμα θυμάμαι μια δαγκωνιά στο χέρι, που μου άφησε σημάδι η μικρή μου αδερφή…
Σήμερα, θυμόμαστε γελώντας όλες αυτές τις διαφωνίες και τις διαμάχες. Εδώ και αρκετό καιρό δε ζούμε πια μαζί, από τότε που παντρεύτηκα. Αλλά όσα χρόνια και αν περάσουν, ακόμα και όταν γίνει 90 ετών, πάντα θα είναι η μικρή μου αδερφή.
Μπορεί πλέον να μη μαλώνουμε όπως παλιά, αλλά εξακολουθώ να την προστατεύω με όποιον τρόπο μπορώ.
Ναι, είμαι από αυτές τις μεγάλες αδερφές που πάντα θα λένε στη μικρότερη αδερφή τους: «Αδερφούλα, σε αγαπάω ό,τι και αν γίνει» ή «Το έχω ζήσει αυτό, σε παρακαλώ, μη κάνεις τα δικά μου λάθη.»
Η αδερφή μου με ευγνωμονεί για πολλά πράγματα που έκανα για εκείνη και συνεχίζω να κάνω. Αλλά έχω και εγώ λόγους για να την ευχαριστήσω. Εκείνη σκέφτηκε τη «Μέρα της Αδερφής», μια μέρα που περνάμε αποκλειστικά μαζί και κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν.
Κάθε φορά που πλησιάζει αυτή η μέρα, ακυρώνουμε οτιδήποτε έχουμε να κάνουμε, απλά για να είμαστε μαζί.
Πότε γιόρτασα την τελευταία φορά τη Μέρα της Αδερφής; Με συγχωρείτε, πρέπει να πάρω τηλέφωνο την αδερφή μου.
Credit: Adme