Χωρίς πανικό. Με επαγγελματική υπευθυνότητα. Με άρτια επιστημονική κατάρτιση.
Την ώρα που ο πλανήτης μαστίζεται από τον κορωνοϊό και το εμβόλιο ακόμα αγνοείται, ποιος αμφιβάλλει ότι ένας μόνο θα μπορούσε να προσφέρει την κατάλληλη φαρμακευτική υποστήριξη.
Σε μια από τις πιο επικές του ερμηνείες και πρωταγωνιστώντας σε ένα από τα μεγαλύτερα «διαμάντια» του ελληνικού κινηματογράφου, ο αξέχαστος Θανάσης Βέγγος έγραψε ιστορία ως φαρμακοποιός.
Και χρησιμοποιώντας το αλησμόνητο «Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης» ως αντίδοτο στο ψυχοπλάκωμα των άσχημων ειδήσεων που σε κατακλύζουν καθημερινά, σκέφτεσαι πώς θ’ αντιμετώπιζε εκείνος στην εποχή του ένα πιθανό κρούσμα.
Με τα εξής φάρμακα:
Ασπιρίνη απεριποίητη
Εξαρτάται πώς θα του τη ζητούσες. Αν μιλούσες ευγενικά και με σεβασμό στο ότι διέκοψες αδικαιολόγητα τον ύπνο του, μπορεί και να σ’ εξυπηρετούσε καλύτερα. Αν έμπαινες όμως με τον τσαμπουκά που είχε μπει ο μισόμαγκας στο φαρμακείο, ζητώντας μια ασπιρίνη παχιά και περιποιημένη, πιθανότατα θα είχες το ίδιο αποτέλεσμα: Θα έπαιρνες μια απεριποίητη… γιατί έτσι, δικαίωμά του δεν ήταν;;;
Δεν έχει σημασία αν υπήρχε ως φάρμακο ή αν ήταν δική του ανακάλυψη. Δεν έχει σημασία η χρήση και η πάθηση για την οποία προοριζόταν. Εφόσον έμπαινες στο φαρμακείο και δεν έκανες ιδιαίτερη κατανάλωση, θα σου πρότεινε να πάρεις λίγο κι απ’ αυτό. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να του κάνεις λίγο… νταραβέρι. «Με μια ασπιρίνη θα τη βγάλεις», όπως εύστοχα είχε αναρωτηθεί…
Ότι ήταν φαρμακοποιός δεν σήμαινε ότι ήταν και αντι-δημοκρατικός. Ότι θα σου πλάσαρε νταηλίκι ό,τι θέλει χωρίς να ρωτήσει. Εξηγώντας ότι «εσύ πληρώνεις, εσύ διαλέγεις», θα σου πρότεινε «απ’ αυτό». Ίσως σε ανησυχούσε λιγάκι ότι ήταν το πρώτο που είδε μπροστά του και δεν ήξερε καν τι ήταν, ωστόσο θα σε καθησύχαζε με το επιστημονικό επιχείρημα ότι έχει ωραίο χρώμα και μυρίζει σαν… στιφάδο.
Προς μια ακόμα επιβεβαίωση ότι ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του, θα λάνσαρε συνδυασμό φαρμάκων. Δεν ήταν κάνας τσιφούτης να δώσει μόνο ένα. Κι η απόδειξη πως είχε δίκιο όταν αναφωνούσε «ε ρε πράμα που φτιάχνω σήμερα» (χτυπώντας το σαν μερακλίδικο φραπεδάκι) θα ερχόταν στο τέλος: Όταν θα σου ‘δινε την επιλογή να πιείς το μισό και με το άλλο μισό να τριφτείς…
Δεν του άρεσαν τα ημίμετρα. Προτιμούσε τις τελικές λύσεις. Γι’ αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να σ’ αφήσει να ταλαιπωρηθείς. Θα φρόντιζε αυτό που θα σου ‘δινε να σ’ αρέσει (φτιάχνοντάς το ξινό ή γλυκό). Θα εξασφάλιζε ότι υπάρχει διάδοχος με εργασιακή ικανότητα για να θρέψει την υπόλοιπη οικογένεια. Και ικανοποιώντας την επιθυμία σου να ησυχάσεις, θα σε κερνούσε φαρμακάκι να ησυχάσεις για πάντα…
Πηγή: menshouse.gr