Τη πρώτη φορά που είδα ένα μέλος της Yakuza στο Τόκιο, καθόμουν σε ένα μπαρ και έπινα μία μπύρα με τον αδερφό μου.
Μέχρι τότε, είχαμε την ίδια εικόνα όπως όλοι: τρελοί gangsters με τατουάζ που γυρνάνε στους δρόμους με σπαθιά και όπλα και σκοτώνονται μεταξύ τους με την πρώτη ευκαιρία.
Αλλά αυτός ο άντρας φορούσε κοστούμι και συμπεριφερόταν ευγενικά, ντόμπρα και με αυτοπεποίθηση.
Περπατούσε στο δρόμο πραγματικά λες και του άνηκε, και όσοι τον βλέπαν υποκλινόντουσαν και τον χαιρετούσαν καθώς περπατούσε. Του μιλήσαμε και μάθαμε ότι το όνομά του ήταν Souichirou.
Λίγο αργότερα, χαμογέλασε όταν του κάναμε την ερώτηση ευθέως. Είναι υψηλόβαθμο στέλεχος της περιοχής που ελέγχει η οικογένειά του και λέει χαρακτηριστικά: “Πλέον σπάνια σκοτώνουμε” – προσέξτε τη λέξη ‘σπάνια’.
Τον ρωτήσαμε αν θα μπορούσα να τον φωτογραφίσω με την οικογένειά του κάποια στιγμή. Δέχεται να αρχίσει τις διαπραγματεύσεις. Τελικά μας πήρε ένα χρόνο από έντονες και δύσκολες διαπραγματεύσεις για να πάρουμε την άδεια. Τη χρονιά εκείνη, άνοιξη του 2009, είναι η πρώτη φορά τους φωτογράφισα.
Πήγα μέχρι τη φυλακή του Niigata, όπου δύο μέλη είναι να αποφυλακιστούν εκείνη τη μέρα.
Η οικογένεια πάει για να τους υποδεχτεί. Στις 4 τα χαράματα, καθώς ξημέρωνε, ήμουν και εγώ στο αμάξι αυτό. Έκανε πολύ κρύο.
Μικρός σε μέγεθος, το βλέμμα του με διαπερνάει καθώς ο Souichirou με διατάζει να χαιρετήσω εκείνον πρώτα.
Η χειραψία του είναι δυνατή. Είναι σαν να ξέρει κατευθείαν τι είμαι και καθώς συνεχίζει με κάτι δουλειές που είχε, μου δείχνει πώς πρέπει να συμπεριφέρομαι, τι να λέω, πού να στέκομαι.
Δεν ανακατεύονται με τις φωτογραφίες μου όμως.
Σιγά σιγά αρχίζω και συνειδητοποιώ ότι – πέρα από το προφανές εγκληματικό χαρακτήρα της οργάνωσης – η Yakuza είναι πιο πολύ τρόπος ζωής.
Μου φαίνεται ότι οι νέοι θέλουν κάπου να ανήκουν, και οι παλιοί θέλουν να περάσουν τις παραδόσεις και τις αξίες του στην επόμενη γενιά.
Έχουν τελειοποιήσει το να κινούνται στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο καλό και το κακό. Ακολουθούν ένα μονοπάτι που τους έχει ενώσει με την Ιαπωνία σαν χώρα, τόσο, που καμιά φορά μία κοινωνία χωρίς τη Yakuza φαντάζει χειρότερη.
To Φεβρουάριο του 2010, ένα από τα πιο σημαντικά αφεντικά της οικογένειας έπαθε εγκεφαλικό. Ο θάνατός του ήταν σίγουρος. Ήμουνα σπίτι εκείνη τη στιγμή. Τα παράτησα όλα και πήρα το πρώτο αεροπλάνο για Τόκιο. Ακόμα και αν δεν είχαμε επικοινωνία με αυτόν τον άνθρωπο, τον παρατηρούσα, τον είχα μάθει αρκετά, αφού τον φωτογράφιζα για 12 μήνες.
To να τον βλέπω να είναι στο κρεβάτι έτσι αβοήθητος σε κωματώδη κατάσταση, χωρίς ελπίδα ανάρρωσης, μου φαινόταν πολύ… άνθρωπος.
Η φίλη του και ο μεγαλύτερός του αδερφός, μου επέτρεψαν να παραστώ στη κηδεία του. Τον καιρό εκείνο, όλες οι φωτογραφίες που είχα τραβήξει ήταν πολύ προσωπικές για να δημοσιευτούν. Ο χρόνος θα έδειχνε. Ίσως τελικά όλοι να βρίσκαν τη θέση τους. Έκανε κρύο εκείνες τις μέρες του Φεβρουαρίου και δεν ήμουν καλά ντυμένος.
Credit: dailymail.co.uk
