Ας φανταστούμε έναν κόσμο που η υιοθεσία δεν είναι ταμπού, ούτε η έσχατη λύση αλλά επιλογή, και μάλιστα κοινώς αποδεκτή. Ποσό πιο εύκολο θα ήταν για ένα ζευγάρι να μπει σε αυτή τη διαδικασία και να προσεγγίσει φορείς που θα του επιτρέψουν να αγκαλιάσει ένα παιδί;
Πόσο πιο εύκολο θα ήταν αν το ζευγάρι είχε τη δυνατότητα να επεξεργαστεί το γεγονός αυτό, χωρίς επιρροή από εξωτερικούς παράγοντες, χωρίς τρελή γραφειοκρατία, χωρίς σχόλια και ψιθύρους, χωρίς να φοβάται πως θα κριθεί για την κίνηση αυτή, ακόμη κι αν έχει ήδη παιδιά;
Ποιος δε θα ‘θελε να δώσει χαρά σε ένα παιδί; Από μια μικρή συμβουλή μέχρι και στήριξη για όλη του τη διαδρομή σ’ αυτόν τον κόσμο; Τα παιδιά είναι οι πιο αθώοι παίκτες στο παιχνίδι της ζωής και φέρουν τις λιγότερες –έως και καθόλου– ευθύνες για όσα βιώνουν. Είναι άδικο να βλέπεις πως υπάρχουν βρέφη, νήπια ή ακόμα και μεγάλα παιδιά που το σπίτι τους απαρτίζεται από δυο κουβέρτες κι ένα πεζοδρόμιο.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, αν κάποιος επέμβει, είναι σίγουρο πως θα αλλάξει εξολοκλήρου τη ζωή των παιδιών αυτών. Όμως, ακόμα και στις περιπτώσεις που κάποια παιδιά ήταν –ας πούμε– λίγο πιο τυχερά και ζουν μαζί με άλλα, κι εκεί η συμβολή μιας οικογένειας είναι καθοριστική.
Για τον λόγο αυτό η υιοθεσία θα πρέπει να ‘ναι μια πραγματική επιλογή κι όχι απλώς μια λέξη ή μια λύση ανάγκης. Μια επιλογή που έχει την ικανότητα να αλλάξει τη ζωή και των μεν αλλά και των δε. Όλοι έχουν να κερδίσουν από μια τέτοια πράξη αγάπης, τόσο το παιδί, όσο κι η οικογένεια που έχει αποφασίσει να μπει σε μια τόσο τρυφερή διαδικασία.
Είναι εξίσου σημαντικό να υιοθετούν και ζευγάρια που κατάφεραν να φέρουν στον κόσμο ένα ή περισσότερα παιδιά. Σε αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχει η ανάγκη προσφοράς της αγάπης και της ασφάλειας που μπορεί να δώσει μια ήδη σχηματισμένη οικογένεια, χωρίς αυτό να αναιρεί ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να προσφέρει και μια οικογένεια που κάνει –ανεπιτυχώς ως τώρα– τις προσπάθειές της να μεγαλώσει.
Τι χρειάζεται για να το κάνει κάποιος αυτό; Αγάπη. Πολλή αγάπη. Δεν είναι υπέροχο να αγαπάς τον εαυτό σου και να θέλεις τόσο πολύ να το περάσεις αυτό και σε κάποιον άλλον; Γιατί κάποια στερεότυπα να απαγορεύουν σε έναν άνθρωπο να αγκαλιάσει έναν άλλον; Να του προσφέρει όσα κάποιος άλλος του στέρησε;
Ένα παιδί είναι μια αθώα ψυχή που όπως την μεταχειριστείς, θα σου ανταποδώσει. Είναι ένας άγραφος πίνακας που περιμένει τη δίκη σου αγάπη, συντροφιά κι αγκαλιά για να εξελιχθεί σε κάτι καλύτερο από εσένα. Μα αν φοβάσαι την κοινωνία και την κριτική της, τότε όσα έχεις να δώσεις, παραμένουν κλεισμένα μέσα σου και δεν εκδηλώνονται ποτέ σε κάποιον που τα χρειάζεται πραγματικά.
Και φυσικά αυτός ο κάποιος δε χρειάζεται να ‘ναι απαραίτητα ένα βρέφος ή ένα νήπιο. Και τα μεγαλύτερα παιδιά έχουν την ανάγκη να νιώσουν ότι κάποιος τα αγαπά κι ότι δεν είναι καταδικασμένα να μεγαλώνουν μακριά από μια οικογένεια. Κι εκείνα θέλουν κάποιον να τους βοηθήσει να βγουν απ’ τα αδιέξοδα της προεφηβείας και της εφηβείας. Είναι τόσο δύσκολες αυτές οι φάσεις της ζωής κι είναι απαραίτητη η σωστή καθοδήγηση.
Είναι τόσο στενάχωρο για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ιδρύματα να βλέπουν άλλα παιδάκια να φεύγουν κι εκείνα να παραμένουν εκεί, επειδή είναι μεγάλα. Ας τα αγκαλιάσουμε. Κι εκείνα παιδιά είναι και μας χρειάζονται. Σίγουρα η υιοθεσία ενός παιδιού είναι από μόνη της μια αρκετά δύσκολη κι επίπονη διαδικασία, τόσο κοινωνικά όσο και γραφειοκρατικά, κι η μεγάλη ηλικία ενός παιδιού ίσως δυσκολεύει ακόμη περισσότερο την κατάσταση, ταΐζοντας περισσότερο τα στόματα, μα ό,τι κι αν ειπωθεί για μια τόσο υπέροχη πράξη δεν μπορεί να την μειώσει, ούτε την ίδια ούτε το μεγαλείο εκείνων που πήραν αυτήν την απόφαση, μόνο περήφανος μπορεί να νιώθει όποιος την επιλέγει, παράδειγμα προς μίμηση.
Αναλογίσου το μέγεθος της ευτυχίας τη στιγμή που θα δεις αυτό το παιδί, το παιδί σου πια, με τη δίκη σου καθοδήγηση να εκμεταλλεύεται πλήρως τις δυνατότητες αλλά και τις ευκαιρίες που εσύ του χάρισες. Σκέψου πόσο σημαντικό είναι για ένα παιδί δέκα ετών, όταν πια έχει χάσει τις ελπίδες του, να ‘ρθουν δυο άνθρωποι και να το αγκαλιάσουν. Να του δείξουν πόσο σημαντικό είναι κι ότι το ξεχώρισαν ανάμεσα σε άλλα.
Κανείς δεν υποστηρίζει ότι είναι κάτι εύκολο, όμως για σκέψου πόσα εύκολα πράγματα κάνεις στην καθημερινότητά σου; Εδώ έχεις την ευκαιρία να αλλάξεις μια ζωή, που έχει πάρει κατά πάσα πιθανότητα την άσχημη πορεία. Μπορείς να επέμβεις θετικά και να αλλάξεις ριζικά τη ζωή αυτού του παιδιού, ακόμη και στα 14 του χρόνια.
Δεν είναι μοναδικό αυτό το συναίσθημα, όταν το παιδί σου πια θα σε αγκαλιάσει και θα σε ευχαριστήσει που του άλλαξες τη ζωή; Δεν είναι μαγικό που παρόλο που δεν το έχεις μεγαλώσει εσύ από μωρό, το νιώθεις τόσο δικό σου παιδί όσο θα το ένιωθες αν το υιοθετούσες απ’ τη μέρα που γεννήθηκε; Αν δεν είναι αυτό το νόημα της ζωής, τότε ποιο είναι;
Συντάκτης: Ιωάννα Αποστολάκου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη