Ο Αλ Μπάντι στο “Παντρεμένοι με παιδιά“, εμφανιζόταν να γκρινιάζει σε κάθε επεισόδιο, για τη δουλειά του υποστηρίζοντας πως είναι η χειρότερη που υπάρχει. Ο ήρωας της δημοφιλούς σειράς ήταν πωλητής παπουτσιών.
Φυσικά αυτή δεν είναι η χειρότερη δουλειά του κόσμου. Ούτε καν μια κακή δουλειά. Ειδικότερα στο παρελθόν υπήρχαν δουλειές πολύ χειρότερες, αλλά και πολύ περίεργες για τις μέρες μας όπως αναφέρει και το All That Is Interesting, που όμως δεν τις κάνει κανείς πια…
1. Οι υπηρέτες… τουαλέτας του βασιλιά
Στη μεσαιωνική Αγγλία οι υπηρέτες βοηθούσαν τους μονάρχες- και γενικότερα τους ευγενείς σχεδόν στα πάντα. Αν και υπάρχει η γνωστή ρήση που λέει πως στην “τουαλέτα ακόμη και ο βασιλιάς πάει μόνος του“, φαίνεται πως τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Οι “grooms of the stool” όπως ήταν ευρέως γνωστοί, ήταν αυτοί που έπρεπε να βοηθήσουν το βασιλιά όταν τον… καλούσε η φύση. Το παράδοξο είναι πως την περίοδο εκείνη επρόκειτο για μια ιδιαίτερα τιμητική θέση την οποία αναλάμβαναν γιοί ευγενών της βασιλικής αυλής. Ο συγκεκριμένος υπηρέτης περνούσε πολύ χρόνο με τον βασιλιά και μάλιστα σε στιγμές… αδυναμίας, κάτι που συχνά σήμαινε πως ήταν και ο… εξομολογητής του. Συχνά μάλιστα οι συγκεκριμένοι υπηρέτες αμείβονταν με γη και τίτλους ευγενείας.
Οι υπηρέτες με τη συγκεκριμένη αρμοδιότητα, απέκτησαν το υψηλότερο κύρος τους την περίοδο βασιλείας των Τυδώρ και περισσότερο επί Ερρίκου του Η’, όταν ο Χιού Ντένις έγινε έμπιστος του βασιλιά και σύμβουλος επί θεμάτων δημοσιονομικής πολιτικής. Από τότε ήταν σύνηθες οι υπηρέτες με τη συγκεκριμένη αρμοδιότητα να διατηρούν και αυτή τη θέση του συμβούλου.
2. Οι άνθρωποι… ξυπνητήρια
Φυσικά ακόμη και πριν εφευρεθούν τα ξυπνητήρια, οι άνθρωποι έπρεπε να ξυπνήσουν μια συγκεκριμένη ώρα για να πάνε στη δουλειά. Το εγερτήριο λοιπόν αναλάμβαναν συγκεκριμένα άτομα τα οποία νωρίς το πρωί γύριζαν από σπίτι σε σπίτι και για να επιτύχουν την αποστολή τους, χωρίς όμως να σπαταλούν και πολύ χρόνο, άρχιζαν να χτυπάνε τα παράθυρα των σπιτιών με τη βοήθεια ενός μακριού ραβδιού, για να μπορούν να φτάνουν ακόμη και τα πιο ψηλά. Η συγκεκριμένη εργασία, είχε κάποιο prestige αλλά και πολύ… ζήτηση την περίοδο της Βιομηχανικής Επανάστασης όταν μεγάλος αριθμός ανθρώπων άρχιζε να δουλεύει στα εργοστάσια. Το πολύ πρωινό ξύπνημα και η μαζική προσέλευση ήταν απαραίτητα.
Η πιο ενδιαφέρουσα επαγγελματίας του είδους ήταν η Μαίρη Σμιθ, η πιο γνωστή “knocker-upper”- όπως αποκαλούσαν όσους έκαναν αυτή τη δουλειά- του Λονδίνου, φωτογραφία της οποίας δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα της εποχής τη στιγμή που προσπαθούσε να ξυπνήσει τους πελάτες της.
