Η αποβολή, η απώλεια δηλαδή ενός εμβρύου πριν την 20η εβδομάδα, είναι κάτι που συμβαίνει σχετικά συχνά. Περίπου το 10 με 20% των κυήσεων καταλήγει σε αποβολή και το ποσοστό αυτό αφορά γυναίκες που γνωρίζουν ότι είναι έγκυοι. Αν υπολογίσει κανείς ότι πολλές αποβολές συμβαίνουν πριν καν ακόμα καταλάβει μια γυναίκα ότι είναι έγκυος, τότε στην πραγματικότητα οι μισές εγκυμοσύνες καταλήγουν παλίνδρομες. Ωστόσο, η αποβολή παραμένει ακόμα μια κατάσταση παρεξηγημένη. Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι συμβαίνει εξαιτίας του υπερβολικού στρες, των αντισυλληπτικών ή επειδή η έγκυος σήκωσε κάτι βαρύ. Το αποτέλεσμα είναι η γυναίκα να νιώθει απίστευτες ενοχές και ντροπή για κάτι που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι εντελώς εκτός του ελέγχου της. Προσθέστε σε αυτά ότι η αποβολή είναι κάτι επίπονο τόσο σε ψυχικό όσο και σε σωματικό επίπεδο και μόλις βρήκατε τη συνταγή για ένα τεράστιο κοινωνικό στίγμα.
Πρόσφατα, τρεις οικογένειες που έχουν βιώσει την απώλεια αυτή στο πετσί τους, άνοιξαν την καρδιά τους στην Huffingtonpost και μίλησαν για το πώς βίωσαν αυτόν τον πόνο, προκειμένου να βοηθήσουν άλλα ζευγάρια να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνα σε αυτό το δυσάρεστο ταξίδι.
«Η γυναίκα μου απέβαλε στις 9 εβδομάδες»
Curtis, 28 ετών
«Πάντα ήταν αγχωμένη όταν επισκεπτόμασταν τον γυναικολόγο για υπέρηχο (έχουμε ήδη δύο γιους, 2 και 3 ετών), όμως αυτή τη φορά ήταν ακόμα περισσότερο. Μόλις ξάπλωσε στο κρεβάτι και σήκωσε την μπλούζα της ξεκίνησα να τραβάω βίντεο. Ο γιατρός είπε να το κλείσω μέχρι να βεβαιωθούμε ότι όλα πάνε καλά. Λες και το ήξερε. Η γυναίκα μου άρχισε να αγχώνεται ακόμα περισσότερο. Για δύο λεπτά ψάχναμε να ακούσουμε κάποιον παλμό, κοιτάζαμε την οθόνη και προσευχόμασταν… τίποτα. Η γυναίκα μου άρχισε να κλαίει σιωπηλά και να μου λέει ότι στις προηγούμενες εγκυμοσύνες θυμάται να βλέπει τα μωρά να κουνιούνται. Ο γιατρός επιβεβαίωσε τους φόβους μας: αποβολή.
Φύγαμε από το ιατρείο σαν κυνηγημένοι. Καθίσαμε στα μπροστινά καθίσματα του αυτοκινήτου και κλαίγαμε, κρατώντας ο ένας τον άλλον αγκαλιά. Δεν είχαμε ξανανιώσει τέτοια θλίψη ποτέ, όσα χρόνια είμαστε μαζί. Επρόκειτο για την απόλυτη απώλεια. (Το παραπάνω σκίτσο προέρχεται από τον εν λόγω μπαμπά).
Η συνέχεια μου προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη –δεν την είχα ποτέ σκεφτεί και δεν μιλά ποτέ κανείς γι’αυτό. Ο γιατρός μας έδωσε τρεις εναλλακτικές: 1) Μπορούσαμε να περιμένουμε να αρχίσει το σώμα της γυναίκας μου τις συσπάσεις, 2) Μπορούσε να πάρει κάποιο φάρμακο για να τις προκαλέσει, 3) Μπορούσαμε να προγραμματίσουμε διαστολή και θεραπευτική απόξεση, ώστε να αφαιρεθούν τα πάντα στο νοσοκομείο. Στην αρχή είπαμε να το αφήσουμε να γίνει εντελώς φυσικά, όμως το σώμα της γυναίκας μου δεν αναγνώριζε ότι το μωρό δεν είναι πια ζωντανό. Συνέχισε να έχει ναυτίες και η κοιλιά της μεγάλωνε. Δοκιμάσαμε το φάρμακο, όμως είχε μικρή επίδραση με ελάχιστες κράμπες. Τελικά, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στην απόξεση, την οποία κάναμε με τον γιατρό που είχε φέρει στον κόσμο τα δύο μωρά μας.
