Εκείνος που διασφαλίζει μια γυναικεία, προστατευμένη ζωή
«ΓΙΑ ΤΙ ΘΕΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ; ΓΙΑ ΤΣΑΝΤΕΣ Ή ΓΙΑ ΑΝΤΡΕΣ;
Μην απαντάς: Άντρες. Εσένα τι συνειρμό σού κάνει το λήμμα άντρας; Συγκεντρώνομαι. Άντρας είναι ένας, όταν είναι άντρας μου, λέω. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει.
-Υπάρχουν εν τούτοις κι άλλα, μικρά και ανάξια, δευτερεύοντα χαρακτηριστικά που ορίζουν τον άντρα, με ειρωνεύτηκε (νομίζω) η γυναίκα.
-Αυτά δεν με αφορούν, αλλά αν θες…
ΚΑΤΑΡΧΗΝ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΚΑΠΝΙΖΕΙ ΚΑΙ ΠΙΝΕΙ.
Το έλεγε η γιαγιά μου, ήταν αλάνθαστη η γριά. Ύστερα δεν τον πιάνουν κότσο εκεί που πιάνουν εσένα. Σου λέει: “Άσε, θα πάω εγώ να τους μιλήσω”. Ακόμα και αν είναι ενάμισι μέτρο άντρας, πρέπει να σου δημιουργεί τη βεβαιότητα πως μπορεί και να τους δείρει στην εφορία.
Ο ΑΝΤΡΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, για να συνεχίζεις εσύ να ζεις ξέγνοιαστα.
Αυτή είναι, ίσως, η πιο φεμινιστική αρχή. Κάθεσαι στο μπουντουάρ και κάνεις νύχι. Που εκείνη την ώρα τίποτε δεν θέλεις να σε διασπάσει.
Ο σωστός άντρας έρχεται με τα χαρτιά από την τράπεζα και σου λέει: “Εδώ υπόγραψε. (Γιατί ξέρει και σωστά ελληνικά, δεν τον πήραμε τυχαία). Εδώ, παιδί μου, σου λέω, πάνω από τη γραμμούλα…”
Εκείνη την ώρα -καταλαβαίνεις, δεν καταλαβαίνεις- σαν να σου δίνει ένα υποχθόνιο σήμα, ώστε να αρχίσεις να κάνεις γυναικεία: “Πού να υπογράψω, άντρα; Εδώ; Κάτσε να στεγνώσει πρώτα το νύχι, μην κάνω μουντζαλιά και δεν το παίρνουνε”.
ΤΟΤΕ Ο ΣΩΣΤΟΣ ΑΝΤΡΑΣ ΘΑ ΠΕΙ:
“ΑΣΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. ΥΠΟΓΡΑΦΩ ΕΓΩ”. Και θα γίνει πλαστογράφος… Το κάνει για να μη χαλάσεις το πεντικιούρ; Επειδή σε περνάει για τελείως ηλίθια; Επειδή αταβιστικά κάτι τον σπρώχνει; Το συμπέρασμα είναι ένα: αυτή η κατάσταση σε βολεύει, γυναίκα. Άρα ο άντρας είναι ο σωστός.
ΒΕΒΑΙΩΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΞΕΓΕΛΑΩ, όλα αυτά τα πρακτικά μπορώ, αν ασκηθώ, να τα κάνω και μόνη μου. Αλλά είναι αυτή η άχαρη διανομή, η διανομή που ονειρεύτηκα; “Πού προχωράς μέσα στο πλήθος, χλομή, γκρίζα γυναίκα, που κανείς δεν σε φροντίζει;” Σαίξπηρ, κουκλάκι μου…
“ΠΗΓΑΙΝΕ ΠΙΕΣ ΝΕΡΟ, ΔΕΝ ΗΠΙΕΣ ΟΛΗ ΜΕΡΑ”
Και μέσα σε αυτή την ατάκα συνόψισα τα πάντα… Διόλου πια με ενδιέφερε αν θα μου φέρει ποτέ λουλούδια και τσάντα από κροκόδειλο, το ίδιο κάνει. Μόνο εκείνο το “δεν ήπιες νερό όλη μέρα”.
Ήρθε και ακούμπησε πάνω στην άλλη του κουβέντα: “Σήμερα πρέπει να σε βγάλω στον ήλιο” -καταλήγω: Αυτά είναι τα μόνα αληθινά δώρα και άντρας είναι αυτός που δεν σ’ αφήνει να ξεραθείς. -Να μαραθείς, είπα. -Να ξεραθείς -είπε αυτή- και έχει διαφορά. Που ένα ποτήρι με νερό φτάνει για να την κάνει.
προστατευμένη ζωή, ώστε αν χρειαστεί, να την αφηγηθείς στη μάνα σου, να μην ντραπείς, να μη σε λυπηθεί, να μην ανησυχήσει. Ιδίως να μην μπει στη λογική να σου φέρει αυτή εκείνο το ποτήρι το νερό που λέγαμε…»