3. Παιδιά – μεταφορείς μπαρουτιού
Τα παιδιά συχνά έκαναν τις χειρότερες και πιο επικίνδυνες- όπως σε κάποιες χώρες και στις μέρες μας- δουλειές. Ήταν εύκολο να πέσουν θύματα εκμετάλλευσης και φυσικά κανείς δεν υπερασπιζόταν τα δικαιώματα τους. Μια από αυτές ήταν να μεταφέρουν μπαρούτι, κυρίως κατά την “χρυσή εποχή” της κατάκτησης των θαλασσών με ιστιοφόρα πλοία. Στην Αγγλία τους αποκαλούσαν “powder monkey“, που σε ακριβής μετάφραση θα ήταν “πίθηκος τη σκόνης“.
Η δουλειά ήταν φυσικά πολύ επικίνδυνη αφού συχνά οι επιτιθέμενοι στο πλοίο, τους έβαζαν στο στόχαστρο, γνωρίζοντας πως εάν κατάφερναν να τους πετύχουν την ώρα που κρατούσαν το δοχείο με το μπαρούτι, θα προκαλούσαν- εξαιτίας της έκρηξης- μεγάλη ζημιά στα κανόνια του πλοίου. Το… ιδανικό παιδί γι’ αυτή τη δουλειά, ήταν μικρόσωμο και ευέλικτο γι’ αυτό και συχνά αυτή η εργασία ανατίθεντο από τους ναυτικούς σε παιδιά έως 14 ετών ενώ αρκετά εξ αυτών έπεφτα και θύματα απαγωγής αφού κανένα δεν προσφερόταν να ασκήσει το συγκεκριμένο “επάγγελμα”.
4. Ο νάνος της αυλής
Ο νάνος της αυλής είχε κυρίως το ρόλο του γελωτοποιού. Βασική του αποστολή ήταν να ψυχαγωγεί τους ευγενείς και τον βασιλιά με διάφορα κωμικά νούμερα, τα οποία συχνά σχετίζονταν με ύψος του. Πρόκειται για ένα αρχαίο επάγγελμα, οι ρίζες του οποίου βρίσκονται στην αρχαία Αίγυπτο και Ρώμη όποτε οι νάνοι συχνά ανταλλάσσονταν ακόμη και για την αγορά αγαθών αφού είχαν μεγάλη αξία. Η παράδοση της παρουσίας νάνου στην αυλή, αναβίωσε την περίοδο του Μεσαίωνα και όπως και στην περίπτωση του “υπηρέτη των κοπράνων” ήταν μια ιδιαίτερα χρήσιμη, κοινωνικά, θέση. Βρίσκονταν πάντα δίπλα στον βασιλιά ή και την βασίλισσα – κυρίως μάλιστα για να φαίνονται αυτοί ψηλότεροι.
5. Παιδιά για μαστίγωμα
Πολλοί πρίγκιπες- όπως γνωρίζουμε καλά από την ιστορία– ήταν κακομαθημένοι, αυθάδεις και ανεξέλεγκτοι και ως τέτοιοι συχνά παρεκτρέπονταν. Κάποιος, με κάποιο τρόπο, έπρεπε να τους συνετίσει. Ο βασιλιάς όμως ήταν συχνά απασχολημένος κυβερνώντας μια αυτοκρατορία ενώ ουδείς πέραν αυτού μπορούσε να απλώσει χέρι επάνω στον πρίγκιπα. Εξαιτίας όλων αυτών, χρειαζόταν ένα παιδί για μαστίγωμα. Όταν ο βασιλιάς παραφερόταν το παιδί αυτό υφίστατο τη φυσική τιμωρία που προοριζόταν για τον πρίγκιπα. Αρκετά συχνά τα παιδιά ανέπτυσσαν μια φιλία καθώς μεγάλωναν μαζί και, θεωρητικά πάντα, αυτή η σχέση έκανε αβάσταχτη για τον πρίγκιπα το μαστίγωμα που υφίστατο αντ’ αυτού ο παιδικός του σύντροφος. Έτσι απέφευγε τις παρεκτροπές. Όχι πάντα όμως. Σε κάθε περίπτωση τα παιδιά αυτά απολάμβαναν, όταν μεγάλωναν, πολλά προνόμια από τον πρίγκιπα φίλο τους που είχε γίνει πλέον βασιλιάς.
[via]