Μου έκανε εντύπωση πόσο ακριβή ήταν! Και ήταν κάτι που δεν κάλυπτε η ιδιωτική μας ασφάλεια –πληρώσαμε από την τσέπη μας 3.000 δολάρια.
Την ημέρα του υπερήχου, όταν μάθαμε τα δυσάρεστα νέα, η γυναίκα μου είχε την αίσθηση ότι ήταν κορίτσι το έμβρυο που έβλεπε. Αποφασίσαμε να κρατήσουμε αυτή την υποψία και μάλιστα να δώσουμε στο μωρό το αγαπημένο μας κοριτσίστικο όνομα: Έλλη. Θα είναι πάντα ένα πολύ αληθινό κομμάτι της οικογένειάς μας.
Παλιά πίστευα πως όταν αποβάλει κανείς θέλει να προσπαθήσει σύντομα ξανά. Με εξέπληξε το ότι δέθηκα με την Έλλη τόσο, ώστε δεν θέλω να προσπαθήσω ξανά. Θέλω μόνο αυτήν.»
«Μωρό, μωρό, αποβολή. Μωρό, αποβολή. Μωρό, αποβολή, Μωρό, μωρό»
Jenny, 34 ετών
«Είχα ήδη δύο παιδιά και ήμουν 10 εβδομάδων έγκυος στο τρίτο, όταν απέβαλα για πρώτη φορά. Στη συνέχεια απέκτησα δύο ακόμα παιδιά. Σήμερα έχουμε έξι παιδιά αλλά ενδιάμεσα συνέχισα να έχω αποβολές.
Την ημέρα που απέβαλα για πρώτη φορά ο άντρας μου έλειπε και εγώ ήμουν στο σπίτι με τα παιδιά. Πήγα στην τουαλέτα και είδα ότι έχω αίμα. Όταν είδα ότι δεν σταματούσε πανικοβλήθηκα. Κάλεσα τον γυναικολόγο μου. Εκείνος μου είπε να πίνω πολύ νερό και να ξαπλώσω με τα πόδια ψηλά. Τη στιγμή εκείνη το συνειδητοποίησα: Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Έχανα το μωρό μου.
Το ίδιο απόγευμα επισκέφθηκα τον γυναικολόγο μου για υπέρηχο. Από προηγούμενους υπερήχους είχαμε δει ότι η ανάπτυξη του μωρού δεν ήταν πάρα πολύ καλή, αλλά δεν πίστεψα ποτέ ότι θα το έχανα. Ο υπέρηχος έδειξε ότι ο σάκος του εμβρύου ήταν άδειος: Ανεμβρυονική εγκυμοσύνη. Δεν είχα προλάβει να ντυθώ και ο γιατρός μου άρχισε να μιλά για το πότε θα κάναμε διαστολή και απόξεση. Δεν ήθελα, όμως, να κάνω τίποτα επεμβατικό, αν δεν ήταν απολύτως απαραίτητο. Άφησα τη φύση να κάνει αυτό που έπρεπε.
Για αρκετές μέρες μετά ένιωθα ότι ζω σε μια ομίχλη. Με έπιαναν κλάματα χωρίς λόγο. Ήμουν απλά… λυπημένη.
Η δεύτερη αποβολή προέκυψε ξανά λόγω ανεμβρυονικού σάκου, αλλά έγινε πολύ νωρίς στην εγκυμοσύνη –δεν είχαμε καν επισκεφτεί τον γιατρό για να επιβεβαιωθεί η κύηση. Η τρίτη αποβολή ήταν διαφορετική γιατί όλα έδειχναν να πηγαίνουν πολύ καλά μέχρι περίπου την 10η εβδομάδα (είχαμε, μάλιστα, ακούσει και την καρδούλα του στον υπέρηχο). Αλλά άρχισα να αιμορραγώ και στον επόμενο υπέρηχο δεν ακουγόταν πια καμία καρδούλα.
Εκείνη τη μέρα, μάλιστα, ήταν μια φίλη μου στο σπίτι με τα παιδιά της, τα οποία έπαιζαν με τα δικά μου. Κάποια στιγμή πήγα στην τουαλέτα γιατί ένιωσα μια έντονη κράμπα στην κοιλιά και τότε ένας θρόμβος κύλησε από μέσα μου. Τον τύλιξα σε ένα χαρτί και τον πέταξα στα σκουπίδια. Ακόμα νιώθω εξαιρετικά άσχημα γι’αυτό. Θα έπρεπε να το έχω θάψει κάπου; Δεν ξέρω. Ό,τι έχει να κάνει με την αποβολή είναι άσχημο.
Πολλοί άνθρωποι δεν υπολογίζουν την αποβολή ως πραγματική απώλεια. Λένε κάτι αναίσθητο όπως «δεν ήταν για να γίνει» ή «τουλάχιστον έχεις κι άλλα παιδιά». Θα το έλεγαν, όμως, ποτέ αυτό σε έναν γονιό που χάνει ένα μωρό π.χ. 5 ημερών;»
«Κανείς δεν λέει πόσο επίπονο είναι σωματικά.»
Emily, 31 έτους
«Όταν ο άντρας μου κι εγώ αρχίσαμε να προσπαθούμε, έμεινα έγκυος γρήγορα. Ήξερα για τις πιθανότητες αποβολής, αλλά ούτε που μου περνούσε από το μυαλό –σκεφτόμουν πως η μαμά μου δεν είχε κανένα πρόβλημα, γιατί να έχω εγώ. Στις 6 εβδομάδες άρχισα να αιμορραγώ και απέβαλα. Ήταν σοκαριστικό και απαίσιο. Περίπου 2 μήνες μετά αρχίσαμε ξανά τις προσπάθειες και έγινε το ίδιο πράγμα, αυτή τη φορά στις 8 εβδομάδες.
Αποφασίσαμε να επισκεφθούμε μία κλινική γονιμότητας, όπου μας έκαναν όλες τις σχετικές εξετάσεις και δεν βρήκαν να υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Ήταν απλά ατυχία. Προσπαθήσαμε, λοιπόν, ξανά και έμεινα πάλι έγκυος. Κάναμε υπέρηχο και στις 6 εβδομάδες ακουγόταν ήδη η καρδούλα του και το έμβρυο φαινόταν να μεγαλώνει. Στις 10 εβδομάδες , όμως, άρχισα πάλι να αιμορραγώ. Το έμβρυο είχε πεθάνει.
Οι άνθρωποι μιλούν για τον συναισθηματικό πόνο, όμως λίγοι μιλούν για το πόσο επίπονη είναι μία αποβολή σωματικά. Η κάθε μου αποβολή ήταν διαφορετική. Η πρώτη ήταν η πιο απλή, όμως ήταν απίστευτα επίπονη! Όπως μία πολύ κακή περίοδος. Χρειάστηκε να πάρω πολλά και δυνατά παυσίπονα. Προς στιγμή σκεφτήκαμε να πάμε στο νοσοκομείο, αλλά ευτυχώς όταν βγήκε το έμβρυο, ένας μεγάλος απαίσιος σάκος, ένιωσα καλύτερα.
Τη δεύτερη φορά είχα αίμα για δύο εβδομάδες. Συνέχισα να βγάζω μεγάλα υπολείμματα. Στη συνέχεια, όμως, έκανα και απόξεση γιατί υπήρχαν εμβρυϊκά στοιχεία που είχαν απομείνει και δεν έβγαιναν. Η τρίτη φορά ήταν σαν την πρώτη, με την διαφορά ότι υπήρχε και έμβρυο. Φρίκαρα όταν βγήκε από μέσα μου και τράβηξα αμέσως το καζανάκι –ακόμα νιώθω τύψεις γι’αυτό. Όμως, τι έπρεπε να κάνω;
Συναισθηματικά, έπρεπε κάθε φορά να πιέζω τον εαυτό μου να αποδεχτεί ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτε παραπάνω. Κάθε φορά έπινα ένα μπουκάλι κρασί και κάπνιζα ένα πακέτο τσιγάρα. Στη συνέχεια ξεσπούσα σε όλα αυτά που μπορώ να κάνω, π.χ. έγραφα πολύ.
Τελικά, κατάφερα να μείνω έγκυος στον γιο μου. Ήταν σχεδόν από ατύχημα. Είναι 2 ετών τώρα και είμαι 7 μηνών έγκυος στο δεύτερο παιδί μας. Ήμουν πολύ αισιόδοξη και στις δύο εγκυμοσύνες, γιατί έμαθα ότι το να ανησυχώ δεν θα αλλάξει το αποτέλεσμα. Δεν έμαθα, όμως, ποτέ τι ήταν αυτό που είχε προκαλέσει τις αποβολές τις πρώτες φορές και γιατί πήγαν όλα καλά στη συνέχεια.»
Πηγή: mama365.gr